Ja, ik had dit al gehoord (en besteld) op Bandcamp. Lekker ouderwetse neoclassical shred. Dat hoor je niet veel meer tegenwoordig.
Dat mensen hier zenuwachtig van worden begrijp ik niet. Dan ga je toch gewoon wat sneller luisteren? Ik word van andere dingen weer zenuwachtig, opgefokte zang bijvoorbeeld. Ik hoop dus dat de overige stukken op je nieuwe plaat ook helemaal instrumentaal zijn.
And since you asked... En ik beperk me dan even tot nieuw werk van bekende shredders waar ik pas naar heb geluisterd.
Death of Roses van Tony MacAlpine: Vroeger bij hem veel neoclassical. Nu hoor ik vooral chromatische stukken. Wel mooi hoor, maar niet aan te raden voor mensen die al zenuwachtig worden van Bach on steroids.
Wheelhouse van Greg Howe: Een andere pionier van het neoclassical genre. Is nu helemaal op de fusion toer. Daar hoef jij geen concurrentie meer van te verwachten.
Wall of Sound van Marty Friedman: Dit zit meer in jouw hoek. Ik hoor duidelijk de klassieke invloeden al is dat niet zozeer Bach. Marty kan nog steeds vreselijk snel tekeer gaan, maar regelmatig neemt hij gas terug waardoor het een veelzijdige plaat is geworden. Minpuntje voor 1 nummer met een opgefokte zanger.
Favorieten/bladwijzers