Oorspronkelijk geplaatst door
Harald
Niet als ze hun mond houden... En ja, zang is idd. net iets anders. Die link van de persoonlijkheid en de emotie met de stem is heel direct. Dat heeft ook Dylan. En eerlijk is eerlijk, ik hoor veel van de liedjes van Dylan het liefst in de uitvoering van iemand anders.
Maar het zijn de uitzonderingen. Als ik zing werkt het echt niet... en om nu te zeggen dat ik slechter zing dan Dylan of Ringo, dat ook weer niet... Maar toch, ik kan dat beter laten. Die zangers waarbij dat werkt zijn uitzonderingen waar er helemaal niet zo heel erg veel van zijn.
Ik kan eigenlijk geen enkele gitarist bedenken die net zo krakkemikkig speelt als Dylan zingt, en die me met instrumentale gitaarmuziek in zijn eentje kan boeien. Tenzij je een voorbeeld kunt geven onderbouwt dat mijn stelling dat zang idd. net wat anders ligt toch wel. Het grote verschil zit hem in het feit dat zang gebruik maakt van tekst om de boodschap over te brengen. Zeg nu eens eerlijk, als Dylan knocking on heaven's, of Blowin'in the wind door zonder tekst zou neuriën of zingen, blijft het dan overeind? Ik denk het niet.
Overigens, mocht je Josheph Spence als voorbeeld aandragen, die klinkt zo krakkemikkig omdat hij zonodig overal doorheen moet zingen en hoesten. Als je de oudere opnames beluistert, voordat hij zijn best before datum voorbij was, en je richt op het gitaarwerk, dat is nog helemaal niet zo voor de hand liggend en simpel. Dat je niet weet hoe een ladder of een akkoord heet, betekend nog niet dat je het niet hoort, en herkent. Zie de opmerkingen van Miles Davis over Hendrix.
Favorieten/bladwijzers