Behind the beat.

[Pepe]

Inderdaad, de eerste video hierover die ik tegenkom.
En ook weinig over straight vs swing.
Good job RJ.

[barno]

ja, cool

[Erik de Perik]

Inderdaad, de eerste video hierover die ik tegenkom.
En ook weinig over straight vs swing.
Good job RJ.

Nou echt.... en hij doet ruim de moeite om het uit te leggen. Ik moet bekennen dat ik nog nooit van 'm gehoord had.....

Ik vond altijd John Scofield wel zo ongeveer het summum van laid back timing.



Vooral na zijn intro solo als de band invalt, Chambers met z'n boem-stamp, altijd geweldig gevonden.

ja, cool

Ja dit is wel zo...... vette. Ik weet dat er nog veel meer van dit soort bands in de VS rondzwerven, muzikaal zo'n rijk land, maar als je dit dan hoort en ziet...... Topmuzikant die Jimmie Vaughn trouwens. Dat heb ik later pas weten te waarderen.

[Erik de Perik]

Deze is ook zooooo gaaf:

[Pepe]

Intro van Scofield in het Protocol filmpje is grappig, er is geen beat waar je aan kan refereren maar je hoort toch dat ie achter de beat zit.
Vaughan IS laid back inderdaad, helemaal als ie zingt. Dacht nog even, straks gaat ie ook nog after beat mee klappen maar zo extreem is het nou ook weer niet.
Hoewel hij met dat klappen ook zeker niet haantje de voorste is.

[barno]

nu is dit een mid tempo nummer van JLV en dan is het nog te doen om achterin te spelen. Maar hij doet dat dus ook met heel snelle shuffles: dat vind ik echt moeilijk om te doen. ik kan het één progressie en dan gaat barno als een raket terwijl jimmie rustig blijft sprinten.

[Pepe]

Het moet een beetje een tweede natuur worden, veel km op de teller denk ik.
Ik moet wel zeggen, als ik JV style speel dwz, met vingers in dat genre + straight on swing, dan hang ik als vanzelf naar after.
Dynamiek ligt dan ook wat meer om de hoek.

Over JV, die toon... de autoriteit van een blaasinstrument.
Toen zijn eerste solo album uitkwam dacht ik, hoe doet ie dat!
In een GP interview noemde de journalist het weird funky. JV zei, met vingers bij de brug, that's it.
Later kwamen zijn texmex pickups en sig gitaren op de markt. Doesn't matter, zei hij daarover.

Ik vond dat rete interessant. Ik zat op dat spoor van een autoritatieve toon, ik moest tegen een saxofoon op. Een trompet of sax maakt gehakt van een gitaar kwa toon.
Ik heb het voorbeeld van Evan Johns Saving Grace. Die gitaar klinkt als een mondharmonica. Ik heb hem daar wel eens naar gevraagd waarop hij vertelde, I was testing for Joe Barden, one day, he came into the studio and gave me this guitar with one of his pickups. I played it and it was good voor solo but not for rhythm so he wanted it back but I said, wait a minute, let me play this solo with it.

Die flageoletjes zijn, net zoals die solo, lekker after the beat, precies het juiste slepend zeurende effect.

[Erik de Perik]

Intro van Scofield in het Protocol filmpje is grappig, er is geen beat waar je aan kan refereren maar je hoort toch dat ie achter de beat zit.
Vaughan IS laid back inderdaad, helemaal als ie zingt. Dacht nog even, straks gaat ie ook nog after beat mee klappen maar zo extreem is het nou ook weer niet.
Hoewel hij met dat klappen ook zeker niet haantje de voorste is.

Die vent is zooooo muzikaal. Destijds bij Miles had ik het nog niet door vreemd genoeg, wel goed maar niet bijzonder dacht ik

[apekop]

ja, cool

Aparte manier van aanslaan. Een beetje de klassieke gitaar manier van vallend aanslaan maar dan met 1 vinger.
Eigenlijk nog nooit in Jimmy Vaughan verdiept. Wel tof. Maar van de andere kant ook weer een beetje beperkt, in de zin dat hij wel vaak dezelfde licks speelt en bijna altijd in dezelfde positie. Ik weet dat meer blues gitaristen zoals Albert Collins en Johny Guitar Watson alles met capo spelen en die al lang naar gelang de toonsoort gewoon opschuiven zodat ze steeds dezelfde dingen kunnen spelen. Het heeft wel wat maar het is ook een beetje makkelijk omdat je dan niet alle toonsoorten hoeft te leren. Een beetje als een transpose knop op een keyboard.