Twee fingerstyle "etudes"

[oorzaak]

Heb zojuist een tweetal eigen composities op Youtube gezet, fingerstyle gitaar. Niet dat ik nou zo'n flitsende fingerstyle gitarist ben. De stukjes zijn dan ook deels bedoeld om me meer deze manier van spelen - en daarmee ook: componeren - te verdiepen.

Ben benieuwd wat men buiten de huiselijke kring hiervan vindt. Dus graag uw opbouwende kritiek?

http://youtu.be/4XDdEbcM24c

http://youtu.be/KtHYre-Ej0U


Groeten, Frits

[Cageman]

Hallo Frits,

"Etude" was al eens ter sprake gekomen in een MIDI-creatie van mountainman een paar weken geleden. Jouw filmpjes hebben een wereld voor me geopend. Een uithoek van Youtube vol met akoestische "etudes". Nu heb ik een vaag idee van wat een etude is. Gelijk maar even definitie ervan opgezocht. Aan eerste kritiek kan ik gelijk geven dat ik het stempel "etude" echt te magertjes vind voor wat je doet. Ze kunnen allebei makkelijk door voor lied, of op z'n minst een basis daarvan.

Ik neem even een zijspoor. In de aanbevolen video's staat ook "Etude no. 8 (Regondi)". Net 1000 views en de volgende reactie:

It's nicely played but I feel there is rubato missing in parts - this is a late romantic piece so I think a bit more of this would be very appropriate. Great job though and nice bow tie

Leuk en voor de gitarist waarschijnlijk nuttig commentaar. Maar eigenlijk speelt die gozer gewoon bruut goed en wordt hij zwaar ondergewaardeerd doordat hij in zo'n conservatorisch sfeertje zit.

Dit zeg ik omdat ik je wil waarschuwen voor de risico's die het stempel "etude" met zich mee lijkt te brengen. Je bevindt je dan ook echt tussen de etudes .

Je speelt naar mijn idee behoorlijk goed en ik vind het een mooie compositie. Inhoudelijk commentaar op techniek kan ik je niet geven. De issues hier en daar hoor je zelf vermoedelijk ook wel.

Mooi gespeeld!

Loeters,

Merijn

[oorzaak]

Hoi Merijn,

Bedankt voor je reactie. Je schrijft:

Aan eerste kritiek kan ik gelijk geven dat ik het stempel "etude" echt te magertjes vind voor wat je doet. Ze kunnen allebei makkelijk door voor lied, of op z'n minst een basis daarvan.

Zelf vind ik dat ze op het niveau zitten van "een basis voor een lied" en vind ze dus nog niet "af" genoeg om voor iets volwaardigs door te gaan. Vandaar de keuze voor de benaming "etude". Leuk dat je juist op dit punt reageert.

Je speelt naar mijn idee behoorlijk goed en ik vind het een mooie compositie.

Dank je. Ik kan hier niet zoveel tijd in steken als ik zou willen maar doe mijn best om iets moois te verzinnen en om het vervolgens ook te leren spelen. In die volgorde; ik probeer me bij het bedenken niet te laten beperken door wat ik al kan spelen. Nou moet het ook niet per sé allemaal lastig en ingewikkeld zijn maar in de meeste stukjes die ik verzin zit voor mezelf wel een leuke uitdaging.

Groeten, Frits

[Harald]

@Cageman, grappig, hoor behoorlijk wat rubato in die opname van Rognoni... Segovia deed niet zozeer aan rubato. Segovia's spel was bij vlagen gewoon ronduit 'tijdloos' ALs je met dat soort oren luistert zou dit misschien wat strak over kunnen komen.

De twee stukjes waar het om gaat moet ik nog eens rustig naar luisteren.

Wat etudes betreft vind ik de eerste 10 etudes van Leo Brouwer erg leuk. Uitgangspunt is dat elke etude één kernpunt heeft, en dat alle andere aspecten eenvoudig moeten zijn. Het andere uitgangspunt is dat ze ondanks dat het etudes zijn toch klinken als muziek.



nummer 2 zou trouwens wel wat langzamer hebben gemogen. Dat is daar juist de bedoeling.

Wat me bij het eerste stuk van TS opviel was dat er gelijk meerdere aspecten een rol spelen. Als het echt als etude bedoeld is is het uitgangspunt van één probleem tegelijk toch wel aan te bevelen.

Andrew York (klassiek gitarist) heeft trouwens ook een serie stukjes die tussen etude en compositie in zitten. 8 discernments. Makkelijke stukken, die zeer geschikt zijn als etude en deels nog behoorlijk mooi. Onder andere een paar stukken waar dempen essentieel is.

[oorzaak]

Wat me bij het eerste stuk van TS opviel was dat er gelijk meerdere aspecten een rol spelen. Als het echt als etude bedoeld is is het uitgangspunt van één probleem tegelijk toch wel aan te bevelen.

Dank voor je reactie. Ik denk duidelijk te makkelijk over het etiket "etude"...

[Harald]

Ach, het staat je helemaal vrij het beestje te noemen zoals jij wilt. En etudes heb je ook in soorten en maten. De etudes van Villa Lobos zijn alles behalve beginnersstukjes. Deels zelfs moeilijker dan andere gitaarstukken van hem. De gitaarstukken zijn meestal weer mooier. Bij Leo Brouwer zijn de etudes simple heel speelbaar. Tegelijkertijd zit er genoeg ruimte voor finesse in dat ze ook voor goede gitaristen nog steeds de moeite waard zijn. De oudere etudes zoals Sor zijn opgezet om de gitarist in te leiden in de muzikale ideeën die in die tijd gebruikt werden. Maar het zijn vaak behoorlijk platte, saaie stukjes. Mijn mening dan, en ik heb weinig met die periode van gitaarmuziek.

En we missen hier natuurlijk wat achtergrond. Hoe lang speel je? Hoe veel speel je? Het is duidelijk dat je geen complete beginner bent, een prof ben je ook niet. Er zitten best leuke ideeën in de stukken. Tegelijkertijd is de uitvoering nog niet heel subtiel. Maar, ik neem aan, dat je zelf ook wel hoort waar het hapert, waar het net wat mooier zou kunnen. Gewoon doorgaan, wordt er alleen maar beter op. Neem jezelf op, luister terug, werk aan de verbeterpunten, en maak een nieuwe opname. Wat ook goed werkt om een stuk erin te krijgen is het mee te gaan spelen met je eigen opname. Dan moet je wel een opname hebben waar geen echte fouten in zitten. Mijn idee is dat er, met hoe je nu al speelt, meer in zit qua uitvoering.

stuk #1 thema met variaties zou hier de lading beter dekken dan etude denk ik. In het begin ergens een mooi gevonden modulatie. Op zich leuk uitgewerkt, alleen het slotakkoord komt behoorlijk uit de lucht vallen.

stuk #2 zou al wat meer richting etude kunnen voor wisselbassen.

Even los van de etiketten die je eraan zou willen hangen (of niet. Geef zo'n stuk gewoon een naam. Dat onthoudt straks ook veel makkelijker. Etude 17 ... da's fijn, maar dan heb je nog geen idee over welk stukje het is) zitten er op zich best aardige ideeën in.

Beide stukken zou ik zelf wat langer gespeeld willen hebben voordat ik ze zou opnemen en delen. Het eerste stuk zou voor mijn gevoel net wat sneller mogen, en de melodie duidelijker uit het geheel laten springen. Bij het tweede stuk hoor ik wat haperingen en fouten waarvan ik eigenlijk denk dat ze niet nodig zijn, gezien hoe je speelt. Iets waar je bij de eerste ronde vastloopt gaat de tweede keer netjes door. Je zet die filmpjes op youtube, zodat mensen er naar luisteren. Waarom dan niet gewoon even een nieuwe take opnemen? Overall, qua tone zou ik verwachten dat er meer moet kunnen met zo'n Taylor.

[oorzaak]

Hee Harald,

Bedankt voor je uitgebreide reactie. Aardig om te merken hoe je er meteen een paar kernpunten uit pikt. Om met de laatste alinea te beginnen: ik heb veel te weinig tijd om mijn techniek bij te houden. Toch wilde ik met deze stukjes eens wat reacties uitlokken buiten de huiselijke kring. Gezien jouw reactie zou je kunnen zeggen dat ik op weg ben die doelstelling te halen. Maar met als gevolg dat de uitvoeringen te wensen over laten.

Ik speel al meer dan 30 jaar maar ben altijd meer gericht geweest op het electrische- en plectrum gebeuren. Pas de laatste jaren begin ik wat gerichter de acoustische / fingerstyle kant te onderzoeken. Ik heb uit het verleden wel een aardige basis aan speeltechniek maar doordat ik tegenwoordig zo weinig speel heb ik altijd een aanlooptijd nodig om de techniek weer soepel te krijgen. En vind ik misschien te snel dat zo'n opname wel goed genoeg is. Er zijn weinig takes aan te pas gekomen, inderdaad.

Iets dergelijks speelt ook mee in de naamgeving. Ja, ze hebben namen, en die heb ik bewust weggelaten omdat het in mijn eigen beleving nog werktitels zijn en ik niet de tijd en de rust heb genomen om daar nu eens iets aan te doen. En liever dan ze met een onaffe naam de wereld in te sturen, heb ik ze maar een nummer gegeven.

Dus. Een aardige spiegel meteen van hoe het ervoor staat, niet eens zozeer met de muziekjes zelf maar met hoe ik ermee bezig ben. Dat had ik nou ook niet verwacht binnen 24 uur nadat ik ze online had gezet ;-)


Groeten, Frits

[Ernest01]

Het tweede nummer vind ik het mooist. Laat je niet ontmoedigen door de haperingen erin. Gewoon nog lekker op oefenen, als je even niets anders te doen hebt. Dus niet omdat het beter 'moet', maar omdat het goed is het vloeiender te laten lopen.
Ook de plaats van de rechterhand vind ik hier beter dan bij het eerste nummer.
Lekker doorgaan, want je hebt voldoende fantasie.

[Duhsjaak]

Ik heb altijd de pest aan keukentafel psychologie, maar soms ontkom je er niet helemaal aan.
Zo ook hier. Ik denk dat (Ernest01 weer spijker en kop en zo) voldoende fantasie niet het probleem is. Het klinkt ook helemaal niet beroerd, dus mijn eerste ingeving bij deze klanken is dat wij luisteren naar een wat weifelende Frits.

Verlegenheid is mooi, zei Morrissey, maar kan je afhouden van de dingen in het even die je belangrijk vindt.

Ernest is veel beter dan ik ooit zal worden, en toch sla ik zeker zo hard op die gitaar dan hij.
En we hebben er allebei plezier in. Hoef je ook geen 'nee' meer te schudden bij een lullig foutje.
Je doet het voor je lol? Dan wil ik daarvan graag iets horen. En misschien iets zien. Anders doie je gewoon een SoundKloot als die camera je intimideert.

Lekker doorgaan!
Vriendelijke groet, Gus

[Harald]

Bij foutjes schiet ik vaak juist in de lach. Hangt van het foutje af, dat wel.

"Once more... with feeling!" wordt pas een optie als je niet meer hoeft na te denken over waar de vingers naar toe moeten. Wat dat betreft wordt hier voor de moeilijkste tak van sport gekozen, solo-arrangementen. Niets mis mee, maar zelfs een relatief eenvoudig deuntje vereist concentratie en vaardigheid om het boven "oefenen" uit te laten stijgen.

Een shredder die een steekje laat vallen, niet netjes, en waarschijnlijk staan er gelijk 3 gitaristen vooraan het podium met gefronste wenkbrauwen te kijken, maar voor de performance zal het uiteindelijk niet zo veel uitmaken. In solostukjes komen er continu nootjes net niet zo uit als je in gedachten had. En als het echt een foute noot is, is het duidelijk te horen.

Jezelf door een drie akkoordennummer met band bluffen is niet zo moeilijk, zelfs als je het nummer nooit gehoord hebt. Maar een performance waarbij er geen begeleiding of zang is, en waar alle noten al vastliggen is een ander verhaal. Een beroemde klassiek cellist zei ergens dat een uitvoering op zijn best 80% benaderde van hoe hij het in zijn hoofd had. Dat betekend dat er 20% overblijft wat er anders uitkomt. Veel zal alleen de muzikant zelf opvallen, maar sommige dingen hoort iedereen. Speel je zonder enige begeleiding dan is het nog eens extra duidelijk. Plat gezegd, dit soort solowerk vergt veel meer tijd dan het gemiddelde popdeuntje. En pas als het helemaal zit, en echt diep zit, kun je zelf genieten van wat je speelt.