Gary Moore waarderingstopic

[telecastermaster]

Als ouwe lul van inmiddels 50 ken ik het werk van Gary Moore natuurlijk al heel lang. En hoewel ik GM vroeger ook regelmatig draaide ben ik met het klimmen der jaren GM steeds meer (Moore ;-) ) gaan waarderen. Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat Gary Moore de grootste, beste en meest complete rockgitarist aller tijden is (was). Een kolos onder kolossen, de gigant der giganten. Wat een gitarist. Hij is voor mij de perfecte combinatie van techniek, feel en smaak (notenkeuze). Hij kan binnen het genre ook werkelijk alles spelen: rock, blues, metal, jazzrock. Hij heeft zelfs nog een paar dance albums gemaakt. En alles heel goed.

Ik wil niet zeggen dat GM een onderschatte gitarist is (was) omdat ik denk dat gitaristen het enorme talent van GM heus wel herkennen. Maar hij is qua erkenning nooit echt doorgebroken naar de eregalerij van de aller allergrootsten, waar hij natuurlijk thuis hoort.

Enfin, ik wil mijn bewondering voor GM met jullie delen middels een paar nummers.

Ten eerste, mijn favoriete nummer The Messiah will come again. Wat een nummer. Wat een controle, smaak, emotie en techniek. Hier komt alles bij elkaar. Ik heb deze video misschien wel 100 keer gezien.



Een ander voorbeeld van zijn feel vind ik deze video. Hij speelt hier Red House van Jimi Hendrix op het 50 jarige strat jubileum in 2007. Nu is Hendrix natuurlijk duizenden malen gecoverd maar ik vind eigenlijk geen enkele gitarist qua feel en emotie zo in de buurt komen als Gary Moore. Een hele set met alleen maar Hendrix-nummers vind je hier. Speelde die ook met schijnbaar achteloos gemak weg...
Zijn werk in BBM (Bruce Baker en Moore) vind ik overigens beter dan Clapton. Gary Moore is niet een simpele vervanger van EC maar speelt hem gewoon naar huis met zijn fabelachtige techniek.

[telecastermaster]

Een voorbeeld van zijn perfecte controle is volgens mij deze solo in Empty rooms. Misschien wel mijn all time favoriete gitaarsolo. Ik weet dat Vai en Satriani en consorten dit ook gewoon uit hun mouw kunnen schudden zonder met hun ogen te knipperen, maar bij hun mis ik de feel en emotie die ik bij Gary Moore wel hoor. (Ik weet het, dat is subjectief maar dat is mijn mening). En dat zit hem overigens niet in zijn gitaar faces.



Tot slot nog een mooi nummer om zijn fraaie notenkeuze te demonsteren, een bluesje met zijn grote maatje Jack Bruce (ook al RIP) Sleepy Time Time. (Bruce en Moore konden het bijzonder goed met elkaar vinden). Op een Gibson SG met ietsjes te veel gain in deze video (zoals meestal). . Vanaf minuut 2:02.



En dan heb ik nog niet eens over al die andere fraaie nummers van hem.

Bedankt Gary voor al die prachtige muziek.

[Joost de Ruig]

Mooie lofzang over een groot gitarist, maar voor mij minder groot dan voor jou. Luister eens naar The Messiah van Roy Buchanan en naar Red House van Albert King. Andere benaderingen, maar voor mij betere. Let wel: ik wil GM niet tekort doen, maar ga gewoon niet zover als jij dat doet.

[mrweird]

Goed topic! (Ja ik ben fan...)

Ik kwam ooit op deze pagina http://www.dinosaurrockguitar.com/node/39 een paar beschrijvingen tegen van zijn gitaarspel waar ik 't wel mee eens ben. O.a de quotes:

"Intensity. Everything about Gary Moore's rock playing had an extreme intensity to it that I haven't heard equaled in anyone else's playing. Gary bled through his guitar. You can hear and feel the intensity in the notes. Compared to other players, Gary bent his notes further; he applied his vibrato more fervently; he whammied more frantically; he crafted his solos toward more intense crescendos. His tone was intense — always just on the verge of feedback. Everything was always under total control, but Gary had this frantic intensity that no one else had."

en

"Chops. Gary has blazing speed, but unlike the Shrapnel shredders, Gary has a heavy touch and gets there through brute force and sheer will."

[Plant]

Die overstap naar blues hoefde van mij niet zo. Daar maakte hij toch een beetje karikatuur van met zijn geshred.

Als (hardrock)gitarist was hij wel uniek. Hij was een Ier en had absoluut geen Amerikaanse sound. Daarom kun je hem niet vergelijken met al die andere snelheidsduivels. Hier hoor je duidelijk z'n roots in terug:



Ongeëvenaard!

[telecastermaster]

"Intensity. Everything about Gary Moore's rock playing had an extreme intensity to it that I haven't heard equaled in anyone else's playing. Gary bled through his guitar. You can hear and feel the intensity in the notes. Compared to other players, Gary bent his notes further; he applied his vibrato more fervently; he whammied more frantically; he crafted his solos toward more intense crescendos. His tone was intense — always just on the verge of feedback. Everything was always under total control, but Gary had this frantic intensity that no one else had."

Dank voor deze reactie. Ik zit me namelijk af te vragen waarom ik Gary Moore wel goed vind en Steve Vai (die nog veel technischer is) mij niks doet. En ik denk dat het woord intensiteit daar het beste een antwoord op geeft. Het is inderdaad de intensiteit waarmee hij speelt (speelde) die het ook echt geloofwaardig maakt. Bij Vai heb ik nooit het idee dat de man er zelf iets bij voelt.

[telecastermaster]

Die overstap naar blues hoefde van mij niet zo. Daar maakte hij toch een beetje karikatuur van met zijn geshred.

Als (hardrock)gitarist was hij wel uniek. Hij was een Ier en had absoluut geen Amerikaanse sound. Daarom kun je hem niet vergelijken met al die andere snelheidsduivels. Hier hoor je duidelijk z'n roots in terug:

Die blues hoefde van mij ook niet zo nodig. Maar het voorbeeld dat je geeft is volgens mij erg geïnspireerd op Big Country, een Schotse band die begin jaren 80 (toen Gary solo ging) behoorlijk populair was.

[pasqual]

Murder in the skies.
Heerlijke gitaarsound had Gary in die tijd:


Out in the fields.
Geweldig nummer:


Mooi topic! Ik kan hier nog wel effe doorgaan met voorbeelden! Ik heb menig album grijs gedraaid in het verleden!
Dankzij dit topic ben ik weer flink aan het luisteren op Youtube

[pasqual]

I'm always gonna love you. Als ik me niet vergis komt ie van Corridors of power.
Heerlijk nummer en met Ian Paice op drums:

[arjanb01]

Hier een jongere lul van 37, ken niet alles van Moore maar vooral met z'n blues van de jaren 90 opgegroeid. Al ben ik via YouTube een inhaalslag aan het maken 😉
Ik sluit me volledig aan bij datgene wat in dit topic over GM gezegd wordt. Z'n toon en feel is ongeëvenaard, technisch niet de beste maar sterke nummers en feel, tone, intensiteit... Weergeloos.
Dit interview is ook erg gaaf, volgens mij het laatste interview van hem op beeld:

https://youtu.be/VVOwCBScxw0

Ik zou hem in 2011 op een bluesfestival in Amersfoort zien, ware het niet dat hij 2 maanden voor dat festival overleed, wilde hem zo graag zien en baal nog steeds 😞
Waarom verklootte hij toch zo z'n leven met die drank???