Wat waren jullie eerste stappen

[Brad]

Of je zegt, wel de lusten maar niet de lasten voor zover mogelijk.

[D3nnis]

Optreden is juist het mooiste van het hele muziek maken, wat mij betreft. Dat gelul thuis en in de oefenruimte is uiteindelijk een noodzakelijk kwaad om op een podium te kunnen laten zien wat je hebt geleerd.

Dit heb ik ook wel. Sterker nog, als ik geen bandje heb ben ik zo klaar met gitaar spelen ook (op klassiek na).

[vulvasonic]

Ik vind optreden niet per sé iets geweldigs. Zeker als je muziek van jezelf speelt en je komt in een kutzaal, waar geen kut goed geregeld is en je ziet bij het opkomen 8 man op 16 meter afstand aan de bar zitten, plus nog eens 4 gasten die op 5 meter van het podium met de handen over elkaar naar je staan kijken. Er zijn gasten die vinden dat je je te allen tijde volledig moet geven. Ik kan dat niet. Ik begin strontsjagrijnig aan zo'n optreden.
Maar het ligt ook heel erg aan de mensen met wie je bent. Ik kan me herinneren dat ik vanuit Nijmegen helemaal naar Den Helder (of all places) gereden ben om voor precies 1 man op te treden. Toen was ik helemaal niet sjagrijnig. Integendeel, ik kreeg de slappe lach op het podium.

Optreden is het mooiste dat er is. Als je met goede mensen om je heen staat is er niets fijners dan dat. Nou, misschien neuken. Maar het één sluit het ander niet uit natuurlijk.

[Plant]

Dit heb ik ook wel. Sterker nog, als ik geen bandje heb ben ik zo klaar met gitaar spelen ook (op klassiek na).

Een bandje geeft idd motivatie. Zonder band speel ik thuis ook nog amper iets.

Verder is optreden tegenwoordig ook lekker confronterend. Het publiek staat met de telefoons van alles te filmen en als je dan na afloop de beelden onder ogen krijgt, blijkt dat het toch niet allemaal zo goed ging als je tijdens het concert zelf dacht Wel leerzaam natuurlijk.

[Pepe]

Ik vind optreden niet per sé iets geweldigs....

We hebben ooit een boekje (groot woord) uitgegeven met opmerkelijke cq memorabele anekdotes from the road.
Zowel de zanger (van beroep schrijver), de bassist (redacteur/docent) en ik (ex schrijver) vinden het leuk stukjes te schrijven.
Verder hebben we nog iemand die DENKT dat ie kan schrijven en iemand die ECHT schrijver is maar dat niet denkt.
Anywho.
De stukjes waren kwa teneur alle van het rampzalige soort. Van mij in ieder geval. Bitterzoet schrijft beter dan jubelzuur.
In retrospect heb je daar het meeste aan, de triomphen zakken weg wegens niet interessant. Dan gebeurt er in feite niks, kwam zag overwon. Naar bed en licht uit.
Life on the road zit vol met bizarre en vermakelijke avonturen, als je er oog voor hebt.
Geen idee waar dat boekje is gebleven zoals zoveel van die dingen, maken is leuker dan bewaren.
Maar het punt is, rampspoed mits goed gedoseerd is interessant, succes is saai.
In retrospect dan, op het moment zelf is het andersom.

[Dutch66]

Zonder optredens zou voor mij de lol er al gauw vanaf gaan ben ik bang. Niet dat er ook maar iets mis zou
zijn aan gewoon thuis in je uppie op de bank te spelen!, maar zonder een 'doel' denk ik niet dat ik de discipline
zou kunnen opbrengen om op zoek te gaan naar riffjes en ideetjes voor nieuwe nummers e.d..

Als we (eenmaal) op de planken staan valt alles samen en hebben we gewoon (nog steeds) ongelooflijk veel plezier, de reis er naar toe, tja das minder, maar goed dat hoort er eigenlijk van dag één gewoon bij ...

[Pepe]

We reizen niet meer zo vaak samen, vaak eigen vervoer.
Is meestal praktisch, wij vinden het jammer, samen in de bus heeft iets van een dagje uit, onderweg eerst bijpraten over voetbal en andere belangrijke weetjes, het toupen en het hoogtepunt, de Shell shop.
Als je het beoogde dorp inrijdt voel je je als een voetbalploeg die is gekomen om een wedstrijd te winnen.
Zo uitgelaten als de heenweg, zo rustig is de terugweg. Moe en promillage. Nog even naar een tankstation voor koffie en frikandellen te beoordelen (wanneer tussen duim en wijsvinger MOET ie half doorbuigen) en soms daarna nog een halfslachtige poging om een popquiz op te starten die al snel verzandt in gekissebis.
En dan Amsterdam binnenkomen, meestal via Amstel. Zijn we weer! Rond dat punt breekt er wel iets uit van Westertoren of iets anders van Willie Alberti.

[Dutch66]

Als we bij Ruwiel zijn is 't weer bijna over ...

[D3nnis]

de reis er naar toe, tja das minder, maar goed dat hoort er eigenlijk van dag één gewoon bij ...

Daar heb ik eigenlijk nooit zo'n moeite mee.
Wel als je twee uur enkele reis hebt voor een setje op een festivalletje van 3 kwartier of zo, maar als we onze normale speelduur (normaal 1,5 + 2-2,5 uur) spelen heb ik er niet zo'n moeite mee. Beetje op tijd vertrekken, ergens wat eten met zijn allen, rustig opbouwen, effe bieren, dan spelen, en na het opruimen naar de shoarmatent, niks mis mee.
't is maar goed dat ik geen prof ben

[Eko]

Verschil met jaren ‘70 is er wel......toen lagen de joints op de amp klaar en stond het bier in overvloed koud. Nu spelen we op water of alcoholvrij en roken we geen van allen meer. Ook neem ik eerder afscheid van muzikanten die niet voldoen. Vroeger speelde je samen tot iemand zelf vertrok. Vriendschap hield een band samen die eigenlijk had moeten stoppen. Nu erger ik me niet meer langer aan mensen die er een potje van maken , ik stop er dan zelf mee of vraag ze gewoon te vertrekken......