Specifieke studie schema/aanpak voor fingerpicking nummers (a la TE)

[Harald]

Bij het detailwerk, dat ene stukje dat steeds net niet lekker zit, of die lastige versiering heb je bij het moderne fingerstyle werk (net als bij rock gitaar trouwens) het nadeel dat dat meestal dingen zijn die de originele gitarist vrij natuurlijk zo speelt. Wat voor jou lastig is kan voor mij makkelijk zijn. En iets wat mij niet ligt kan een andere gitarist juist eenvoudig vinden. Dat is gelijk een nadeel van heel erg precies iemand anders na willen spelen. Daardoor is het soms erg moeilijk, omdat je iets moet doen wat jou niet ligt. Daar staat dan tegenover dat je uiteindelijk een breed georiënteerde speelstijl krijgt, ipv een one trick pony te worden, zoals bv. BB King, the Edge, of Elmore James. Perfecte gitaristen voor hun eigen band, absoluut, maar zet ze niet in een top40 band neer.

Etudes bestaan er meestal niet, die moet je zelf verzinnen. Bij dat detailwerk kan het heel handig zijn om niet letterlijk het detail te oefenen, maar goed te kijken waarom het lastig is voor je. Heb je de timing niet goed door, zitten er rare bends in, bindingen... verzin dan gewoon een oefening waarmee je die eerst oefent, voordat je het fragment zelf aanpakt. Kortom, je moet creatief worden in het verzinnen van kleine etudes.

Wat klassiek betreft, kudo's voor Leo Brouwer en Andrew York, die etudes hebben geschreven die als muziekstuk ook overeind blijven. En, in mindere mate Villa Lobos. Die etudes zijn op zich wel aan te horen, maar zijn erg op de gevorderde gitarist gericht. Met Brouwer en York kun je als beginnende gitarist al vrij snel aan de slag. Waarbij Brouwer ook wel leuk modern klinkt, moderner dan York eigenlijk. Wil je het romantische repertoire spelen, houd je dan aan Sor en Guiliani. Die etudes sturen je helemaal naar dat repertoire toe. Voor hedendaags fingerstyle zijn ze wat minder nuttig. Maar goed, handhouding is sowieso ook anders, voor beide handen.

[Pepe]

Ik ben gek op Villa Lobos, ik heb zelfs zijn etudes nog op vinyl. Ik denk dat het de reden is waarom ik handig bent met de rechterhand, al die uren pima's op de teller...
Ik denk dat waar je op jonge leeftijd tijd in hebt geïnvesteerd dat later je handigheid bepaald. Als je dat sublimeert wordt je een one trick pony. Dat is misschien ook the way to go. Je beperken. Het is niet alleen BBking of the Edge die dat doen, Gilmour is king of sublimatie en zelf Malmsteen houd het binnen zijn arpeggio's & sweeps op een harmonische mineur. En een kolibrie handje.

90% van de rockgitaristen zie je trouwens vooral hun etudes spelen, de reden waarom Chris Spedding niet oefent: You end up playing your scales on stage. Iemand door zijn scales zien shredden is saai als je daar verder geen eigen draai aan geeft.
Dat is de valkuil van oefenen zonder specifiek doel behalve "beter" worden. Die klassieke jongens hadden het al helemaal door.

Wat Harald zegt over problemen oplossen klopt helemaal. Je probeert de essentie van het probleem te lokaliseren en oefent dan variaties waar dat probleem in zit. Misschien is iets terug te voeren op de wisseling van linkerhand pink en ringvinger, dat niveau.

[Charlie McD]

Veel wijsheid in deze discussie. Zelf heb ik van de 50 jaar dat ik gitaar speel 40 jaar mijn eigen (vaak vereenvoudigde) versies gemaakt van fingerstyle nummers. Inmiddels kom ik mede dankzij Youtube en fora als deze veel dichter bij originele vingerzettingen. Ik leg mij niet toe op het moeilijkste werk, maar weet inmiddels dat waar ik vroeger dacht dat het me niet lukte ik nu tegen mezelf moet zeggen: gewoon honderd keer spelen, dan kan je het... En zo werkt en lukt het ook bijna altijd. En het zijn heerlijke momenten als je de details van James Taylor, Lindsey Buckingham of Dominic Miller onder de knie krijgt. Dat neemt niet weg dat ik het met Harald eens ben dat het voor publiek allemaal niet heel veel uitmaakt. Daar en dan geldt veeleer emotie.

[Joost de Ruig]

Veel wijsheid in deze discussie. Zelf heb ik van de 50 jaar dat ik gitaar speel 40 jaar mijn eigen (vaak vereenvoudigde) versies gemaakt van fingerstyle nummers. Inmiddels kom ik mede dankzij Youtube en fora als deze veel dichter bij originele vingerzettingen. Ik leg mij niet toe op het moeilijkste werk, maar weet inmiddels dat waar ik vroeger dacht dat het me niet lukte ik nu tegen mezelf moet zeggen: gewoon honderd keer spelen, dan kan je het... En zo werkt en lukt het ook bijna altijd. En het zijn heerlijke momenten als je de details van James Taylor, Lindsey Buckingham of Dominic Miller onder de knie krijgt. Dat neemt niet weg dat ik het met Harald eens ben dat het voor publiek allemaal niet heel veel uitmaakt. Daar en dan geldt veeleer emotie.

Charlie +1

[Pepe]

Ja, emotie, een ding op zich. Ik heb er een handje van om solo's ingewikkeld te maken, trukendoos op, maar naarmate ze langer op het repertoire staan worden ze simpeler, probeer je de techniek in te wisselen voor meer gevoel met een song. Zoals Pascal schreef, ik heb geen tijd voor een korte brief daarom schrijf ik je een lange.

[Charlie McD]

J Zoals Pascal schreef, ik heb geen tijd voor een korte brief daarom schrijf ik je een lange.

Pascal was een wiskundige en dat ben ik niet van nature. Wel zag hij de mens als een mysterie. Die twee samen, het precies te berekenen detail en het grote vraagteken komen mooi samen in de muziek. Ik heb een paar jaar samengewerkt met een gitarist die alles in detail wilde spelen ("daar betaalt het publiek tocht voor" met twee uitroeptekens, was zijn vaste uitspraak) en dat alles als een computer in z'n hoofd had. Ik heb technisch veel van hem geleerd, maar uiteindelijk had ik toch het gevoel dat warmte, gevoel en eigen accenten (met zo nu en dan een vraagteken) het gehoor uiteindelijk meer aanspreekt... Zoals ik elders eens optekende: is het vraagteken niet ons laatste wapen tegen de ondraaglijke lichtheid van het bestaan? Maar sorry, ik draaf nu door :-)

[Pepe]

Misschien als Pascal piano had gespeeld hij wat meer vraagtekens had kunnen oplossen.

[Charlie McD]

You made my day met dat filmpje!!