Suicide is Painless (theme from M*A*S*H)

[Harald]

@Arvoitus: Thanks!
@Joost de Ruig: niet dat ik weet... Maar deze heb ik er sowieso vorig jaar gespeeld. Nee, eerst het volgende stuk eens opgenomen krijgen. Heb nu iig een idee wat er gespeeld wordt, give or take a little. Afgaande op zeer weinige al bestaande covers op youtube is dat al uniek genoeg! Maar goed, goede vorderingen. Al heel lang een favoriet stuk van die gitarist, maar ik heb zelfs jaren getwijfeld of het nu één of twee gitaren waren... Nog niet meegemaakt dat ik zovaak stukjes van een nummer had waarvan ik dacht "dit doet ie dus" om wat later toch weer op iets heel anders uit te komen. En dan heeft die Kl*th*mmel het nog in de studio geïmproviseerd ook

[Frits van Mourik]

Heel mooi gespeeld, veel gevoel & "soul", zeg maar!
Jammer van die morsige knip op 01:34...

[Harald]

Dank je Agree... maar met je ogen dicht zie je er niets van. En de knip horen, het valt alleen op als je erop bedacht bent. Als je regelmatig opnames maakt ben je denk ik ook geneigd daar iets alerter op te zijn. Qua audio zit er nog een klein dingetje in wat een reparatie verdiend had, voor een cd had het sowieso over gemoeten. Dan zou die timing van dat laatste stukje ook anders zijn.

Het lullige van dit soort solo-opnames is dat er altijd wel een stukje is wat geweldig klinkt, terwijl er ook altijd wel iets in zit wat je dan maar accepteert, ook al is het anders dan je zou willen. Een nummer van meerdere takes bij elkaar editten, of kleine reparaties zijn inmiddels dan ook heel normaal. Bij een live opname van een symfonie-orkest is het tegenwoordig al gebruikelijk dat de studio de dag erop geboekt is voor de reparaties.

Je mag ook weer niet te bang zijn voor fouten bij het spelen. Dat is onherroepelijk moordend voor "gevoel en soul" Balans is belangrijk, dan liever een kleine reparatie.

[Joost de Ruig]

Gisteren opnames uit 1927-1928 van een van mijn favoriete fingerpickers zitten luisteren: Mississippi John Hurt. Toen werd in één take de hele A of B zijde van een plaat ogenomen. Ik weet eigenlijk niet hoeveel er op een kant van een 78-toeren plaat gaat, maar dat zal vast ook een nummer of 5 zijn. De artisten moesten dus toentertijd hun nummers door en door kennen en alles in één take opnemen. Daar zaten ook wel eens foutjes tussen, maar daar stoor ik mij geenzins aan. Het gaat dus inderdaad om de "soul" van een opname en wat mij betreft niet om het aantal eventuele foutjes. Sterker nog, ik heb wel eens bands live zo goed hun eigen plaat horen naspelen, dat het "live kippenvel gevoel" bijna ontbrak.

[Duhsjaak]

We hebben het dan wel over de heel oude geschiedenis.
De 78's waren van schellak. De microfoon (meestal 1) aangesloten op de snijmachine. Daarmee werd de matrijs voor kant 1 gemaakt. Hetzelfde gold voor kant 2.

Op iedere kant 1 lied. Vari groove of andere methodes om meer muziek op een plaat te krijgen bestond niet dus de spoed was overal op de plaat gelijk en afgestemd op de hardste passage van wat er moest worden opgenomen. Spoed is de afstand van de middellijn van de ene tot de middellijn van de andere plaatgroef, kort door de bocht.

Hoeveel muziek op een plaat kon, was afhankelijk dus van een aantal dingen:
- diameter etiket
- diameter van de plaat
- luidste passage in een opname

Plaatjes van 10 cm doorsnee voor reclame of persoonlijke boodschap
Plaatjes van 25 cm doorsnee voor een minuut of drie
Plaatjes van 30 cm doorsnee voor maximale prestaties

De technicus kon niet te zacht opnemen, want weergave was mechanisch. Dus niet hard genoeg.
Naast iedere succesvolle plaat werd ook de blad muziek uitgegeven. Een traditie die het tot in de 60's heeft gered.

Waar je naar hebt geluisterd is kennelijk een fraaie verzameling.
Als je gek bent op oude blues, zend dan een PM met je wishlist op dit gebied.
Wie weet heb ik dingen die jij niet kunt vinden.
Vriendelijke groet, Gus

[Harald]

Met de huidige opnamekwaliteit luistert het toch echt wat nauwer. En als je het over de dertiger jaren hebt zullen de meeste nummers één nummer lang zijn geweest. En dan een kort nummer. Wat toch echt ook een belangrijke rol speelt... bij die oude platen is het ruisnivo al dermate hoog dat je schraapgeluidjes en dat soort ellende gewoon echt niet hoort. Je mag bij veel van die oude opnames al heel blij zijn als je echt kunt horen welke noten gespeeld worden.

Daarnaast willen we het plaatje nu perfect. De timing zoals bij de oude Stones gebruikelijk was, daar hoef je tegenwoordig als bandje niet meer mee aan te komen in de studio. Al de drumcomputers die we nu horen, opnames met clicktrack, autotune, de tolerantie voor imperfectie is veel lager geworden. Bovendien, als ik hier een opname terug luister gaat dat wat harder dan mensen het thuis hebben staan. Je hoort dan alles... En zelfs bij heel goede gitaristen hoor je bijgeluiden. Hoort bij het instrument. Daarom zie je me ook zelden met een hoofdtelefoon zitten als ik opneem. Je hoort dan zo precies alle ongewilde dingetjes dat ik niet lekker speel. En diezelfde opname klinkt perfect als je er niet heel erg bovenop zit...

Wat Gus ook al zegt, de heel oude opnames. Vanaf midden 70er jaren kun je live in het woordje live-LP denk ik met een korreltje zout nemen. En naarmate de platen recenter zijn in steeds toenemende mate. Een reparatie in een track was toen ook echt al standaardprocedure. Om de muso's te pesten... zo'n beetje de oudste pitchcorrectie voor een zanger zou Roger Waters wel eens geweest kunnen zijn op de Wish you were here LP.

Tegenwoordig is er ook software waarmee je één noot binnen een akkoord al kunt aanpassen, zowel in lengte, plek, als toonhoogte. Let wel, audio opname, niet midi. Trust noone!

[Harald]

Overigens, opmerkingen over sound zijn ook welkom, vooral van mensen die op goede spullen kunnen afluisteren, zoals Frits. Ik mik er een beetje op dat het vergelijkbaar klinkt als de gitaarplaten die ik goed vind klinken. (Binnen de mogelijkheden, heb hier geen Neuman mics van duizenden euro's) Maar ik mix (ach, groot woord) hier op een verzameling prut-speakers. En mijn oren zullen vast ook wel geleden hebben van het elektrisch spelen...

[Duhsjaak]

Ben het in grote lijnen Eens met je opmerkingen, maar heb toch een paar dingen ter overdenking.

Bijgeluiden
Eens. Maar we hebben nu een punt bereikt, waar de hoorbaarheid van bijgeluiden onvermijdelijk is.
Dan kun je kiezen
- je incorporeert ze in je spel/duur voor: je trekt er geen pest van aan
- je maakt er een geintje van en je probeert het nog eens te veroorzaken
- je gebruikt ze bewust in een lied

Streepje 2:
Ledward Kaapana/slack flikt dit regelmatig. Friemelt wat tot ie begrijpt waar het vandaan komt. Als ie snapt hoe het zit, speelt ie weer verder. Da's pas echt slack

Ik persoonlijk ben allang afgestapt van oordeel over instrumentgebruik. Het kan mij eerlijk gezegd geen tering schelen hoe het is gedaan, als ik het resultaat maar mooi vind. Een van de mooiste beatgroepen uit de 60's vind ik Them. Op geen van de Them LP's is door Them leden gespeeld. Van M wist de helft van de tijd niet eens wie er de backing hadden verzorgd. Twee van de mooiste LP's uit die periode.

Uit 1949 stamt een plaat met de soundtrack van een film met een beroemde naam eronder. Ingezongen door een andere zangeres.

Steeds meer is de techniek deel gaan uit gaan mAken van de muziek. Rappers stalen de LP's van hun pappies om hun muziek te maken. Ik stal de banjo van mijn pappie. Dat zou toch een band moeten geven hè? Toch voel ik die niet. Zij ook niet, maar ik heb het ze nog nooit gevraagd. De enige rappers die ik (heel) goed kan hebben is de Urban dance Squad, die ik vooral ook door gitarist René beschouw als Gods eigen geschenk aan de NL muziek wereld. Niet Tiësto. Maar raad een keer wie er het meeste heeft binnen geharkt.

In de hippie tijd zijn er veel platen geweest waarbij een stukje van een 78 toerenplaat werd afgespeeld. Als je iets beter luistert, dan hoor je dat het geluid van de band gewoon is gefilterd en dat er getik is toegevoegd. Dat allemaal om het wat authentiek te laten klinken.

Een kind van vrienden van ons heb ik op pad gestuurd met cassettes. Hij draaide op feesten van heel rijke Russen in Rusland. Het soort feesten waar mijn liedjes soms (ik herhaal) soms over gaan. En als de cassette nog goed was, startte hij hem gelijk op met eentje die nog wel ruist. Hij is Rusland uitgezet en probeert nu elders dit foefje te herhalen. Niet het uitzetten maar het werken met cassettes.

De crux van dit betoog? Kijk niet naar het gereedschap. Steeds meer is het gereedschap deel geworden van het instrument. Het geeft de muzikus steeds iets meer zeggenschap over zijn klank.

Kijk dus alleen naar de vraag of de muziek je bevalt. Mijn mening maar.
Vriendelijke groet, Gus

[Harald]

Ga je de volgende leuk vinden... tot mijn verbazing vond ik het na de eerste take gelijk welletjes
Kijken of ik dat ook nog vind als het filmpje gerenderd is... En omdat ik een heel grote zeikerd ben één nootje gefixed, maar die viel zelfs voor mij in de categorie kommaneuken. Maar goed aangezien het kan. De eerste inzet had iets mooier gemogen, maar vooruit...