Keeley compressor plus voor blues solo's

[Kim Wilson]

Ik begrijp overigens wel wat men hier bedoelt met dynamiek, kan er ook inkomen, maar soms is een beetje compressie door of wel een compressor, of wel een cleane booster voor je versterker die je buizen wat meer laten werken best wel 's wenselijk. Omdat je niet altijd op vol volume kan brullen en dus weinig compressie uit je versterker terug krijgt. En da's toch ook wel een trucje van veel blues gitaristen. It's all in the eye of the beholder.

Bij blues denk ik ook meteen 'tubescreamer', maar dat denk ik zo'n beetje bij alles, hehe...

Een goeie dynamische overdrive kan het inderdaad ook doen. Geeft ook een beetje compressie.

Ik heb overigens jaren in een bluesband gespeeld, maar ik heb de Tubescreamer nooit lekker gevonden. Die werkt vooral lekker op een amp die al over de zeik gaat. Dat is met cleane Fenders bijna nooit het geval.

[The Lo Lands]

Zijn er hier mensen die een compressor gebruiken voor hun blues solo's? Ik heb de Keeley compressor plus op het oog. Alleen vraag ik me af of dit wel een pedaal is om voornamelijk blues solo's mee te spelen.

Ik kijk uit naar jullie reacties.

Hangt van de overdrive en gitaar af. Bij een redelijk transparante overdrive met weinig gain en dus minder compressie en een strat met single coil pickups wil ik soms voor extra body en sustain wel eens een beetje compressie met boost toevoegen. De solo qua stijl maakt hier uiteraard geen verschil mee, dus blues, jazz, pop of rock, soms kan een beetje extra compressie handig zijn!

[NLF]

O ja, was ik nog vergeten en is eigenlijk het meest voor de hand liggend en belangrijkst: wat ook wel eens wil helpen als je weinig sustain uit je amp haalt is aan je vibrato werken. De toon blijft namelijk niet vanzelf klinken, ook niet bij angus, stevie ray en paul kossoff enzo.

[Brum]

Een goeie dynamische overdrive kan het inderdaad ook doen. Geeft ook een beetje compressie.

Ik heb overigens jaren in een bluesband gespeeld, maar ik heb de Tubescreamer nooit lekker gevonden. Die werkt vooral lekker op een amp die al over de zeik gaat. Dat is met cleane Fenders bijna nooit het geval.

Ik ben zelf geen groot Fender kenner, maar heb wel 's begrepen dat tubescreamers het vooral goed schijnen te doen (smaakkwestie even daargelaten) op blackface Fenders, omdat die een beetje een dip hebben in het midgebied. Alleen van horen zeggen hoor, ik heb er echt geen ervaring mee. Een tubescreamer gebruik ik voornamelijk om te blenden met het geluid van je versterker. Stand-alone zijn ze wel wat saai. Op het punt van opbreken of verder doen ze het wat mij betreft het beste.

[Tabula Rasa]

Ik ben zelf geen groot Fender kenner, maar heb wel 's begrepen dat tubescreamers het vooral goed schijnen te doen (smaakkwestie even daargelaten) op blackface Fenders, omdat die een beetje een dip hebben in het midgebied. Alleen van horen zeggen hoor, ik heb er echt geen ervaring mee. Een tubescreamer gebruik ik voornamelijk om te blenden met het geluid van je versterker. Stand-alone zijn ze wel wat saai. Op het punt van opbreken of verder doen ze het wat mij betreft het beste.

Zelf vind ik tubescreamers juist niet lekker werken omdat ze die dip vlak trekken volgens mij. Als lichte boost voor een beetje crunch vind ik ze zelf wat minder geschikt.

gepost met Tapatrut.

[Kim Wilson]

Fender heeft over het algemeen een behoorlijke mid-dip, ook de silverface amps. Ik heb mijn Vibrolux niet voor niks verkocht. Punt is dat je met een Fender 9 van de 10 keer superclean staat te spelen (ik wel iig, volume niet hoger dan een kwart), en dan zijn er pedalen die bruikbaarder zijn dan een Tubescreamer.

[Pepe]

Maar ja, wat is een blues tone. Tussen Freddie King en Bonamassa zit een wereld van verschil.
Hoewel Bonamassa de laatste tijd weer op het spoor van King zit, alleen zijn tuner en wah mogen blijven.
De oude blues jongens kwamen uit de states, geen britse amp te zien want die waren er niet.
Andersom, rond de britse blues explosion zag je vooral veel Engelse amps uit die tijd.
Ik bedoel maar te zeggen, men gebruikte gewoon wat voor handen was.
Voor mij heeft blues veel meer met intentie en benadering te maken dan een pedaal of amp circuit.
Gewoon een Epiphone, een Peavey Bandit en een Bad Monkey en je bluest tot de koeien weer naar stal komen.

[NLF]

Fender heeft over het algemeen een behoorlijke mid-dip, ook de silverface amps. Ik heb mijn Vibrolux niet voor niks verkocht. Punt is dat je met een Fender 9 van de 10 keer superclean staat te spelen (ik wel iig, volume niet hoger dan een kwart), en dan zijn er pedalen die bruikbaarder zijn dan een Tubescreamer.

Een (silverface) fender is niet clean - hoe goed ik ook snap wat je bedoelt. Dat lijkt misschien zo omdat je oversturing associeert met een Tweed of een Marshall of met de klank van een fuzzbox of wat dan ook, maar als je (vooral met humbuckers) over een sf fender speelt komen er (aldus arjen kool) wanneer je 'm hard zet gewoon blokgolven uit hoor. Hij overstuurt alleen anders dan een vox of marshall of een fender tweed (bas is strak, bijvoorbeeld peter green bij fleetwood mac of jerry garcia met sg over twins, hoewel meestal een blackface in zijn geval dus wat rauwer). Hoe hoog het volume staat hangt natuurlijk af van het podium en hoe groot de amp is (dus princeton kan verder open dan een dual showman of twin). Wat betreft de mids en mid dip: voor tweed fenders geldt dat (in mijn optiek) beslist niet. Het is allemaal maar net wat je wilt. Ik vind de silverface fenders heel erg mooi klinken (vooral zonder pedalen) maar het moet net zijn wat je zoekt en passen bij hoe je wilt klinken.

[NLF]

Voor mij heeft blues veel meer met intentie en benadering te maken dan een pedaal of amp circuit.
Gewoon een Epiphone, een Peavey Bandit en een Bad Monkey en je bluest tot de koeien weer naar stal komen.

iets met spijker en kop ....

[Pepe]

Wat Fender amps betreft
Leo stond vooral pedal steel voor ogen en probeerde zijn leven lang versterkers cleaner, meer hifi, te krijgen wat basically betekent dat ie die midhump probeerde recht te trekken. Die lijn kan je vanaf zijn eerste tweed amps doortrekken naar zijn laatste Music Man amps.
Jim Marshall probeerde zijn amps vanaf het begin vooral luider te krijgen dus die speelde een beetje vals door juist te pieken in gebieden waar de decibelmeter mee uit te slaan was.
Goed beschouwd is het allemaal de schuld van Bob Wills Playboys en Pete Townshend.