Made in USA...

[Pepe]

Meanwhile in Japan (AC Koyama Music Trade Japan)

Yamano Music has announced that They are going to stop the dealing of Fender USA products. Yamana was Fender authorized dealer for almost 40 years. Fender USA has started new company already.
However, it is delay and delay now. Even their WEB site is not prepared yet. On the other hand, Kanda Shokai also stopped the handling of Fender Japan. This is also one of the result of Fender USA's new operation here.
As I said, Dyna Musical instrument Co has already stop the Fender Japan production. Well, there are some possibility that Fender Japan will be disappeared.
The sale of Japanese music Industries are seriously dropped now. Not only guitar productions. Many Music Shop are closed due to the poor sales results. Yes, the WEB sales are making them very tough to sell the guitars. Many people just have a look at shop, and purchased the guitars on WEB.
Now, music industries here is drastically changing. The companies like Gibson and Fender which have the huge investment from the fund should re-plan the sales strategy. I felt the old fashion could not be effective for this market. Maybe need new business structure and strategy.

[NLF]

Als het in gitaar plus staat is het waar, en moet iemand hier op het forum het tegendeel bewijzen? Zal lastig worden :-)

Kan me wel voorstellen dat het niet per se goed hoeft te gaan met fender. Er zijn wel vaker bedrijven geweest die van alles opkochten, en daardoor weliswaar heel groot waren, maar uiteindelijk net zo ongezond als al die kleinere bedrijven afzonderlijk.
Maar waarom laten importeurs fender massaal vallen?
Omdat fender de marges verkleint of zo?

Ik weet niet of het wel of niet goed gaat met Fender en Gibson. Mijn analyse is vooral gebaseerd op wat ik denk, niet zo zeer op feiten of dingen die ik zeker weet.

[NLF]

Mooi verhaal, maar ik heb toch een paar bedenkingen (als het enigszins mag, en met respect ).

Ze hebben Japanners die al een aantal jaar vintage replica's ("reissues" geniaal idee, maar niet van Fender CBS, hoogstens het RI label mogen ze naar mijn idee krediet voor krijgen ) aan het het bouwen waren (en toentertijd reeds akoestische modellen voor CBS produceerden) gecontacteerd, uit noodzaak omdat CBS in de hoek lagen waar de klappen vielen en er weinig andere opties overbleven.
Waarbij CBS hun eerste keus Gakki, het contract niet heeft willen aanvaarden vanwege de monopolistische eisen die CBS stelden.

Desbetreffende Gakki heeft zelfs contact opgenomen met G&L om uit te leggen waarom ze het CBS contract niet hebben aanvaard, namelijk de absurde eisen die het contract omvatte, en niet omdat ze geen respect en bewondering hadden voor het originele design van Leo.

Volgens mij was CBS in die periode allesbehalve "geniaal" te noemen.

Natuurlijk mag je bedenkingen naar voren brengen. Mijn analyse is voor al gebaseerd op vermoedens. Ik heb er namelijk veel over nagedacht waarom er tegenwoordig zoveel verschillende modellen in verschillende prijsklassen zijn en waarom er tegenwoordig Les Pauls verkocht worden die 4000 of 5000 euro kosten (dat is omgerekend meer dan 10.000 gulden, dat was vroeger toch echt ondenkbaar). Maar meer dan vermoedens zijn het niet, dus als anderen meer weten dan ik dan sta ik daar zeker voor open.

[D3nnis]

Ik heb er namelijk veel over nagedacht waarom er tegenwoordig zoveel verschillende modellen in verschillende prijsklassen zijn en waarom er tegenwoordig Les Pauls verkocht worden die 4000 of 5000 euro kosten (dat is omgerekend meer dan 10.000 gulden, dat was vroeger toch echt ondenkbaar).

Daar zeg je wat.
Een usa gibson les paul met een verkoopprijs van €1000,- of minder, en daarnaast een usa gibson les paul van €4000,- die misschien wel van dezelfde machine af komt.
Dat verschil is niet meer (alleen) hout en hardware.
Maar toch, de duurdere modellen dan precies de onderkant van de lijn (de hele dure geen ervaring mee), voelen op 1 of andere manier kwalitatief toch verfijnder aan. De goedkopere worden dus kunstmatig "slechter" gehouden?

[Pepe]

Die hele dure kleine series zijn voor collectors, het zijn investeringen. Dezelfde mensen die 20 of 30 ruggen voor een vintage aftikten. De dealers raakten door de vintage heen en wilden toch graag de big spenders bedienen.
De dealers spelen een grote rol in wat er van de productie band rolt, vooral Guitar Centre. Sommige series zijn exclusief dealer, andere zijn wat groter en dan komt er wat naar Nederland. Mogen de grote jongens zoals Max en Keymusic onderling uitmaken wie die ene Bonamassa signature of Dutch burst mag hebben.
Je kan je hier in Nederland met je modale inkomen wel verbazen over die prijzen maar die gitaren zijn helemaal niet voor jou bedoeld.

[NLF]

Ik weet het niet. Ik denk dat het zo zit: zo'n bedrijf weet natuurlijk dat er veel beginners zijn (tieners enzo) en die gaan nooit 2000 euro aan hun eerste gitaar besteden. Om die mensen toch te kunnen bedienen heb je Epiphone. Je zou immers wel gek zijn als je de concurrent die markt helemaal alleen laat bedienen. Voor de mensen die toch een echte "Gibson" willen hebben heb je de goedkope Gibson lijn (goedkope SG's, Les Paul studio's etc.). Daar staat de naam Gibson op, dus betaal je meer (ze zijn ook wel iets beter). "Made in USA" is volgens mij vooral marketing: je geeft mensen dan het gevoel dat ze een echte Gibson gitaar hebben en niet een Epiphone. De duurdere modellen zijn dan weer voor de mensen die verder gevorderd zijn of die gewoon meer te besteden hebben (twintigers, dertigers). Willen mensen echte topkwaliteit, dat kan ook, maar dan zul je (nog) meer moeten betalen en dan kom je bij de custom shop uit.

Vroeger was dit het grote probleem voor zo'n bedrijf: je had alleen de Les Paul standard en Custom (ik tel de special en junior even niet mee want die zijn niet belangrijk voor wat ik nu zeg). Die gitaren moesten 1) en aan de kwaliteitseisen voldoen van de professionele gitaristen zoals Al di Meola en 2) ze moesten betaalbaar blijven voor de hobby muzikant want anders werd Gibson er uit geconcurreerd. Dat was moeilijk, want mensen die minder te besteden hadden gingen eind jaren zeventig steeds meer op de gitaren van de Japanse fabrikanten spelen (Tokai, Burny, Ibanez, Yamaha). Nu bouwen ze gewoon Les Paul standards en customs in alle prijsklassen en heb je dat probleem niet meer. Als iemand een betere gitaar wil dan moet hij of zij daar gewoon extra voor betalen. Volgens mij is dit gewoon hoe de vork in de steel zit. Ze hebben het in feite gewoon onduidelijk gemaakt aan welke kwaliteitseisen een Gibson Les Paul nu precies moet voldoen doordat er zo verschrikkelijk veel modellen zijn. Het is niet meer zo dat ze een topgitaar hoeven te bouwen voor onder de 2000 euro, ze bouwen gewoon verschillende modellen die ze voor gunstige prijzen kunnen wegzetten.

[Pepe]

Zo'n 10.000 en up gitaar moet je zien als een Bugatti of Pagani. Die belanden gelijk achter glas, een enkeling toert ermee rond op de boulevard maar niemand doet er boodschappen mee bij Spar.

[soup]

Die hele dure kleine series zijn voor collectors, het zijn investeringen.

Nu heb je het over CC's. Zelfs de huidige standaard USA en CS modellen zijn erg (te?)duur geworden.

Hoe het vroeger was, was het perfect. Dan had je een LP Studio/Classic/Standard/Custom en dan de CS modellen als ik het goed heb. Nu heb je zoveel verschillende modellen en opties. Wat een nieuwe LP Standard nu kost is ook veel te duur. En als je al die nieuwe gimmicks niet wilt hebben en je wilt een zo origineel mogelijke LP hebben dan moet je wel een CS model kopen. Jammere trend maar ze willen, moeten en kunnen zo veel geld verdienen en dus doen ze het ook.

[sjoerd5]

Vroeger was dit het grote probleem voor zo'n bedrijf: je had alleen de Les Paul standard en Custom (ik tel de special en junior even niet mee want die zijn niet belangrijk voor wat ik nu zeg

Die modellen zijn juist wel belangrijk voor wat je daarna zegt. Deze modellen waren er juist voor bedoeld om Gibson betaalbaar te houden voor beginners en hobbymuzikanten.

[NLF]

Die modellen zijn juist wel belangrijk voor wat je daarna zegt. Deze modellen waren er juist voor bedoeld om Gibson betaalbaar te houden voor beginners en hobbymuzikanten.

Nee. Ik begrijp wat je bedoelt. Maar je had destijds maar 1 special, junior en melody maker etc. Nu heb je ze van de Custom shop en je hebt ze van minder dan 1000 euro etc. Ook voor die modellen geldt dat ze tegenwoordig in verschillende prijsklassen worden gemaakt. Er worden nu Les Paul juniors gebouwd die duurder zijn dan Standards, dus dat onderscheid tussen die modellen is ook heel onduidelijk geworden.

Het probleem was dat de Japanners veel betere gitaren bouwden voor lagere prijzen; dat gold zowel voor de strats van Fernandes en Tokai, als de Burny Les Paul specials en de Yamaha SG's: (bijna) alle modellen waren beter en goedkoper. Fender en Gibson hebben het eind jaren zeventig en begin jaren tachtig daardoor moeilijk gehad, ze waren gewoon te duur. Dat gold overigens voor de hele Amerikaanse en Europese industrie, de Japanners bouwden toen betere auto's, stereo torens, noem maar op.