SG's zijn allesbehalve schel. Dat sommige gasten het brugelement van een SG over een JCM-900 met al het hoog er ingedraaid laten gieren doet niets af aan het feit dat een SG ook heel muzikaal en warm kan klinken.
SG's zijn allesbehalve schel. Dat sommige gasten het brugelement van een SG over een JCM-900 met al het hoog er ingedraaid laten gieren doet niets af aan het feit dat een SG ook heel muzikaal en warm kan klinken.
Laatst gewijzigd door vulvasonic; 29 juli 2016 om 01:41
Het design was, in ieder geval de credits, komen toe aan McCarty. Je kan het je haast niet meer voorstellen, de CEO die single handed, naast de boardroom meetings tussendoor ook nog even een SG, Explorer, Flying V enz tekent. Doe deze maar zegt hij terwijl hij een kattebelletje overhandigt aan iemand in een witte jas. Zou Henry Juszkiwiki dat doen? Gitaren tekenen? Die tekent zijn nieuwe poolkamer of jacuzzi denk ik.
De SG die op mijn netvlies gebrand is een paarse SG op de vinyl hoes van Alice Cooper's Billion Dollar Babies. Dat het paars door de spots kwam kwam ik pas veel later achter, de gitaar zelf was blauw. Ik associeer de SG nog altijd met een krulsnoer, een orange amp en wijde pijpen. Ik heb de junior versie en what is not to like, superlicht, een snelle neck en een geluid als een scheepshoorn. En de jack zit bovenop dus ideaal voor op de bank.
De humbucker SG KAN schel klinken maar het is vooral een kwestie van de juiste amp.
Die Hard is geen Kerstfilm!
Ach ja, het design ontstond doordat die 59 bursts niet verkochten. Onvoorstelbaar nu, omdat diezelfde bursts nu zo ongeveer de meest onbetaalde gitaren ter wereld zijn. Alleen Les Paul zelf vond er geen moer aan, te puntige hoorntjes waar je je aan kon bezeren. Op dat moment lag Les in scheiding van zijn Mary en zijn advocaat was bang dat Mary daar wel eens geld van zou kunnen claimen en dus ging de naam Les Paul van de truss rod cover.
Ik moet aan wijde pijpen en SG denken aan Frank Marino..
It's not how many notes you play, you just have to play the right ones! Like Freddie Green pumping great rhythm...Les Paul over Freddie Green.
Ik zou heel graag een SG willen en dan niet zo eente uit de 'moderne' range van de laatste 5 jaar met 24 fretten. Een traditionele '61 reissue met het kleine slagplaatje, block inlays en binding rond het fretboard.
Ik ben alleen bang dat ze enorm last van neck-dive hebben. Misschien kan iemand me van dat waanbeeld verlossen?
Ik bedoel... Ik heb zoiets van, zeg maar...
Juist de eenvoud maakt het een SG.
Ik vind de Supreme serie van Gibson altijd te zwaar over de top. En te overpriced. Zit eigenlijk geen model bij waar ik blij van zou worden.
Vind het wel meevallen. Heb zelf een usa sg gehad ergens rond 2006 - 2008, die wel wat neckdive had, maar niet extreem.
Keertje op een SG uit de jaren 60 gespeeld, die was werkelijk fantastisch, en had ook geen neckdive. Weet niet of ze ooit wat met de draagbandknoppositie hebben geklooid om neckdive te introduceren, of dat het toeval was.
Ik vind 'm juist wel mooi.
De meeste SG's vind ik lelijk, en het is me al eerder opgevallen, dat het ontbreken van een slagplaat, een fijn toppie & een leuk kleurtje, een wereld van verschil maken voor me op dit model.
Dat eeuwig rood met zwarte slagplaat, daar ben ik op afgeknapt.
Sound is overigens ook niet bepaald favoriet.
Kopzwaar zijn kan ik opzich tegen, en bespeelbaarheid, tenminste.. de hoger op de hals, vind ik dan wel weer prettig op SG's.
Maar de dag dat ik er één koop, heb ik de boot al zeg maar...
Ik neem zo'n SG supreme dan graag van je over tupelo! Voor een prikkie uiteraard ☺
Favorieten/bladwijzers