Barnfound

[Duhsjaak]

Het is niet voor het eerste dat ik bemerk, dat bepaalde uitdrukkingen 1 op 1 in bepaalde (handels?) delen van Vlaanderen en Amsterdam voorkomen.
In plat Amsterdams is: 'Nah, dan komt de sleet der in' volstrekt normaal. En dan sleet slordig, bijna slissend uitgesproken.

Zeer onder de indruk tot dusver.
Leuk leuk leuk.
Vriendelijke groet, Gus

[Woml]

Dit wordt een leuke, ik ga hem volgen!

(En overigens is het "jumps", niet "jumped". Het punt is dat alle 26 letters in de zin voorkomen, en anders mis je de s...)

[MikeD]

tof.. tin cladded headstock.. kan je met slagletters je eigen naam d'r in slaan..... en lekker knoeien met je scheikunde doos...levert ook wel ueber gerelicte hardware op..... wat wordt de volgende stap?? een met de kettingzaag geshapete body???

[The Crash Cowboy]

Ja, daar komt ie ! Ik ben benieuwd ! En ik wil ALLES zien.

[flatline]

Soms lijken alle wensen vervuld.
Alles lijkt binnen reikafstand ; de wetten van fysica zijn zonder onderscheid genaakbaar, de waarheid aantastbaar zoals op geen enkele andere plaats ter wereld.
Maar dan beslist het ochtendgloren tevoorschijn te komen ...
en plots valt alles weer naar beneden in plaats van naar boven,
en geeft een polymeerverbinding geen kristalheldere klank maar een doffe klap .....

Hout zet vrijwel niet uit bij temperatuurverschillen.
Zink zet per graad per meter 0.012 mm uit.
Praktisch betekent dit : 30 cm blad, temp.speling van 30° max ( aan meer stress zou ik mijn instrument niet blootstellen )
0.012/100 x 30 x 30 = 0.108 mm, amper een halve mi-snaar-dikte.
Daarvan ligt niemand wakker.
Maar één stelling blijft overeind : bolle vormen zijn beter, productiever, suggestiever, steviger op het vlak van driedimensionele buiging... de lijst van superlatieven in vergelijking met een vlak vlak is eindeloos, en de klank van een voluptueuze klokvorm ten opzichte van een buisklok is zonder weerga.
Top en rug worden dus bol, gewoon omdat ik resonantie een prettige gevoel vind.
Maar de zijkanten ... hout, of ook zink ?

Dat wordt dus een dilemma.

Maar voor ik een overhaast besluit neem kom is al op vijf mogelijkheden uit, een pentalemma dus, een keuze tussen vijf lemmata
Hout op metaal lijmen vereist enig “vlees”; waar hout op hout met een raakvlak van 2 mm al éen en ander kan weerstaan heeft metaal op hout een tiental mm hechting nodig.
Een paar opstellingen , waarvan de eerste twee linea recta de prullenmand ingaan





Dit beschouw ik al acceptabel, maar praktisch vrij moeilijk; mogelijk doe ik dit later nog eens met een houten bovenblad;




Dit is de mooiste, soberste verbinding; geschikt voor kaasdoosjes, koekdeksels en twee halve kunststofvormen , zoals bvb polyester gitaren ….
Praktisch is dit in dilettant gehamerd plaatwerk onuitvoerbaar , omdat de pasvorm 100 % moet zijn; wie al eens getracht heeft een metalen plaat in een zekere vorm te slaan weet dat het bobbeltje dat hier verdwijnt, ginder verschijnt …
Bovendien is het onmogelijk om “een kom” in zink te slaan, want zink is, in tegenstelling tot koper of ijzer, niet uitgloeibaar; alle spanning blijft dus in het metaal zitten, en bij de minste rek begint het te scheuren. Een opstaande rand van 5 mm op een radius van 60 mm is amper haalbaar; wordt de radius kleiner, dan moeten er spieën uitgehaald worden.




En dan komen we tot de enig juiste - lees uitvoerbare - oplossing;
de kanten worden enkele mm omgezet, en de zijkant wordt erachter gesoldeerd.

[flatline]

Na dit nuttig gepalaver begint de dag met een hamerslag en verschijnt “de plaat” op het toneel … de verweesde plaat die op luttele maanden een mooi natuurlijk verweerd patina aangenomen heeft, en dus enige omzichtigheid vereist.

Om te beginnen : vorm aftekenen, een tweetal cm groter uitsnijden, en de plaat voorzichtig bol-hameren; strikt genomen is dit hol-hameren, want je slaat “een put” in de plaat, van binnen naar buiten.
Dit gebeurt op een rubberplaat : in ’t midden beginnen en langzaam, met vlakke tikken in een langgerekt ovaal naar buiten werken; de plaat krult verraderlijk sneller dan je zou verwachten.
Wanneer de bolling 8 mm bedraagt wordt er een platte aftekenmalmal opgelegd; ze wordt, met inachtname van een achttal mm rondom afgetekend en op maat gesneden.

Als aambeeldje – een “tas” in de vakterm - gebruik ik dit :



De voet steunt op de plaat, de rand van de plaat steekt enige mm uit, en die rand wordt dan omhooggeklopt.

Na een tijdje ziet het er zo uit :



Om wat stevigheid te geven wordt er één rand aangesoldeerd : de F-gaten worden met een figuurzaagje uitgezaagd.



Op de onderzijde van het bovenblad worden drie opstaande randen gesoldeerd, daartussen wordt het centraal blok gelijmd en gevezen. Zo wordt de bolling wordt gestabiliseerd, en de rest van de kast kan dan vrijdragend aan het bovenblad opgehangen worden.







Zink solderen is in éen opzicht lastig : het smeltpunt van soldeer ligt rond 200 ° C , de ideale soldeertemperatuur – dus de beste hechting - 30 à 50 ° hoger, en het smeltpunt van zink rond 420 ° ; een oefening in balanceren tussen hechten, verbranden, en plots, uit het niets, een verdampt “gat” in de zink. Ook de noodzakelijk grote verwarmingsoppervlakte speelt je altijd parten; hier moet je tot 230 ° verhitten, maar vijf cm verder smelt de reeds afgewerkte verbinding die door de geleiding ook 200° wordt, los; een naad die al mooi gelegd is kan plots leegbloeden.

Het blijft dus een ruraal ambacht, ver van edelsmeedwerk.

[flatline]

Het is niet voor het eerste dat ik bemerk, dat bepaalde uitdrukkingen 1 op 1 in bepaalde (handels?) delen van Vlaanderen en Amsterdam voorkomen.
In plat Amsterdams is: 'Nah, dan komt de sleet der in' volstrekt normaal. En dan sleet slordig, bijna slissend uitgesproken.

Zeer onder de indruk tot dusver.
Leuk leuk leuk.
Vriendelijke groet, Gus

Zijn we niet allen broeders, Gus, met eenzelfde gemeenschappelijke voorvader ?
... in bepaalde (handels)delen ... uitdrukkingen kunnen honderden kilometers ver sluipen.
Wellicht hebben "kooplieden" die zich tijdelijk of permanent in een andere handels- of havenstad vestigden niet alleen de genenpoel verrijkt, maar ook taalidiomen toegevoegd.
Zo heeft Keulen heeft bvb een taalconnectie met Mechelen; zekere woorden en uitdrukkingen die een paar stappen teruggaan richting nederduits als daktaal, maar vooral qua taalritme, het taalbeeld dat overkomt als iemand praat.

Ja, die verwevingen; wat je aanhaalt, is heel intrigerend.

[flatline]

Het centraal blok stelt niet veel voor;
de eenvoudigste weg : in de 40-jaar oude gaten in de hiel wordt een plugje gelijmd.
ik maak eerst de pocket waarin de hiel exact past. Dan worden de gaten voor de vijzen door de pocket tot in de hiel geboord; de gaten in de pocket worden dan geruimd tot vijsdikte en een tikje met een frees zorgt ervoor dat de vijsjes mooi in de rand verzinken. De hiel wordt vastgevezen in de pocket, en ik lijn dan, met de gemonteerde hals als referentie, pick-ups, brug en snaarophanging uit; vervolgens worden de cavities uitgefreesd, en de studgaten geboord ; pas daarna wordt het blok afgetekend . Omdat de structurele stijfheid van de top niet schitterend is, laat ik een volle centimeter hout naast de cavities. De gitaar wordt hier niet lichter van
Al wat buiten de lijntjes valt wordt weggehaald, en het blok wordt aan de top bevestigd.
De zijranden blijven vrij :


.... behalve aan het rood pijltje; daar wordt een stuk van een paar cm in ’t vierkant met het blok verbonden om een strapbutton te kunnen zetten.


In de achterzijde voorzie ik een klein gat, net groot genoeg om ’t meeste naar buiten te trekken, én de achterkant van de jackingang te bereiken. Aan de onderzijde van de lipjes worden koperen plaatjes van 2 mm dikte gesoldeerd; daarin komt een gaatje van 2.4 mm, en vervolgens wordt er M3 in getapt.




De gitaar, die nu al een beetje gitaar genoemd mag worden , krijgt de noodzakelijke inplantingen voor het achterblad er definitief opgaat.
De twee humbuckertjes die van een randje polymeer voorzien zijn tegen ’t rammelen krijgen een knus bedje ; de vijsjes komen in busjes. Het zwarte kussentje in ’t midden dient om de contactjes in extremis te beschermen ingeval de pick-ups extreem laag gezet worden, een bumpstop dus.


Ze worden verbonden - en gescheiden - door een gerecycleerd – strikt genomen : gerecycled – driewegschakelaartje; oud, dus al wat dof, metaal met een stevige wartel. Langs de onderzijde soldeer ik twee L-vormige lipjes op het bovenblad zodat de schakelaar gefixeerd zit en gemakkelijk langs boven kan vastgedraaid worden.


De gaten voor de studs, reeds voorzien in het centraal blok, worden naar boven doorgestoken en van bovenaf op maat gevijld en de studs worden er voorzichtig ingeperst.
De vijzen van het staartstuk bedekken de studs ; die kunnen er dus zo in.
De studs voor de brug hebben geen kraag, en dus blijven de verticale groeven, de cannelures, zichtbaar, want de hoogteregelingsvijzen van de brug zijn smaller dan de studs, en dekken het gat niet af; om dit een beetje proper af te werken wordt er een rondel of vulring op het bovenblad vastgezet . Hierin komt dan een gat met dezelfde doormeter als de schroefdraad van de vijs.



…. en hoe groot was de verleiding om dit vulringetje even op te spannen en mooi rond te trekken … maar dan valt het helaas helemaal buiten de stijl …. zelfs een gitaar die nog niet leeft kan je overkillen …
Het patina “sparen” – alsof je een gitaar zou bouwen met top en zijkanten die al gekleurd en gelakt zijn - blijft met stip de moeilijkste klus in dit project.

[MikeD]

nou je bent een vaardige blikslager zo te zien.... wat dat leegbloeden betreft: wat je wilt, is dat de reeds gelegde soldeernaad koel blijft / z'n smeltpunt niet bereikt, respectievelijk de warmtegeleiding wordt getemperd / de warmte wordt afgevoerd. is het een idee om daar gekoelde gelpacks op te leggen ? (mijn vrouw zegt: gewoon een opgevouwen natte katoenen vaatdoek / theedoek want gelpacks kunnen smelten) of levert dat weer ongewilde werking en spanning in het materiaal op? Overigens vraagt mijn vrouw: blijft het werkstuk met de soldeernaad zitten als ie leeg loopt of springt het werk dan weer los. Want als ie blijft zitten, is het volgens mijn vrouw zo dat de soldeernaad juist zeer goed gevloeid heeft...en dat is wat je wil. Afwerken met een bureel moet toch. (mijn vrouw heeft opleiding docent handvaardigheid aan de Minerva academie gedaan.. vandaar dat ze haar twee centen bijdraagt...)

[flatline]

nou je bent een vaardige blikslager zo te zien.... wat dat leegbloeden betreft: wat je wilt, is dat de reeds gelegde soldeernaad koel blijft / z'n smeltpunt niet bereikt, respectievelijk de warmtegeleiding wordt getemperd / de warmte wordt afgevoerd. is het een idee om daar gekoelde gelpacks op te leggen ? (mijn vrouw zegt: gewoon een opgevouwen natte katoenen vaatdoek / theedoek want gelpacks kunnen smelten) of levert dat weer ongewilde werking en spanning in het materiaal op? Overigens vraagt mijn vrouw: blijft het werkstuk met de soldeernaad zitten als ie leeg loopt of springt het werk dan weer los. Want als ie blijft zitten, is het volgens mijn vrouw zo dat de soldeernaad juist zeer goed gevloeid heeft...en dat is wat je wil. Afwerken met een bureel moet toch. (mijn vrouw heeft opleiding docent handvaardigheid aan de Minerva academie gedaan.. vandaar dat ze haar twee centen bijdraagt...)

die twee centen zijn geld waard !
En bedankt voor het compliment.
Bij vlambooglassen gebruik ik de natte vodden - doorgaans kluwens glaswol en rotswol die het water redelijk vasthouden - om de boel min of meer voor kromtrekken te behoeden . Bij zink heb ik het nog niet geprobeerd, 't is wel 't bekijken waard. Na 't leegbloeden blijft de verbinding wel stevig, maar er komt een hoop soldeer terecht achter/onder de naad langs de binnenzijde van de gitaar, waar ik hem niet meer kan wegwerken of verwijderen; toegelicht in het tekeningetje hieronder.



De ontstane goot - want het is dus meer een cosmetisch probleem - opvullen veroorzaakt méer vloei, ook als ik echt de nieuwe soldeer op het metaal verhit tot de minimum smelttemperatuur zodat het nét vloeit en vult.
't Is moeilijk.