Jazz soleren

[Pepe]

Brad lult maar wat.
Willekeurige noten spelen was een oefening van mijn docent op het conservatorium.
Ik zei tegen hem, als jij dat doet klinkt het gelijk goed, als ik dat doe klinkt het ook als complete chaos.
Ja, zei hij, ze zijn allemaal willekeurig maar de een is willekeuriger dan de andere.

Het is een goede oefening, orde uit chaos te kunnen scheppen, een soort graadmeter van waar je staat.

[Duhsjaak]

Toch is het een heel leuke draad. Het blijft mensen aan het denken zetten, de meesten wel in ieder geval.
Dat zijn de leukste vragen.
De allerleukste.
Vriendelijke groet, Gus

[Pepe]

Mijn broer en ik schaakten vroeger veel.
Toen we uit elkaar gingen wonen hield dat op. Op een dag belde hij op en zei, E2 E4. Ah, zei ik, ben ik zwart? In dat geval E7 E5.
We werden steeds beter hoewel we nooit het bord niveau haalden natuurlijk.

Op een keer was er een vriend op bezoek toen we wat zetten over de telefoon uitwisselden. Volgens mij zeggen jullie maar wat, zei hij. Hij kon zich niet voorstellen dat je een overzicht kon hebben van het geheel met zoveel informatie gaande.
Maar de grap is, je begin klein, een spotlight op een donker vlak. En naarmate je het maar lang genoeg doet wordt dat hele bord verlicht. Het is geen gave, het is gewoon veel doen.

Zo gaat dat ook met noten. De eerste twee zijn niks, met de derde heb je een drieklank. En alles wat daarop volgt staat in die context. Willekeur heeft er niks mee te maken maar kennis een hele hoop.

[Fusion]

Amen. Waarbij t niet uitmaakt of je de gangbare jas terminologie kent, of de klassieke benamingen, of alleen maar de noten (of liever gezegd intervallen) herkent. Hoewel terminologie wel handig is in de communicatie haha

[Pepe]

In feite is muziektheorie overzichtelijker. 12 unieke noten en 12 unieke vakjes, daarbinnen speelt alles zich af.
En je kan dan wel 5 combinaties maken maar het blijft broddelwerk bij een schaakspel vergeleken.
Wat het enorm lastig maakt is dat al die unieke vakjes telkens op een andere locatie op je toets opduiken.
Wat dat betreft is gitaar een heel ingewikkeld instrument vergeleken bij piano.
Maar die kunnen ter compensatie 10 combinaties maken.

Er wordt vaak gezegd, gitaristen zijn belabberde lezers.
Ja, poeh he. Als je enkel 1 noot per keer kan blazen snap ik dat wel.
Maar zo'n trompetter heeft natuurlijk geen idee waar wij het over hebben. Tuut.

[barno]

blijft lastig, theorie leren als je al wat kan spelen. onlangs voor eerste keer in mijn leven wat lesjes genomen. Van een belachelijk goede jazzcat. Hij vond het ubervervelend dat ik niet kon uitleggen wat ik speelde want daar zat al heel wat jazztheorie in en als ie daarop inpikte hoorde ik het donderen in New Orleans. Beetje zoals Brad in dit topic.

Het is alleen de echte gitaarzotten gegeven ver te komen in theorie zonder theorie te leren. De gypsie wizzards kennen vaak echt geen hol van officiele theorie maar hebben het allmaal impliciet in de vingers.

[Pepe]

Ja true maar addertje.
Een stijl, zoals de Django hot club bijvoorbeeld, handelt over een vrij klein gebied terwijl theorie het hele spectrum beoogt.

In theorie snap ik dingen wel maar ze spelen is heel wat anders. Dus gitaristen beperken (specialiseren zeggen we liever) zich want beter veel van weinig dan weinig van veel.
Er zijn wel gitaristen die heel breed zijn. De enige die mij te binnen schiet is Gatton trouwens. Maar dat is uitzonderlijk.
Maar ook hem had je geen flamenco of klassieke gitaar in zijn handen hoeven geven. En zoiets als Djent zou hij ook de ballen snappen.

Ja, die zes (of 7) snaartjes, onnoemelijk veel leed kan dat berokkenen.

[Fusion]

Wat Pepe zegt.

[Brad]

Ik citeer mijn zeer gewaardeerde papieren leraar. En ik kan mij wel voorstellen dat in the old days van zware armoede mensen zwaar op de dope en illegaal gestookte whisky maar wat deden.

Jazz was vroeger een soort punk. Rebelse muziek.

[Erik de Perik]

Ik citeer mijn zeer gewaardeerde papieren leraar. En ik kan mij wel voorstellen dat in the old days van zware armoede mensen zwaar op de dope en illegaal gestookte whisky maar wat deden.

Jazz was vroeger een soort punk. Rebelse muziek.

Te laat geboren zou ik zeggen. Vroeger speelden jazz muzikanten gewoon willekeurige noten terwijl ze helemaal high waren van de drank en dope. Dat was een stuk eenvoudiger. Al zou ik het op het gemberbier hebben gedaan.

Klopt helemaal.