Partial HNGD: Sigma 000R-28VS

[Mr.Fingers]

Partial? Ja, omdat ik maar een gedeeltelijke bijdrage tot de aanschaf van de gitaar heb gedaan, het leeuwenwelpendeeltje is op conto van vriendinlief. Zij speelt al 2 jaar op een Yamaha F310, een gitaar die ze al een tijd ontgroeid was, en dus sluimerend op zoek naar iets nieuws. Zelf heb ik een Sigma SDR35, een zeldzame all-solid dreadnought, en ik was dan ook blij te zien dat Sigma terug bestaat, en ze nog steeds Martin-modellen maken voor de kleinere beurs. In de plaatselijke muziekwinkel hing er een JR-40, dus die eens van de muur gehaald (wel eerst beleefd vragen natuurlijk), en dat begon er al aardig op te lijken. De criteria waren: “getailleerde kast, goede articulatie (ze speelt uitsluitend fingerstyle), rosewood back & sides, en rond de 500€”. Ik had haar, volledig onschuldig uiteraard, want zo ben ik, eens een Recording King ROS-6 in de handen geduwd, een gitaar die alles had wat ze niet zocht, met een brede hals, en slotted headstock. En warempel, dat speelde veel vlotter & minder verkrampt dan een standaard steelstring met normale hals. Bijna met de ROS-6 naar huis gegaan, maar de 28-reeks ornamenten (rosewood, centerstrip inlay,…), dewelke op deze ontbraken waren toch een dealbreaker, net zoals de wel erg uitgesproken V-shape van de hals.

Dus het criterium van “brede hals” kwam er plots bij. En dat maakte dingen veel lastiger, want er zijn niet echt veel gitaren die aan alle eisen voldoen, zonder je spaarvarken finaal te massacreren. Dus kom je automatisch uit bij “een Martinachtige gebaseerd op een model van de reeks 28 van de jaren ’20 van de vorige eeuw”. Dan heb je eigenlijk maar twee gitaren die in aanmerking komen, de Sigma 00R-28VS, en de Sigma 000R-28VS. De 45 viel af wegens een legendarische afkeer van schreeuwerig paarlemoer & gouden hardware. De Recording King ROS627 kon ook, maar die klokte af op het dubbele van de prijs, ook al is die van volledig massief rosewood/spruce, met een koffer erbij. De 00 hadden we eerst getest, en die was perfect van klank, afwerking, feel,… (zelfs ik werd er onrustig van, en ik ben erg moeilijk te imponeren), maar de 000-grootte bleek nog beter op de schoot te liggen. Er was echter geen 000 op voorraad. Wel een 000M-15S (een all-mahonie 000), dewelke de ideale hals & grootte had, maar niet de afwerkingsgraad. Dus door één bij één op te tellen, en hopen dat je ergens rond twee uit komt na veel wikken en wegen & afwachten maar een 000R-28VS laten overkomen, temeer omdat ik, geheel perongeluk, een paar dagen voordien een uiterst voordelige offerte had kunnen bedingen.

En zo kwam het dat er deze ochtend niet 1, maar 2 000R-28VS’en voor ons klaarlagen (onze bestelling, en eentje voor de winkel zelf). Dus er kon nog uitgebreid geAB-ed worden. En dat bleek geen overbodige luxe, want zoals het spreekwoord zegt: “geen twee stukken hout zijn hetzelfde”. Beiden gitaren speelden behoorlijk stroef, maar dit kwam door de gortdroge toets, en de oude snaren (ze lagen al een jaar bij de leverancier te wachten). De gereserveerde gitaar had een saaie nerf in het rosewood, en klonk veel minder uitgesproken & gearticuleerd dan de andere, die bovendien veel levendiger van houtnerf was. Dus na een blinde test bleek de winkelgitaar ook nog eens beter te klinken, dus dan maar naar huis gegaan met die gitaar.

En boy, bevalt het ons goed. Is het een Martin? Neen, dat mag je ook niet verwachten voor die prijs, maar “hét” is wel daar voor 80/85%. Het is sowieso een van de beste, zo niet de beste kopen die je kunt doen in dit prijssegment. Massieve top van sparren, met een evenwichtige nerf. Bookmatched back & sides, geen lijmresten binnenin, zeer degelijk fretwerk (afgezien van een paar drupjes polijstpasta die achtergebleven waren. Volledig hoogglans gelakt (en zeer strak), maar de hals is wel in satijnglans, wat de feel erg aangenaam maakt. Een echte, houten “pre-war style” fijne herringbone inleg in de top, snowflake inlays, echte Grover Waverly tuners, correcte Martin maatvoering & scarfjoint, minder diepe 000 body, benen topkam & brug.



Voor de mensen van het type: “geen gelul, mor ploatjes”, bij deze:
















Enige wat er nog gaat veranderen zijn andere snaren (Martin Retro Monel strings, die geven nog meer body aan de klank), en waarschijnlijk een mini teardrop slagplaatje, en eens tegoed afstellen.

[elena75]

prachtige gitaar ben heel benieuwd naar de sound dus mocht je in de gelegenheid zijn dan hoor ik het graag ik ben jaloers

[Mr.Fingers]

Als "resident bassplayer" is mijn gitaarspel niet echt om over naar huis te schrijven, maar deze Zweed kan er wel wat van.

[Rizz]

Dat is wel een plaatje ja.. erg mooi!

[Mr.Fingers]

Het komt trouwens niet zo over op foto, maar een 000 is allesbehalve een compact sofagitaartje, een kleine parlor...

[elena75]

Het komt trouwens niet zo over op foto, maar een 000 is allesbehalve een compact sofagitaartje, een kleine parlor...

valt idd reuze mee en heb de zweed beluisterd mooi hoor

[Lexvandoef]

Monsieur vingeraar, wat een beauty! Vast nog veel mooier in combinatie met de mede-eigenaresse, u bent een gelukkig man!

[Mr.Fingers]

Ik heb, op beide gebied (voor mocht ze meelezen) absoluut niet te klagen! De gitaar kwam barslecht afgesteld uit de doos, en speelde dus erg stroef. Maar als je daardoor heen keek, was er wel veel potentieel te merken, het moest er gewoon even uit geholpen worden. Dus deze week m'n stoute schoenen maar aangedaan, en ze aangepast naar de verzuchtingen van het moment. Allereerst werd de toets degelijk ingeölied met citroenolie, en dan eens naar de topkam, brug & trussrod gekeken. De trussrod kon wel een paar forse slagen gebruiken, want er zat een behoorlijke frontbow in de hals. Eens dat gedaan was, en alles uitgebalanceerd was, de topkam wat dieper ingesneden. De fabrieksafstelling kon door de beugel, maar het KON lager, en met zo'n brede hals is iedere fractie van een millimeter winst mooi meegenomen. De brug was een iets ander verhaal. Hoewel perfect gevormd, met correcties voor intonatie, stond deze veel te hoog, met een actie van 3.5mm aan de 12e fret, dus dat moest lager, veel lager. De brug eruit genomen, en bleek dat eronder 2 shimmetjes zaten van 0.5mm, gemaakt van zacht plastiek. Omdat ik eens benieuwd was wat de invloed was van die plastiekjes op de klank had ik de gitaar terug besnaard, en waarempel, dat klonk ineens als een klok: veel strakker laag, en veel meer sustain in het hoog. Dus kindjes: geen cheape shimmetjes gebruiken als je brugzadel te laag staat, het directe contact van been-op-hout is belangrijk voor een goede klank.

Dus die shimmetjes eruit, en dan met "de regel van twee" berekend hoeveel er van de brug geschuurd moest worden. De regel van 2 is een richtsnoer die zegt: "het hoogteverschil dat je wil bereiken aan de 12e fret moet je 2x afschuren aan de brug". Dus wil je je snaar 1mm lager aan de 12e fret, moet je 2mm aan de brug wegschuren (driehoeksmeetkunde). Van 3.5mm naar 1.5, da's een verschil van 2mm, dus 4mm eraf aan de brug, minus de 1mm van de shimmetjes, dat maakt 3mm. Dus met veel beleid & rust de brug 3mm lager geveild, ermee rekening houdend dat de onderkant perfect vlak & haaks bleef. Toen ik aan de brug bezig was, bedacht ik me dat de gebruikte brugpennen gewone plastieken pennetjes zijn. Dus die werden in 1 beweging vervangen door benen exemplaren. Leuk detail is dat de stip in de brugpinnen nu van groen abalone is, hetzelfde materiaal als waar de positiemarkeringen mee gemaakt is.

Volgende punt: snaren: De stock snaren (Martin 80/20) waren oud & ruw. 80/20s zijn goede snaren, maar een gitaar gebaseerd op een model van de jaren '20 verdient snaren die toen bij zo'n gitaar hoorden. Enter de Martin Retro "Monel" snaren. Terug uitgebracht op vraag van Tony Rice zijn dit snaren die met nikkel winding. Klinken warmer en minder drammerig dan phosphor-bronze of brass. Nadeel is wel dat ze een hogere snaarspanning geven, dus de 0.012 werd vervangen door een 0.011 (de 0.011 komt ongeveer uit op 0.0115 voor phosphor bronze, de 0.012 op 0.0125). Het hersnaren van een slotted headstock vergt een beetje handigheid, maar is eens je het doorhebt absoluut geen onoverkomelijk ding. Het vergt wat aandacht om het netjes te doen, zonder uitstekende snaaruiteindes, maar het kan.

Laatste punt: Er gaat ook regelmatig met een plectrum geragd worden op deze gitaar, dus dan is een slagplaat(je) geen overbodige luxe. Op 12-fret 000 zitten normaal geen slagplaten, en als er al op zitten, is het een kleine dreadnoughtplaat. Die bleek toch net iets TE groot en overdadig te zijn, dus heb ik zo'n dreadnoughtplaat verknipt naar een OM "Small Teardrop". En dat bevalt me wel. Aanwezig, maar volledig in lijn met het instrument, en het geeft bescherming op het cruciale stuk.

Dus nu ziet ze er zo uit:

[chris c]

Proficiat, Mr. Fingers, schitterend gitaartje !

Heb sinds een paar maanden ook een Sigma, de volledig mahonie 000M-15, ben er heel blij mee. Ik had ooit eens op een Martin 000-15 gespeeld, en die mahonie klank bleef me achtervolgen. Zoals je zegt: een Sigma is geen Martin, maar komt toch aardig in de buurt. Een beetje vlakker van klank, maar toch nog heel mooi. En wat bespeelbaarheid en afwerking betreft ongeveer even goed (behalve de cheapo inleg op de toets, gelukkig discreet op deze gitaar). En in het geval van mijn 000M-15 1000 euro goedkoper...

De afstelling was gewoon perfect toen ik ze kocht, geen shimmetjes, te hoge actie enz. Blijkbaar verschilt dit van gitaar tot gitaar bij Sigma.

Snaren met nikkel winding lijken me raar voor een akoestische. Maar als Tony Rice het zegt... :-)

[Mr.Fingers]

Ik kom op een dikke 2000€ profijt uit, dus... Inlays zijn op de mijne wel degelijk. Het zijn snowflakes, maar ze zitten wel mooi recht & gelijk met de toets, en de vierkantjes zijn ook mooi uitgesneden in de toets. Qua actie, blijkbaar had deze al een jaar bij de distributeur gelegen, wachtend op een koper (het is ook een niet zo alledaags model), dat had er misschien ook mee te maken. Met de trussrod terug opgespannen en de frontbow eruit was de actie al terug acceptabel, maar aangezien zo'n brede hals toch wat meer inspanning vraagt om te bespelen, en we beiden vrij zacht plukken, kon die actie nog behoorlijk naar beneden, zonder buzz/aanlopen.

Die nikkel snaren, er zijn wel meer mensen die me daarop aanspreken en die het vreemd vinden ("ey, those are electric strings!!!"). Ze werken zeker niet op iedere gitaar, maar volgens de mensen op unofficialmartin & acoustic forum werken ze erg goed op vintage en vintage-inspired modellen, en ook op de all-hog gitaren (all mahogany). Ik heb ze zelf op mijn SDR35, en nu ook hierop. Ze zijn vooral subliem voor plectrumspel, maar op een kleinere gitaar (zoals de 000) kan het ook perfect voor fingerstyle. Mocht ik een begenadigd gitarist zijn, ik zou eens wat opnemen, maar helaas. Dit zou je wel een goed idee moeten geven van de verschillen.

En qua all-mahonie, de 00M-15VS blijft bij mij toch ook spoken, misschien later eens! Enneh, ook van Leuven, toeval, mijn madame ook!