Les Paul

[Feter]

[Majmun]

ok ... ...

.

[Hotpepper01]

Sterker nog. Zn arm was op drie plaatsen gebroken en zn elleboog verbrijzeld... ze hadden bijna zijn arm geamputeerd....

In January 1948, Paul shattered his right arm and elbow in a near-fatal automobile accident on an icy Route 66 just west of Davenport, Oklahoma. Mary Ford was driving the Buick convertible, which plunged off the side of a railroad overpass and dropped 20 feet into a ravine;[25] they were on their way back from Wisconsin to Los Angeles after visiting family.[25] Doctors at Oklahoma City's Wesley Presbyterian Hospital told Paul that they could not rebuild his elbow. Their other option was amputation. Paul was flown to Los Angeles, where his arm was set at an angle—just under 90 degrees—that allowed him to cradle and pick the guitar. It took him nearly a year and a half to recover

[Feter]

Wat een baas he

[Hotpepper01]

iets andere versie van hetzelfde verhaal

Car Wreck!
In the late 1940’s, Les Paul’s career was starting to soar to new heights. He had been successful breaking into the Los Angeles music and radio scene; building up his reputation, his professional contacts, and continuing to invent and improve sound/music techniques. By January 1948, Les Paul and Mary Ford had been together for two years and he decided it was time for her to meet his family. Making a road trip out of their time off from Capitol Records, Les and Mary hit the road out of California for Waukesha, Wisconsin.


By the time Les and Mary stopped in Flagstaff, Arizona, it was clear that Les was running a fever. Les went in to see a few doctors, but they could not give an accurate diagnosis of his fever, so Les decided to wait till he could get back to Hollywood and rest up. Their visit to Waukesha went well; however, even though Les usually did all the driving, Les was too ill to drive home. Mary would have to make the long trip to California, through a January winter, with Les lying in the front seat. They ran into a winter storm and came to an area where a railroad track crossed under a highway, between the cities of Davenport and Chandler Oklahoma, when Les heard Mary scream and felt the car swerve. Les quickly shot up from his seat, kicked Mary’s foot off the brake and managed to straighten out the car a bit, but it was too late. The last memory Les had of the accident is saying to Mary, “This is it,” and throwing his right arm around Mary to protect her face. News articles reported that the car went off the side of a railroad overpass and dropped 20 feet into a ravine. There were no seatbelts and Les, Mary and all their music equipment went through the roof of the convertible as it dropped down to the frozen river below, landing upside-down. In this case, Les believed that the lack of seatbelts may have helped them survive the crash. Since the car had also downed telephone and telegraph lines, the phone company sent out work crews which then came upon the car accident; otherwise, there might not have been help for Les and Mary for a long time in that storm. Even still, Les and Mary had to wait in the snow eight hours for help.


Mary was thankfully not seriously injured. Les, however, had six broken ribs, a fractured pelvis, broken vertebrae, a punctured spleen, a broken nose, and hurt collarbones and shoulder. His right arm, the one he protected Mary with, was shattered along with a crushed elbow. He had also contracted pneumonia. Les Paul was in bad shape; he nearly died. Most doctors may have amputated the arm, but Les’ doctor, Dr. Robert Knight, was determined to save the arm. At this point, after several dark first few weeks in the hospital, Les decided to persevere and not listen to those who told him that he may never play guitar again. After several surgeries, Les was flown back to California to see a bone specialist. In Ca, Dr. McKeaver replaced Les’ right elbow with a piece of bone from Les’ leg, but there would be no elbow joint; meaning that once Les’ arm was set, it would stay in that position. So Les told Dr. McKeaver, “Put my forefinger in my bellybutton when you set it. That’s how I hold the guitar, and I’ll still be able to play.” The doctors still were telling Les that he may never regain full use of his hand, but he wasn’t listening. Les was determined to be able to play again, and after over a year of recuperation and adapting to the change in his arm, Les was not only able to play guitar, he went on to hit the top of the music charts with Mary Ford.

[vulvasonic]

Wow..., dit doet me wel wat. Vorig jaar is mijn rechter been geamputeerd. Ik vraag me nog dagelijks af of mijn been wellicht tóch niet te redden zou zijn geweest als ze in een eerder stadium andere keuzes hadden gemaakt. En had ik niet wat steviger op mijn strepen moeten gaan staan. "Kan me geen reet interesseren HOE je het doet, ALS je het maar doet. Mijn been blijft er verdomme AAN, BEGREPEN?!?!"

*zucht*

[Pepe]

Zo is er natuurlijk het bekende geval van de drummer van Def Leppard die een arm verloor en een drumstel ontwierp waarmee hij weer kon drummer en niet half of zo maar gewoon weer op het oude niveau. Hij heeft ook een foundation opgericht om mensen te helpen middels dat drummen dacht ik.

[Kakihara]

En dan was er nog Bill Lawrence: als jongmens een naar het schijnt getalenteerd violist. Op jonge leeftijd vertoonde hij al tekenen van de mad scientist die hij later zou worden. In de nadagen van WOII was hij het blijkbaar beu om te stampen om vooruit te gaan met de fiets. Willi vond er dan maar niets beter op om een raket aan diezelfde fiets te hangen. Raketten schijnen in het na-oorlogse Duitsland vrij verkrijgbaar te zijn. Enfin, hij knalde met die raketfiets ergens tegen en het was gedaan met viool spelen. Dus besloot hij maar elektrische gitaar te gaan spelen. In die tijd was het voor een gitarist geen sinecure om boven een orkest uit te komen en hij bouwde dan maar zijn eerste pickup, een beetje krachtiger dan toen gebruikelijk was in de hoop dat het hem beter hoorbaar zou maken. Later werd hij nog endorser van Framus, waar hij ook nog aan wat modellen werkte, en van Fender, waar hij begin jaren 90 ook nog voor zou werken.

[vulvasonic]

Laat het lot nu hebben bepaald dat ik vandaag (gisteravond) mijn eerste optreden heb gedaan sinds de amputatie. Goede les, héél veel geleerd, o.a. het zure, pijnlijk te noemen feit dat ik gedurende het hele optreden (slechts een krap half uurtje) alleen maar bezig ben geweest met mijn eigen ongemakken. Ik heb amper kunnen genieten van de band en de geweldige reacties. Ik was allang blij dat ik niet met mijn peperdure ES op mijn muil ging.
Een ietwat uitgebreider verslag zal ik elders op dit forum plempen. Ik kan u wel vertellen dat ik een enorm respect heb voor 'al die mensen' die ondanks een dergelijke handicap hebben bewezen daar mee om te kunnen gaan. Ik zette 'al die mensen' niet voor niets tussen haakjes. Zoveel zijn het er dan tenslotte ook niet. Sterker, ik kan er slechts één verzinnen die al succesvol was met zijn spel, vóór hij door een ongeval volledig opnieuw moest beginnen, en daar, op een heel goede manier gebruik van heeft gemaakt om zich terug te knokken en uiteindelijk nét zo succesvol was als vóór het ongeluk (tenminste, ik ga er voor het gemak maar even vanuit dat de amputatie het gevolg is van een tragisch ongeluk). Ik heb het uiteraard over Rick Allen, de één-armige drummer, die na dat ongeluk in 1985 zijn meest succesvolle periode kende met Def Leppard. De tranen springen me in de ogen als ik foto's van hem zie, zijn publiek toezwaaiend met een grote lach op zijn gezicht. En dat terwijl het gemis van zijn arm veel duidelijker zichtbaar is dan het gemis van mijn been (door de prothese zíen veel mensen het niet eens). Nu is de beste man in 1996 nog verplicht opgenomen in een afkickkliniek voor alcoholisten, dus die lach kan ook behoorlijk wat leed verbloemen. Maar toch, eindeloos veel respect.

Schieten mij nog maar twee namen te binnen. In beide gevallen weet ik niet of zij al professioneel bezig waren toen ze dat ongeluk kregen. Het zijn bekende verhalen, dus verklaar me maar voor gek omdat ik het niet weet.
De eerste van de twee en tevens verreweg het meest tot de verbeelding sprekende is de onwaarschijnlijk goede gitarist Django Reinhardt. Ik lees net dat hij al bezig was naam te maken en nét zijn eerste album had gemaakt, toen zo goed als de gehele linkerzijde van zijn lichaam ernstig verbrand raakte. Zijn linker been moest geamputeerd, maar Django vond van niet (held!). De vingers van zijn linkerhand raakten ernstig misvormd en ik meen dat ie er ook nog één of twee verloor. DÁT is dus een man die zich pas ECHT terug heeft weten terug te knokken. Geen mens zal ooit weten wat hij had kunnen betekenen voor de muziekwereld als hij niet door het vuur gepakt zou zijn.

De laatste die ik met enige terughoudendheid bij dat rijtje zou kunnen scharen is Tommy. "Tommy? Who the fuck is Tommy?!?!?!" Wel, ik heb het over Iommi. Tommy Iommi. In vergelijking tot Rick en Django komt Tommy een weinigjes lachwekkend over. Hij sneed het topje van één van de vingers aan zijn rechter hand af (Tommy Iommi is linkshandig). En omdat zijn vingertje een beetje gevoelig was na de nare snede, besloot hij flinterdunne snaartjes te gaan gebruiken. Hij is er niet bekend door geworden en een virtuoos is hij ook al nooit geweest. Enfin, ik kan een beetje lacherig doen om deze woest demonische, besnorde krullenbol, maarrrrrr hoe je het ook wendt of keert, hij is doorgegaan tot het gaatje en het heeft hem geen windeieren gelegd.

DRIE mensen! Ik weet er DRIE te benoemen die succesvol geworden zijn door het doorzettingsvermogen en de pure kwaliteiten van deze drie heren. Drie!!! Dat is niet veel, jongens.

[grayfink]

Nou ja, er zullen er veel meer zijn die het op amateurniveau goed doen. Niet iedere muzikant is wereldberoemd hé.
Naast "amper genieten" lees ik ook "geweldige reacties". Dat gaat helemaal goedkomen dus als je met het gewennings en acceptatieproces klaar bent. Maar dat laatste gaat nog even duren heb ik de indruk.
Overigens heeft Tony Iommi twee vingertoppen afgezaagd, en heeft daar plastic protheses op als hij speelt.