Vingers optillen bij klassiek gitaar

[Harald]

Ik weet niet of hier veel mensen rond lopen met een officiële klassieke opleiding... vraag me dit al een tijdje af.

Ik krijg af en toe leerlingen die eerder klassiek gitaarles hebben gehad. Bijna allemaal tillen die elke vinger van een noot die op dat moment niet meer klinkt op. Nu zijn er situaties waarin dat ook nodig is, maar heel vaak heeft het ook juist voordelen om ze wel te laten staan.

Ze doen het nl. ook als ze op één snaar bv. -o-1-3-1-0 moeten spelen. Open snaar aanslaan, wijsvinger neerzetten, aanslaan, ringvinger neer, wijsvinger omhoog, aanslaan ringvinger omhoog wijsvinger neer, aanslaan, loslaten, en aanslaan.

Blijkbaar is dit een standaard onderdeel in het klassieke gitaaronderwijs. Wat ik me afvraag is waar het vandaan komt? Wat is de reden dat dit zo geleerd wordt? Ik zie eigenlijk vooral een groot nadeel. Oneconomisch spel wordt hierdoor enorm in de hand gewerkt. En bij veel van die leerlingen lijkt het regelrecht op flying fingers syndrome. Die vingers worden nl. ook niet subtiel iets ontspannen, nee, ze vliegen zo ver mogelijk van de hals af!

Bewust voorkomen van het in elkaar bloeden van verschillende noten is eigenlijk de enige reden die ik kan bedenken om dit te doen. Nu is dempen een essentieel onderdeel van goed gitaarspelen, maar ik vraag me af of dat de enige reden is waarom dit zo geleerd wordt?

[Rutger]

Volgens mij doen de meeste beginners dat, en ligt dat niet zozeer aan dat ze klassiek les gehad hebben (wel aan de leraar, die had dat direct moeten corrigeren). Simpelweg vanuit de gedachte dat 'die noot klaar is, dus die heb ik niet meer nodig', maar ook omdat het in het begin lastiger is/lijkt om die vinger te laten staan en de volgende erbij te zetten. In het begin is die gewoonte nog niet zo storend, maar als het tempo wordt opgeschroefd en er moeten liedjes gespeeld worden, is het een enorme handicap. Het kost vaak veel moeite om die gewoonte eruit te slaan, zelfs als je er snel bij bent, eigenwijs (of lui) als de meesten zijn.

[Rizz]

Ik had het idee dat dat is om bijgeluiden te voorkomen, maar dan wel een subtiele lift. Bij voldoende training wordt dat ook tweede natuur, ook als je sneller moet spelen en veel moet verplaatsen over de hals

[Harald]

Heb al een paar keer gevraagd of ze dat zo geleerd hadden van hun vorige leraar. En het antwoord is dan steeds ja. Blijkbaar dus een onderdeel van de methode. En ik zou graag de gedachte erachter weten.

Het is niet per definitie verkeerd, maar in de uitvoering zie ik het nooit goed gaan. De bewegingen zijn steevast te groot, en het wordt zo'n dingetje dat je dan altijd doet, ook als het beter is om het niet te doen, zoals bij passages op één snaar.

Pepe (nu zou taggen handig zijn) heeft een klassieke opleiding. Die weet misschien waar het vandaan komt.

[Riny]

Ik geef mijn leerlingen mee, indien van toepassing, de vinger te laten staan.
Scheelt tijd in snelheid gezien het loslaten en weer terug plaatsen in een oefening als ook het in het begin zoeken waar die vinger ook al weer moest komen.
Dat vele de vinger optillen is ook een stukje motoriek wat er automatisch insluipt.
Zou de vinger, die opgetild word nodig zijn voor een andere zetting, kan men deze vinger daar alvast plaatsen.
Volgens mij is het afhankelijk van, of de oefening, of het te spelen muziekstuk.

Maar ja, wat is wijsheid?

[Jannnus]

zou bijna denken dat het een manier is om met extreem hoge actie om te gaan want dan demp je de snaar op deze manier

maar weet niet hoe dat zat met gitaren van heel vroegah

[Harald]

Ik geef mijn leerlingen mee, indien van toepassing, de vinger te laten staan.

Volgens mij is het afhankelijk van, of de oefening, of het te spelen muziekstuk.

Maar ja, wat is wijsheid?

Dat is precies wat ik wil zien, dat het een bewuste keuze is, en dat het maken van die keuze geleidelijk aan een automatisme wordt.

Maar bij ll. die eerst ergens wat lessen klassiek gitaar hebben gehad valt het op, en blijkt het expliciet zo geleerd. Misschien niet helemaal goed begrepen. Dat zou kunnen natuurlijk. Het grotere probleem is dat de bewegingen vaak ook enorm overdreven zijn. Die vingers staan dan echt loodrecht van de toets naar voren. Veel te grote bewegingen, werkt bijgeluiden en gehannes in de hand.

Wat ook opvalt bij mensen die vanuit klassiek komen, is dat ze bijna nooit de akkoorden herkennen achter wat ze doen. Als iets duidelijk op een bekende greep gebaseerd is worden toch alle vingers na elkaar neergezet. Ook als alles door moet klinken. Lastiger qua uitvoering, lastiger te onthouden, en er is ook een subtiel klankverschil ivm resonanties binnen het akkoord.

[Harald]

zou bijna denken dat het een manier is om met extreem hoge actie om te gaan want dan demp je de snaar op deze manier

maar weet niet hoe dat zat met gitaren van heel vroegah

Nee, het gaat specifiek om klassiek. Nylon snaren hebben een relatief lage snaarspanning. Een niet al te hoge aktie op een klassieke gitaar is fijn. Maar hij is hoe dan ook wat hoger dan bij een steelstring (mits goed afgesteld). En zelfs als het echt hoog is kun je de snaren, zeker bij de eerste positie best goed induwen.

Wat funest is bij een te hoge aktie is dat de intonatie een ramp wordt. Je verlengt de snaar dan teveel bij het induwen. Wat je bij veel gitaren ziet die uit de winkel komen is wel dat de topkam te hoog is. Dat helpt bepaald niet mee bij barree op de eerste positie. Maar dat is een euvel dat zowel voor klassieke gitaren als steelstrings geldt. Zou op zich prima verholpen zijn door een nul-fret. Maar blijkbaar hebben die weer hun eigen problemen, op moderne gitaren zie je ze zelden. Probleem met die topkam is dat het bijna niet zelf te doen is. Je moet dan de goede vijltjes hebben. Moet je laten doen. Gebeurt waarschijnlijk af fabriek vaak niet omdat het behoorlijk nauw luistert. Iets te veel en je kunt de kam weggooien.

[Swampman]

Een van de eerste dingen die ik leerde, toen ik jaren geleden klassieke gitaarles ging volgen, was juist om de vingers van de linkerhand zo mogelijk te laten staan. 'Lui spelen' noemde mijn leraar dat. Een advies dat ik graag ter harte nam :-)

[D3nnis]

Wat ook opvalt bij mensen die vanuit klassiek komen, is dat ze bijna nooit de akkoorden herkennen achter wat ze doen. Als iets duidelijk op een bekende greep gebaseerd is worden toch alle vingers na elkaar neergezet. Ook als alles door moet klinken.

Grappig dat je dit zegt.
Na jarenlang te "dorsen" op de gitaar, in de diverse rock en metaldingen ben ik op een gegeven moment (ook) klassiek gaan spelen, of in ieder geval proberen te spelen, en als ik klassiek speel, maak ik me precies aan het omschreven gedrag schuldig, terwijl ik geen klassieke achtergrond heb. Kwestie van onkunde?