Eén van mijn favoriete Gilmour solo's. Je speelt hem niet helemaal letterlijk na, op zich niet erg, maar in het begin houd je je wel aan het origineel. En dan net op een paar sleutelmomenten net niet. De grote bends, die timing... en als de bend terugkomt, maak je hem niet af. Gilmour gaat daar nog even door voor een volledige kwart bend. Fair enough, op een strat net wat lastiger dan op een Les Paul , maar het kan prima. (studio-opname is volgens Gilmour een Les Paul, rechtstreeks in de mengtafel, met later een toegevoegde gere-ampte kopie van dat spoor) Op andere stukken kun je best wat varieren in die solo, veel is toch redelijk standaard pentatonisch geneuzel. Maar die bends zijn echte landmarks. Als je die niet doet kun je voor mij beter de originele solo helemaal negeren. En dan ben ik helemaal niet van het letterlijk kopiëren van solo's... Bij dat G akkoord wisselt de slag trouwens, een liggend G akkoord voor één gitaar, en zestienden op een D-vorm op de 7e positie voor de tweede.
@L0-lands Hoe kom je nu bij een Pink Floyd tribute band zonder toetsen? Alsof je een AC/DC coverband zonder gitaar opzet!
Favorieten/bladwijzers