Gevoel vs. Strakheid

[Jyuuga]

*lang citaat*

Beide versies hebben interactie, en beiden op een vrij eenvoudig, beschaafd nivo. Als interactie tussen muzikanten is wat je zoekt kan het veel, en veel spannender...

Vooringenomen? Dan ken je mij beter dan mijzelf ! Begrijp me niet verkeerd, ik vind John Mayer op veel vlakken echt een held, maar, en dat komt misschien doordat ik hem zo veel heb geluisterd, hoor ik nu bij hem in elkaar zit. En dat is dan voor mij de net-niet factor dan, want inderdaad er is wel degelijk interactie maar op het moment dat hij gas terugneemt, voelt het voor mij aan alsof het gewoon heel erg is bedacht. Een trucje uit de trukendoos die hij even op dat moment toepast, en heeft dan niet het rauwe, pure gevoel wat Eddie dan denk ik weer wel heeft.

Maar goed, dat zal ergens dan maar een mening blijven (thanks again Pepe ), maar waar ik op doel staat trouwens in je signature. Dat is precies wat ik bedoel en ook waar: https://www.youtube.com/watch?v=GOiI5SnSE9Q hij het over heeft. Wat hij bedoelt met collective improvisation slaat net zo goed op alle andere stijlen van muziek.

[Pepe]

Als puur en waarheid voor je min of meer gelijkstaat aan 'er helemaal in opgaan' dan zal Neil je ook wel aanspreken?

[Jannnus]

vedder gevoel ???
gitaar maybe
maar zang ??? puur techniek
ze moeten het samen eens doen dan krijg je een heerlijk gelikte versie die niemand pijn zal doen

[Harald]

Als ik soleer improviseer ik bij de meeste nummers. Moet ik me gewoon concentreren. Ik heb het wel eens geprobeerd, ipv op mijn gitaar te kijken, allemaal bekken trekken. Voor de rest speel ik dan gewoon op dezelfde manier. Ja hoor, je krijg gewoon meer applaus, terwijl die bekken een en al act zijn...

Santana over het bekken trekken op Woodstock, dat kwam gewoon door de hoeveelheid cocaïne die ze gesnoven hadden voor het optreden.

Maar het ziet er uit alsof je helemaal loos gaat natuurlijk...

Beauty is in the eye of the beholder. Omdat de muzikanten bij John Mayer geen bekken trekken, denk je dat ze er niet vol in gaan. Trust me, er zijn zo ontzettend veel goede muzikanten, die staan te trappelen om een goede gig, als dit puur routinewerk zou zijn hadden ze de auditie niet gehaald. Hij kan gewoon een drummer en een bassist uitzoeken die dit ook leuk vinden om te doen.

En improvisatie met de hele band, in de meeste popmuziek is dat dus echt niet de bedoeling. SRV & Double Trouble prima donna met slaafjes, niet echt. Gewoon een heel goede combinatie. De ritmesectie doet precies wat SRV nodig heeft om tot zijn recht te komen. En ze doen dat ontzettend strak. Zowel die bassist als die drummer lijken me niet het type dat überhaupt wil soleren. Die vinden het het fijnste om een goede groove neer te zetten en daarin te gaan hangen. Dat kan ook met slaggitaar soms heel lekker zijn. En SRV kwam ineens goed eruit. Luister maar eens naar opnames van oudere bandjes van SRV, bv. met die zangeres. Dat is leuk tot goed, maar zeker niet bijzonder. Exact hetzelfde zie je bij ZZ Top, en AC DC. Die ritmesecties doen precies dat, ritme sectie spelen. Alleen wel ontzettend goed. En daarom klinkt een nummer van ZZ Top of AC DC, of SRV op een sessie zelden echt geweldig, hoe goed de gitarist die het doet ook is.

Volledige bandimprovisatie, Zappa tijdens sommige gedeeltes van de show. Allman Brothers Band, Deep Purple, Cream, in veel mindere mate misschien de Gratefull Dead, eind 60er tot midden 70er jaren kon het even.

[barno]

Als ik soleer improviseer ik bij de meeste nummers. Moet ik me gewoon concentreren. Ik heb het wel eens geprobeerd, ipv op mijn gitaar te kijken, allemaal bekken trekken. Voor de rest speel ik dan gewoon op dezelfde manier. Ja hoor, je krijg gewoon meer applaus, terwijl die bekken een en al act zijn...

Santana over het bekken trekken op Woodstock, dat kwam gewoon door de hoeveelheid cocaïne die ze gesnoven hadden voor het optreden.

Maar het ziet er uit alsof je helemaal loos gaat natuurlijk...

Beauty is in the eye of the beholder. Omdat de muzikanten bij John Mayer geen bekken trekken, denk je dat ze er niet vol in gaan. Trust me, er zijn zo ontzettend veel goede muzikanten, die staan te trappelen om een goede gig, als dit puur routinewerk zou zijn hadden ze de auditie niet gehaald. Hij kan gewoon een drummer en een bassist uitzoeken die dit ook leuk vinden om te doen.

En improvisatie met de hele band, in de meeste popmuziek is dat dus echt niet de bedoeling. SRV & Double Trouble prima donna met slaafjes, niet echt. Gewoon een heel goede combinatie. De ritmesectie doet precies wat SRV nodig heeft om tot zijn recht te komen. En ze doen dat ontzettend strak. Zowel die bassist als die drummer lijken me niet het type dat überhaupt wil soleren. Die vinden het het fijnste om een goede groove neer te zetten en daarin te gaan hangen. Dat kan ook met slaggitaar soms heel lekker zijn. En SRV kwam ineens goed eruit. Luister maar eens naar opnames van oudere bandjes van SRV, bv. met die zangeres. Dat is leuk tot goed, maar zeker niet bijzonder. Exact hetzelfde zie je bij ZZ Top, en AC DC. Die ritmesecties doen precies dat, ritme sectie spelen. Alleen wel ontzettend goed. En daarom klinkt een nummer van ZZ Top of AC DC, of SRV op een sessie zelden echt geweldig, hoe goed de gitarist die het doet ook is.

Volledige bandimprovisatie, Zappa tijdens sommige gedeeltes van de show. Allman Brothers Band, Deep Purple, Cream, in veel mindere mate misschien de Gratefull Dead, eind 60er tot midden 70er jaren kon het even.

eens met het stuk over de rhythm secties. Niet eens over het bekken trekken. Iedereen trekt de bekken die hij wil trekken en nogal wat gitaristen verliezen als het ware de controle over al de rest als ze spelen, zeker bij relatief eenvoudig muziek. SRV gaat helemaal loss en dat hoor je ook in zijn spel: flashy, exuberant, passie. zijn broer jimmie is mister Cool himself en ook dat hoor je: understated, subtiel, groovy. totaal verschillend en allebei fantasisch. Drummer van double trouble is ook zo iemand, zit er steeds bijna apatisch bij maar ondertussen groovt hij wel als fuck.

[Jyuuga]

Als puur en waarheid voor je min of meer gelijkstaat aan 'er helemaal in opgaan' dan zal Neil je ook wel aanspreken?

Nee, hoe ik het zie gebeurt er dit: Neil neemt de leiding, maar de voornamelijk de drummer gaat er niet in mee en een groot gedeelte van de rest van de band gaat ook niet mee. Hij staat helemaal los te gaan waar die drummer dat ook zou moeten doen, en niet als backing track moet fungeren. Dit is zo cruciaal omdat in een band spelen precies dat is; je speelt met een band, een groep mensen, er hoort een camarederie te zijn (naar mijn insziens dan allemaal he).

Qua effort en opzichzelf geef ik Neil een A voor effort, alleen jammer van de rest van de band.

https://www.youtube.com/watch?v=9lcjivCDdqs Voorbeeld van wat ik bedoel met een gitarist een drummer die er helemaal in opgaan en iets neerzetten. Natuurlijk is het gepiemeltrekkerij, maar daarom ook een jam, maar het brengt wel het punt naar voren.

@Harald
Ik geef je zeker gelijk op veel punten maar inderdaad, over dat bekken trekken, zoals barno zegt, ben ik het niet eens. Om terug te komen op mijn eigen ervaringen met "bekken trekken" , rondspringen en andere ongein, deed ik nooit iets omdat ik dacht dat het moest of leuk zou zijn of omdat het publiek het tof zou vinden of wat dan ook. Nee, ik deed/doe het alleen als ik me er zo naar voel, anders geef je geen eerlijk plaatje tegenover het publiek en licht je hun op, het is nep, het is cliche en het is te rockstererig willen zijn maar het niet echt zijn.

Als de intentie puur is dan vind ik het wel kunnen en dan heb ik er ook niet zo'n sterke mening over maar ik doel vooral op sommige jonge bandjes waarbij ik heel sterk het idee heb dat ze niet echt in de muziek zitten omdat het in hun zit..

Daarin ben ik dan ook de gitarist die met een band speelt en geen klik voelt, wel echt als houthark blijf staan, dus ik ben dan zeker niet boeiend om naar te kijken. (sterker nog, mensen zeiden laatst dat ik er veelste emotieloos stond)

En tuurlijk, mensen als SRV (en eigenlijk iedereen) moeten natuurlijk hun groep/niche vinden of whatever om tot hun recht te komen en dan is hij ook echt geweldig, maar mist het voor mij wat. Maar goed dat is dan inderdaad een mening zoals Pepe me zei, en zoals jij zei: the beauty is in the eye of the beholder.

[Harald]

Het is bij veel gitaristen inderdaad echt. Als je eruit begreep dat het altijd een act is, dan was ik blijkbaar niet duidelijk. Wat ik bedoel, als iemand geen bekken trekt hoeft het nog niet te betekenen dat er geen gevoel in zit. Clapton is ook meer van het understated. Geen wonder dat hij JJ Cale te gek vond. Maar hij kan behoorlijk intens spelen. Luister maar naar wat hij op the Pro's and Cons of hitchhiking van Roger Waters doet. Staat als een huis. Zelfde voor From the Cradle.

En wat ik ook bedoel, als het niet echt is, het publiek ziet het verschil blijkbaar niet. En dat weet ik uit eigen ervaring...

[Jyuuga]

gevoel en strakheid zijn niet elkaars tegenpolen. Beide versies hebben wel wat. Qua smaak kies ik Eddie, maar dat staat voor mij los van dit nummer.
Ik denk ook niet dat je JM kan beoordelen op een optreden, ik vind zijn versie van Axid bold as love wel cool.
Om dan toch een eerbetoon te doen aan een geweldige cover versie: https://www.youtube.com/watch?v=fOaMQ-R9YGM
En natuurlijk is de Hendrix versie ook briljant.

Trouwens, je hebt gelijk en dat is echt een hele vette cover!

[Jyuuga]

Het is bij veel gitaristen inderdaad echt. Als je eruit begreep dat het altijd een act is, dan was ik blijkbaar niet duidelijk. Wat ik bedoel, als iemand geen bekken trekt hoeft het nog niet te betekenen dat er geen gevoel in zit. Clapton is ook meer van het understated. Geen wonder dat hij JJ Cale te gek vond. Maar hij kan behoorlijk intens spelen. Luister maar naar wat hij op the Pro's and Cons of hitchhiking van Roger Waters doet. Staat als een huis. Zelfde voor From the Cradle.

En wat ik ook bedoel, als het niet echt is, het publiek ziet het verschil blijkbaar niet. En dat weet ik uit eigen ervaring...

Nou das toch te gek? Ieder zijn ding en dat bedoel ik dan ook met passie; iedereen doet het op zijn eigen manier, als het maar echt is.

En, zal ik gaan luisteren, bedankt voor de tips. Ik luister te weinig ouwe muziek.

EDIT: als het niet echt is, dan ziet het publiek het waarschijnlijk niet, maar... ze voelen het wel denk ik.

[danee]

Volgens mij gaat het om het over brengen van "bezieling". En dat is niet een truukje of techniek. Dat is ook niet te faken. Het is er of het is er niet. En als het er is dan is het de kunst om het over te brengen op het publiek. En dat vraagt weer een bepaalde mindset. Dat overbrengen van bezieling kan alleen als je je volledig vrij en op je gemak voelt zodat de muzikant, het gevoel, de muziek en het publiek een worden. Goede muziek maken heeft dan ook niets te maken met techniek of allerlei andere truukjes. En dat is niet een kwestie van mijn smaak...maar observatie. De grootste hits zijn vaak eenvoudige nummers. Grote namen in de muziek zijn vaak niet de beste zangers of muzikanten. Neem nou Dylan, Hendrix, of Neil Young, allemaal technisch niet in orde. Qua zang zouden ze niet eens de voorrondes van idols of iets dergelijks halen. Hendrix kan zich niet meten met Petrucci. En toch worden ze als de grootsten gezien omdat ze bezieling hebben voor hetgeen ze doen en de vrijheid voelen dit over te brengen naar hun publiek.


Verzonden vanaf mijn iPhone met behulp van Tapatalk