Elementen voor 1990 Gibson Les Paul Custom

[Erik de Perik]

Tussenstand gedijt pas goed als er een prettige balans tussen bridge en neck is. Komen ook nog wel wat andere dingen bij kijken. Maat van me was laatst een versterker aan het bouwen bij mij thuis en testte die eerst op een Bogner 2x12 oversized met V30's. Op een KittyHawk 4x12 met G12's klonk deze behoorlijk wat minder brilliant met dezelfde gitaar.

[Pepe]

Tussenstand gedijt pas goed als er een prettige balans tussen bridge en neck is. .

Beide pickups vol open maar dan draai je de neck een kleeeeein beetje terug zodat de lage boom eruit gaat.
Als er neuzig & honk in je gitaar zit is dat de beste stek.
Net wat meer karakter dan de singel pup maar ook wat milder. Ut heb allemaal zijn plek.
De middenstand is ook fijner voor volume swells, dat je 1 pickup aanhoud voor minimale basis.

[Duhsjaak]

Beide pickups vol open maar dan draai je de neck een kleeeeein beetje terug zodat de lage boom eruit gaat.
Als er neuzig & honk in je gitaar zit is dat de beste stek.
Net wat meer karakter dan de singel pup maar ook wat milder. Ut heb allemaal zijn plek.
De middenstand is ook fijner voor volume swells, dat je 1 pickup aanhoud voor minimale basis.

Heel fijn.
Als ik vind (en dat vind ik al snel) dat er teveel laag uit komt, draai die kant van die pup iets lager.
Maar 2/3 minstens van wat ik speel, speel ik met alletwee de elementen. Soms ‘ solo’s’ met één en dat is dan weer bijna helemaal nooit de brug pup.
De meeste gitaren krijgen hun mooie open klank met allebei de elementen aan. Om die reden heb ik nog nooit een gitaar met maar één pup gekocht. Wel in de verleiding. Een lekkere P90, een beetje in het midden! Maar nooit gezwicht.

Dat wordt anders met een gitaar met drie pups. Dan alle slagpartijen met het midden element. Ach, wat is het leven mooi.
Maar goed, allebei aan is het vergeten standje. Geldt ook voor RJ Roquillo die ik stiekem best goed vind.
Mijn mening maar.
Vriendelijke groet. Gus

[Pepe]

Het tussenstandje op een strat is populair, zo bleek hier laatst ook.
Bij een LP dan juist weer niet omdat... geen idee.. het werkt wat subtieler en staat iig haaks op een pedalboard waar je op knoppen trapt voor extreme veranderingen.
Ik had hem al eerder genoemd, wat toeval is want er gaan jaren voorbij dat ik niet aan hem denk maar Snowy White is zo'n gitarist die de switch in het midden zet en nagenoeg alles verder doet met zijn volumeknoppen die dan ook super effectief zijn want behalve volume regel je er ook klankkleur mee.

[Erik de Perik]

Beide pickups vol open maar dan draai je de neck een kleeeeein beetje terug zodat de lage boom eruit gaat.
Als er neuzig & honk in je gitaar zit is dat de beste stek.
Net wat meer karakter dan de singel pup maar ook wat milder. Ut heb allemaal zijn plek.
De middenstand is ook fijner voor volume swells, dat je 1 pickup aanhoud voor minimale basis.

Op m'n nep LP gaat dat inderdaad zo. M'n SG met OBL The Original pups is wat minder bassig en kinkt sowieso meer helder dus dat tussenstandje doet het al vanuit zichzelf.

Het tussenstandje op een strat is populair, zo bleek hier laatst ook.
Bij een LP dan juist weer niet omdat... geen idee.. het werkt wat subtieler en staat iig haaks op een pedalboard waar je op knoppen trapt voor extreme veranderingen.
Ik had hem al eerder genoemd, wat toeval is want er gaan jaren voorbij dat ik niet aan hem denk maar Snowy White is zo'n gitarist die de switch in het midden zet en nagenoeg alles verder doet met zijn volumeknoppen die dan ook super effectief zijn want behalve volume regel je er ook klankkleur mee.

En vergeet Peter Green niet zo ongeveer dè (verkeerd aangesloten) tussenstandjes man. Dit geldt zowel voor z'n gitaar als voor hem zelf.

[Pepe]

Heftige feestjes moeten dat geweest zijn waar Peter Green en Syd Barrett vrolijk heengingen en als zombies terugkwamen (en wat ook nooit meer goed zou komen).

[Erik de Perik]

Heftige feestjes moeten dat geweest zijn waar Peter Green en Syd Barrett vrolijk heengingen en als zombies terugkwamen (en wat ook nooit meer goed zou komen).

Best treurig.... als je dan leest hoe dat met Syd Barett is gegaan, denk aan "Wish You Were Here." Of de manier waarop Gary Moore aan Peter Green's '59 is gekomen, omdat bij Green het dak al jaren lek was.

[vidar]

Best treurig.... als je dan leest hoe dat met Syd Barett is gegaan, denk aan "Wish You Were Here." Of de manier waarop Gary Moore aan Peter Green's '59 is gekomen, omdat bij Green het dak al jaren lek was.

True, gelukkig hoef je niet aan de drogas te zitten om te kunnen genieten van het geluid van een goede les paul

[Duhsjaak]

Heftige feestjes moeten dat geweest zijn waar Peter Green en Syd Barrett vrolijk heengingen en als zombies terugkwamen (en wat ook nooit meer goed zou komen).

Doet mij denken aan:

http://www.gitaarnet.nl/forum/showth...ight=oude+zooi



De kunst is maf genoeg te zijn om roekeloos te feesten en slim genoeg, om op tijd te stoppen.

Maar er waren ook andere dingen. Ik heb daar van kippengaas en kunststof matjes een 'gouden' bar gemaakt waar je thee kon krijgen. Hence de theetuin. die kunststof matjes moesten worden getamponeerd met een goedje wat al een beetje vreemd rook.
Hoe ik met de motorfiets thuis ben gekomen is na 50 jaar nog steeds een raadsel. Zo moet niki de saint phalle zich constant hebben gevoeld. Dat wat wordt aangezien als artistieke drive komt ineens in een heel ander licht te staan.

'Iets' off topic. Maar goed.
Vriendelijke groet, Gus