Verschil gitaar halzen

[Tupelo]

Hmm, ik ben ook bijgelovig als het om halsdikte gaat - ook als het om maple versus palissander gaat, dat terzijde -.
Over het algemeen vind ik sustain overrated, kweenie bij wie en wanneer erin geslopen is dat een goede gitaar vooral veel sustain heeft, maar mijn Mustang heeft een joekel van een hals (dikte), en akoestisch heeft die veel sustain.
Dat wijd ik daaraan.
Gelukkig leveren de elementen bijzonder weinig output, en helpt het tremelosysteem de boel ook nog wat te matigen, anders zou ik een gemiddelde LP eruit spelen qua tone, stel je voor.

[Pepe]

Maar dan vind je sustain toch belangrijk als je daar uitgesproken ideeën over hebt?
Is het ook.
De gitaren die ploink ploink doen doen ook iets anders, noem het growl.
De tele zit wat beter in zijn sustain, die doet rawk.
Les Paul is roar.
Je mag je eigen namen verzinnen maar het punt is, je gaat er anders door spelen.
Dat is mooi.
In mijn bandje werkt een Jag uitstekend maar een P90 hollow of Gretsch, kan nog net.
Ik denk dat sustain, of liever de mate er van, meer betekent dan pickupje zus of zo.
Evenals de trem, bigsby en jag trem werken uitstkend. Ik heb wel eens een gitaar gehad met zo'n Ibanez edge ding, je kon er mee omhoog en mee omlaag maar het deed NIKS voor je roar en rawk. Sterker nog, het verneukte je dubbelstops.

[Tupelo]

Ik zoek het meer in de respons, bottom of sparkle ? liever sparkle, het idee dat het er crisp uit komt, en dan nog een soort compressie, binnen welke marges beweegt het volume bij verschillende type aanslag, gitaar hoeft voor mij niet eindeloos toon aan te houden eigenlijk.
Fijne van mijn Mustang vind ik de natuurlijke reverb, dat zal te maken hebben met resonant hout & de brug.
Pups zijn - vermoed ik - wat underwound, en de fase schakelingen maken het mogelijk om nog wat extra van het aanhouden toon weg te nemen, vind ik persoonlijk prettig.
Toch wanneer ik droog speel ?
Dan heeft die veel en veel meer sustain dan bijvoorbeeld mijn Blade telecaster met D-shap hals.

[Orpheo]

halsdikte is ook mijn ervaring. frets daarentegen: weet het eigenlijk niet. zie ook niet dadelijk waarom dat invloed zou hebben, meer metaal op de hals, sustain? weet het niet. Hoge actie doet er wel toe, mss nodigen dikke frets uit tot iets hogere actie en is het dat.

interessant; ik zie het juist andersom; lagere actie met dikke frets, hogere actie met dunnere frets. Een ouderwetse telecaster met minifretjes heeft vaak n hogere actie dan een tele ala die van Richie Kotzen, met zijn 6105 frets. om maar iets te noemen.

[Duhsjaak]

Hmm, ik ben ook bijgelovig als het om halsdikte gaat - ook als het om maple versus palissander gaat, dat terzijde -.
Over het algemeen vind ik sustain overrated, kweenie bij wie en wanneer erin geslopen is dat een goede gitaar vooral veel sustain heeft, maar mijn Mustang heeft een joekel van een hals (dikte), en akoestisch heeft die veel sustain.
Dat wijd ik daaraan.
Gelukkig leveren de elementen bijzonder weinig output, en helpt het tremelosysteem de boel ook nog wat te matigen, anders zou ik een gemiddelde LP eruit spelen qua tone, stel je voor.

Toch vind ik sustain een punt van aandacht. Niet het belangrijkste.
Met sustain is het net als met de zon. Als het er is kun je het dempen.
Ik noem maar iets.
Vriendelijke groet, Gus

[barno]

interessant; ik zie het juist andersom; lagere actie met dikke frets, hogere actie met dunnere frets. Een ouderwetse telecaster met minifretjes heeft vaak n hogere actie dan een tele ala die van Richie Kotzen, met zijn 6105 frets. om maar iets te noemen.

dat heeft vooral te maken met de 7,5" radius van een ouwe tele. die van RK zal wel 12 hebben denk ik

[loose-fur]

Kim Wilson en Stratokai hebben het hier reeds aangehaald, maar er kwam voorlopig nog geen antwoord of reactie op hun opmerking, Braml.

Ik ben echter toch ook wel nieuwsgierig naar een antwoord op de vraag of je bij het wisselen van de halzen eveneens aan de brug gaat friemelen, met als doel de actie/snaarhoogte op punt te stellen.

In het geval dat je daar 'ja' op kunt antwoorden, dan ben je wellicht al wat dichter bij de opheldering van dit mysterie, zoals één van bovengenoemde voorgangers ook reeds suggereerde.


Tee.

[Tupelo]

Toch vind ik sustain een punt van aandacht. Niet het belangrijkste.
Met sustain is het net als met de zon. Als het er is kun je het dempen.
Ik noem maar iets.
Vriendelijke groet, Gus

Mijn ervaring is dat als je voldoende pedalen tussen je gitaar en je amp gooit (iets dat ik tegenwoordig niet eens meer doe), dat je toereikend sustain kunt krijgen uit zelfs het 'dunste gitaartje' dat bestaat, letterlijk & figuurlijk. Andersom werkt ook natuurlijk, maar dan speel je voortdurend met je volumepot dicht waarschijnlijk.
Meer on topic.
Tegenwoordig heb ik alleen nog gitaren met palissander toets.
Toen ik een strat met maple toets had (en die irritante lak begon te bladeren, wat uiteindelijk zo een mooie doorleefde toets gaat opleveren, maar tot het volledig afgebladerd is langs de meegelakte fretjes, oh zo irritant, zit te wezen) wou ik palissander, dacht ik.
Pas nadien ben ik maple gaan waarderen.
Zeker op mijn telecaster zou ik graag een maple toets hebben, stond destijds voor de keuze, nieuw hals, of refret, besloten te laten refretten, dikke jumbo's erop, maakte ook een groot verschil in geluid, wellicht meer dan een maple toets doet, maar toch... iets zegt me; had een nieuwe hals genomen, maple.

[the sure thing]

Er lopen hier eigenlijk meerdere onderwerpen door elkaar: sustain en "dikte van het geluid". Hebben wel met elkaar te maken, maar deels ook niet. IMHO:
Voor wat betreft sustain: kwaliteit en type van het hout doet er toe en niet zozeer de dikte van de hals. Verbinding hals/kast doet er ook toe, bij voorkeur geen lak tussen de hals en kast (bij bolt on necks dus). Dikte van de hals heeft bij mij nooit uitgemaakt. Dunnen halzen waren sustain-rijk en dikke halzen niet en vice versa. Ook heb ik eerlijk gezegd geen verschillen gemerkt tussen de soorten lak op de kast. Behalve met groene tape :-)

Voor wat betreft de dikte van het geluid bij elektrische gitaren: ik vind dat vooral worden bepaald door elementkeuze en amp keuze. Ik heb een Squier strat uit 1987 en vond het geluid altijd "dun". Een setje Suhr elementen erin, compressorpedaatje en een goede buizenversterker en de gitaar klinkt heerlijk dik en vol. En speelstijl en afstelling van de gitaar doet er ook toe. Mijn gitaardocent haalde uit zijn Ibanez Roadstar een heerlijk dik geluid, ik niet.

De toets van de hals is volgens mij weinig bepalend voor sustain of dikte van het geluid.

Ik heb ooit een cheap-ass Condor ES-335 kopie gehad. Heerlijke hals (gelijmde verbinding met kast) en onversterkt klonk hij ook super resonant. Versterkt klonk ie vreselijk, totaal niet muzikaal. Ik heb er toen dure Seymour Duncan Seth Lover elementen ingezet maar het klonk nog steeds niet lekker. Het geluid "sloeg snel dood". Voor mij een bewijs dat de kwaliteit van het hout toch bepalend is bij sustain.

[Tupelo]

Grappig hoe je voor het gebruikte hout pleit in relatie tot resonantie met een voorbeeld van een gitaar met een laminated top/back.
Moet bekennen, ik heb er ook eens eentje gehad, een Condor ES335 kopie, en van alle crappy Condors die ik in handen heb gehad, vond ik die juist behoorlijk oké.
Destijds 400 gulden voor betaald, en spijt van dat ik 'm ooit weg heb gedaan.