Flying V customization...

[MikeD]

Slagplaat geladen.... Seymour Duncan 59 in halspositie. Seymour Duncan 59 Hybrid Trembucker bij de brug. Bourns pots; DPDT on/on/on schakelaar om de Trembucker te schakelen in serie/parallel/coil cut, RS Cap, Switchcraft toggle.

[IMG][/IMG]

[MikeD]

de afsluitpost.....




De cavities had ik al geshield

[IMG][/IMG]

Begin juni wel alles afgemonteerd, maar nog geen tijd gehad om de floyd te intoneren....(overschot van de snaren knip ik pas af als alles klaar is....

[IMG][/IMG]

Het op hoogte afstellen en intoneren van de floyd was weer een feest (maar niet heus) en de beroemde Floyd Rose Intonation Tool... bleek wederom een beperkt bruikbaar accessoire.
Deze BaCH heeft een licensed Floyd Rose en die kan ik iedereen AF-raden althans degenen die graag kwistig en driftig aan hun gitaren sleutelen....de vorige eigenaar had er waarschijnlijk zo vaak met slecht passend gereedschap (oftewel: niet de passende inbussleutel) aan zitten schroeven dat de inbusbouten van de hoogte-afstelling aan gort gesleuteld waren oftewel: de passende inbussleutel had zowat geen grip meer. Met volle spaarspanning op de floyd zit je dan aardig te Ku..en en met de zwengel te spelen om toch die bouten te verstellen. De zadels intoneren .. lang verhaal kort: de intonatie tool vloog er bij herhaling vanaf dus dat werd een kwestie van op stemming brengen, controleren, snaar ontspannen, zadel verstellenn, snaar op stemming.. net zo lang tot ie goed stond.. viel gelukkig nog mee; kennelijk heb kon ik goed inschatten hoeveel zo'n zadel versteld moest worden....
Maar by the end of the day is een floyd die goed staat een superding want ook deze blijft goed op stemming (temperatuurschommelingen even daargelaten.. dan is het weer een heel ander verhaal).

Dus zo staat ie d'r vandaag bij

[IMG][/IMG]

De Seymour Duncan 59 bij de hals doet wat ik zocht; mooi vol geluid, niet scherp of schetterig. Wat zachtaardiger dan de SD Jazz in m'n ene Tokai LoveRock (maar dat kan te maken hebben met de hoogte afstelling; op de Tokai's heb de pups iets dichter op de snaren staan) Enig minpuntje: in de lage regionen wat ongedefinieerd (maar dat kan ook te maken hebben met de losse lage E van de Ernie Ball SuperSlinkies...).
De SD 59 hybrid trembucker bij de brug is voor mij de verrassing die me blij maakte; de schakeling parallel/fase/ coil-cut levert drie daadwerkelijk hoorbaar verschillende geluiden op waarbij de single coil stand zowaar wat jengelende Fender Twang geeft. Iets wat mijn aloude DiMarzio DualSound Humbucker in mijn oude Ibby V nooit zo goed heeft geleverd ! Ook voor het overige levert de 59-hybridTrembucker mooie sounds op , zonder de bijterigheid zoals ik die bij de LesPauls heb . Het doel was er een gitaar bij te krijgen die anders klinkt dan de rest die ik al heb en dat is gelukt.

[IMG][/IMG]


De klassieke pearloid / keystone zes-in-lijn stemmechanieken van japans fabrikaat doen het goed.. moesten wel even conversiebussen bijkomen want de gaten in de kop waren berekend op hedendaagse stemmechanieken

[IMG][/IMG]

en over de paint job ben ik ook tevreden; eerste keer dat ik dat heb gedaan. de hals voelde bij de eerste keren bespelen wat stroef maar dat schijnt bij nitro te horen.... en 'het slijt' vanzelf.

[IMG]
[/IMG]


[IMG][/IMG]


[IMG][/IMG]


[IMG][/IMG]

[element]

Prachtig die blauwe kleur in combinatie met de crème slagplaat. Vroeger vond ik zo'n hockeystick headstock maar niks, maar het begint te wennen. Bij deze staat het zeker niet verkeerd!

[MikeD]

Prachtig die blauwe kleur in combinatie met de crème slagplaat. Vroeger vond ik zo'n hockeystick headstock maar niks, maar het begint te wennen. Bij deze staat het zeker niet verkeerd!

Ja dat Pelham Blue kent vele schakeringen al naar gelang de belichting en combineert idd goed met crème.......en zeker met open humbuckers vind ik humbuckerringen ook wel een must. Die explorer headstock die zat er nou eenmaal op en het is sowieso een amalgaam van vintage- en moderne aspecten geworden; de zebra '59 pups, keystone tuners, kleur, potknoppen etcetera zijn fifties en sixties, de floyd is daarbij een anachronisme