Judas

[loose-fur]

Jack connector ingewerkt.



En alles onder handen genomen met een flinke gradatie aan schuurpapier.



Waarna de eerste grondlagen gezet konden worden.



Tee.

[loose-fur]

Een goeie tien jaar geleden zat ik regelmatig aan de slag in een professionele spuitcabine. Een degelijk spuitpistool met bovenbeker en goede, krachtig dekkende producten op twee-componenten basis.



Dan durven spuitbussen wel eens tegen te vallen..



Eerste poging met verf op acryl basis leek bevredigend, doch dekking en vloei viel me tegen. Verdere lagen opgezet met lak op alkyd basis. Op het eerste gezicht betere dekking en vloei, maar uiteraard een erg lange uithardingstijd.



Uiteindelijk toch maar aan het polijsten gegaan, al kreeg ik daarbij de indruk toch nog iets te vroeg begonnen te zijn.



Korrel 800.



Daarna 1000, 1500 en 2000.



Na een reeks Commandant producten zit er glans op. Maar daarmee is ook alles gezegd. Ik laat het erbij, met de gedachte er ooit een betere re-finish op te zetten (maar dat zal wellicht zeker nooit gebeuren..)



Tee.

[loose-fur]

Dít is de hoofdreden waarom ik er niet aan denk nog veel elektrische gitaren te gaan bouwen in de toekomst, heb immers erg weinig voeling met koperdraad en multimeter, en het staat me bovendien ook tegen om me er in te verdiepen..



Een collega/vriend die wél wat kennis, kunde én een soldeerbout in huis heeft is langsgekomen, hij heeft ook een kleine gitaarversterker achter gelaten. Benieuwd wat ik binnenkort te horen krijg.


Tee.

[grizzly]

Het opbrengen van een finish met bevredigend resultaat, is en blijft een moeilijk proces Tee.
Op de foto's ziet het eindproduct er in ieder geval in mijn ogen prachtig uit.
Voor de perfectionist is het waarschijnlijk wel NOOIT goed genoeg

[barno]

die finish ziet er op foto alleszins indrukwekkend uit ! cool job. en uw tegengoesting tov electrics deel ik geheel

[loose-fur]

Toch vreemd dat het er op een foto meestal nog wel okee uitziet, maar mocht je de Judas in ware gedaante zien, heren, zou je bevestigen dat ik geen perfectionist ben. Al vertrek ik bij elk project dat ik in handen neem wel met een voornemen 100% te halen. Om meestal ergens te eindigen tussen de 60% à 80%. Wanneer ik de Judas vergelijk met wat hier gebouwd wordt (norm: Oigun of Stijn Kenens), of met de spullen die in een muziekzaak worden aangeboden, dan geef ik ‘em net geen 70%. De reden waarom ik met zo’n resultaat kan leven is omdat dit steevast bouwsels voor mezelf zijn, én omdat ik niet de aankomst of het resultaat maar wel de weg ernaartoe als veel waardevoller beschouw. In dat laatste geval: de Judas? 78%..


Tee.

[loose-fur]

En, hoe klinkt ie?

Een vriend van me die behoorlijk met een gitaar uit de voeten kan beweert altijd dat m’n Parlor aardig klinkt. Dan kaats ik steevast de bal terug met de bewering dat híj de gitaar tot leven wekt. Dat hetzelfde instrument erg benauwd klinkt bij een zielenpoot die zijn gevoel amper in zijn aanslag weet te verwoorden, of in handen van een speler die zich enkel op zijn kunstjes focust.

Nu pas, bij de Judas, besef ik hoe bepalend die aanslag/techniek is voor de klank, omdat die elektrisch versterkt immers zowat duizend keer uitvergroot wordt.

Maar hoe klinkt ie nu? Nou ja, naar mijn gevoel is er akoestisch best wel wat sustain aan boord. En verder vergelijk ik ‘em graag met Dr. Jekyll & Mr. Hyde: in handen van een begenadigd gitarist swingt ie zalvend doorheen de jaren ’50, of schreeuwt ie evengoed de verf van de muren, het zit ‘em eigenlijk voor een flink stuk in de vingers (plectra) en de afstelling van de versterker, stel ik vast. Maar of ie nu mooi of goed klinkt? Soms wel. Soms niet.

De vraag naar het bouwplezier is voor mij veel relevanter, en op dat gebied scoort de Judas vrij laag. Wanneer ik als bouwer een elektrische gitaar tegenover een akoestisch exemplaar plaats, dan vergelijkt mijn meubelmakersinborst het elektrisch bouwsel graag met een Ikea bouwpakket. Vooral het bouwen op ‘Fender-wijze’ is in wezen niet veel meer dan een paar planken pasfrezen en het geheel proper afgelakt krijgen. Veel stof. Veel lawaai. En veel stank. En daar heb ik het tegenwoordig wel een beetje mee gehad.
Nu pas, na het bouwen van de Judas, sta ik stil bij het feit dat Fender destijds vertrok vanuit de visie van een elektricien, en niet die van een houtbewerker/luthier. Beide vakmannen zoeken hun voldoening op een compleet ander gebied. Bij de Judas was dat gebied naar mijn gevoel te klein.

Esthetisch kan ik me wél enigszins verzoenen met het eindresultaat. Misschien had ik het geheel nóg wat minimalistischer gewild: één (volume)knop zou niet alleen een uiterlijke opsteker zijn, ook innerlijk had het beter gepast bij het uitgangspunt van deze gitaar. Vooral ook nu ik merk welk een te verwaarlozen invloed de toon knop heeft..



Tee.

[Menk]

Ja!
Dit vind ik een héél erg mooie gitaar!

Contour van de body, kleur, keuze van headstock en tuners... Deze zou ik zeer graag eens om de nek hangen.

Proficiat Tee.

K

[barno]

Zeer mooi! Zelf zou ik er garantie een slagplaatje opdoen, maar ik ben dan ook zwaar geïndoctrineerd door het fifties gebeuren op vlak van electrische gitaren.
Ik kan me perfect voorstellen dat het bouwen van electrische gitaren voor een vakman zoals jij niet zoveel voldoening geeft als acoustische instrumenten. (dat van dat lawaai - of gebrek eraan - viel mij ook op toen ik na tientallen electrische planken een acoustische gitaar ging bouwen, what a relief...). Anderzijds, ik kan toch nog behoorlijk veel lol hebben in electrisch bouwen, maar dat heeft voornamelijk te maken met feit dat ik zelf meer muzikant dan bouwer ben en steeds weer benieuwd ben welke liedjes ik met die gitaar ga maken

[stijnkenens]

Tee, hoedje af.
Echt een mooi bouwsel.
Ik snap perfect wat je bedoelt met het verschil tussen een elektrische plank en een akoestisch instrument.
Ik kan ongelofelijk veel lol beleven aan een elektrische gitaar, net omdat het rap vooruitgaat. Maar m'n hart ligt toch bij de akoestische instrumenten.

En merci om me naar voor te schuiven als voorbeeld, naast Oigun. Al moet ik toegeven dat ook niet alles wat uit mijn handen komt mij even hard bevredigd.
Het zijn de skills van de bouwer die het dan uiteindelijk toch nog tot een goed einde brengen


s.