Introductie
Afgelopen vrijdag was ik jarig en in dat kader kreeg ik... een nieuwe amp. Ja, sorry. Gitaren bouw ik gewoon zelf, dus elke maand is 't voor mij een HNGD, maar amps? dat lukt me niet.

Even heel kort de background: ik ontmoette Chappers, Rob Chapman (wiens signature deze amp is) op NAMM 2014 en we raakten aan de babbel over van alles en ik mocht toen deze amp testen, de prototype. ik was direct verkocht: sprankelend clean, ranzig/gore crunch, ballsy distortion en zingende lead. Maar dan eigenlijk alles op 1 kanaal. Geen overall master, geen gedeelde EQ, eigenlijk precies wat ik wilde. Maar niet aandurfde.

Ik kreeg dus eerst de V100 eind 2015: ja, te gekke bak, maar heel anders: veel ronder, romiger, vloeiender. Beetje meer een mesa mark-achtige feel (princeton achtig clean, mark achtige crunch en drive). Toen kreeg ik de RD1: een 28watt powerhouse gebaseerd op de sounds van een jcm800 maar dan dus klein (met wat extra tweaks).

Dus tja, nu de Silverback. Ik kreeg 'm vrijdag en boy oh boy wat is dit toch weer te gek! Totaal anders van de V100 en RD1 maar minstens zo 'mijn ding' als die andere 2. Misschien nog wel meer... Even dus de sounds beschrijven (op youtube heb je voldoende clips dus ik ga geen clipjes maken of posten).

Tone-beschrijvingen

Clean en crunch delen dezelfde gain en volumepot. Trek 'gain' uit en je krijgt je crunch. Is niet ideaal maar werkt behoorlijk prima eigenlijk. Ik heb m'n gain op 2 uur staan: als ik hard mep krijg ik een HEEL klein randje op clean maar blijft dus overall behoorlijk schoon. Trek ik 'm op het crunch standje dan krijg ik een te gekke plexi-achtige crunch. TS808 ervoor voor iets meer power (maar zonder een gainboost met de ts808, als je 'm goed instelt: althans, zo heb ik 't).

Het distortion kanaal kent een eigen gainboost. Deze werkt eigenlijk net zoals op de V100 en voor mijn gevoel werkt Victory's gainboost anders dan bij vele andere amps: meestal boost je met je gainboost alleen de gain maar bij Victory krijg je er een pak meer laag bij, veel meer mids, meer saturatie en alles saust veel romiger waardoor solo's er echt uitknallen. Denk aan het idee van een tubescreamer ervoor, maar dan volledig buis en dus ingebouwd. De gainboost is heel erg gevoelig voor de positie van de gainpot zelf en gek genoeg heb ik m'n gainboost heel laag ingedraaid. Gain zelf zit op 12 uur (echt niet meer nodig, holy shit) en gainboost zelf zit op 8-9 uur.

grof gezegd voelt de amp op de kanalen als volgt:

kanaal 1/clean: fender twin
kanaal 2/crunch: plexi
kanaal 3/distortion: jcm800 2203 (zeker niet de meer sausende 2210!)
kanaal 4/lead: SLO

Natuurlijk niet 'echt' die sounds, de 'victory feel' blijft aanwezig all over (makkelijk bespeelbaar, heel erg gearticuleerd en gedefinieerd) maar het heeft wel een beetje van die karakters in zich.

Opties

Wat mij opvalt is dat de Silverback waan-zin-nig helder is en dat dat de tonestack dynamisch (genoeg) is om voor al die 4 tones prima te functioneren. Ik heb niet het gevoel dat ik als een malle de amp opnieuw moet instellen als ik switch tussen high gain lead en sprankelend clean. De reverb is echt waanzinnig: waar ik 'm op m'n marshall op '5' kan hebben moet ie op de Silverback op 1: zoveel 'verb' zit erin, niet te geloven. Het kan echt galmen alsof ik in een kerk speel.

Er zitten drie features op die ik wel geinig vind: de knobguard (stalen grill met magneten om je pots te beschermen), de valve trapdoor (zodat je makkelijker buizen kan vervangen) en 2 handvatten (tilt prettiger!). De amp is echt LOODzwaar en voelt enorm solide. Alles voelt gewoon perfect aan. Geen flimsy knopjes en pots, gewoon prima. Heb ik wel eens anders gezien. Wat mij ook opviel: helemaal geen tone-shape knopjes! Daarmee bedoel ik dat veel amps knopjes hebben ala bright, mid shift, depth etc. De Mesa/Boogie Mk5 is berucht om z'n haast oneindige toneopties met al z'n toggles etc. De Silverback heeft gewoon 4 gain stages waar je uit kan kiezen en dan alleen hoog of laag vermogen (wat SERIEUS je volume omlaag gooit zonder dat je tone drastisch verandert!!).


Kijk-En-Vergelijk
Ik denk dat de eerstvolgende concurrent van de Silverback de BE100 is van Friedman, de CCV/CCM100 van Cameron of de CAA100 van Suhr. In vergelijking met die amps vind ik de Silverback veel veelzijdiger en 'eerlijker'. De BE100 klinkt altijd hetzelfde imho en is minder 'brits' en meer 'amerikaans' (daarmee bedoel ik dat ie behoorlijk smoother is en dat alles nog meer vloeit en saust). De CCM van Cameron is op zich OK maar ik vind 'm wat slapjes in het mid en hij braakt de noten niet zo 'sexy' eruit als de BE100 of de Silverback. De CAA100 vind ik heel erg prima maar mist een reverb en heeft zoveel (meer) opties dat 'option paralyses' op kan treden.

Conclusie

Ja, de Silverback is een signature amp maar je moet 'm eigenlijk meer zien ala de Sig:X van Fryette: je kan je eigen sounds eruit halen! Ik ben waanzinnig content met mijn Victory-groep van amps: elke amp heeft echt z'n eigen functie en doel. De V100 vloeit meer, de SB ronkt meer, de RD1 is een minipowerhouse voor 's avonds. Een toeval(voordeel) is dat voor alle drie de amps ik precies dezelfde settings op m'n pedalen kan gebruiken. Vind ik wel prettig...

Dus tja. Ben ik nu 'voor altijd' klaar? Geen idee. Feit is dat ik nu wel ietsjes (te)veel heb staan ; denk dat 't nu voorlopig even klaar is (hoewel ik altijd nog van alles wil maar ik ken mezelf: ik zal nooit spelen op een vox ac30 of op een fender princeton).