Ik heb nu een paar weekjes een nieuwe axe, super-strat achtige, arched top, string-thru body, set neck, mahonie+maple body, ebony fretboard, waar nu EMG 81/85 in zit.
Ik vind ze absoluut niet verkeerd klinken, maar ze missen wel wat 'sju' van passieve pups. Ik wil die gitaar echter wel eens strakke, punchy, maar ook vette, doch gedefinieerde en enigszins breed inzetbare scheurplank houden, aangezien ie van zichzelf al 'sustain fer days' heeft en zat te denken om een Seymour Duncan Custom 5 (SH-14), welke nu in een Les Paul van me ligt, daar in te gooien.
Daar ik legio gitaren heb met Dimarzio's, wilde ik toch weer iets volledig met Duncans (onlangs m'n laatste 2 gitaren met Duncans verkocht, op die losse SH-14 na dus), GAS/gras-is-altijd-groener, blabla...
Anyway, ik dacht aan de volgende combi's:
-Custom 5 bridge (SH-14) - Duncan Distortion neck (SH6N)
-Alternative 8 bridge (SH-15) - Custom 5 neck (SH-14)
-Alternative 8 bridge (SH-15) - Duncan Distortion neck (SH6N)
-Custom 5 bridge (SH-14) - Dimarzio Air Norton of PAF Pro neck.
Het moeten wel elementen zijn die goed (coil)splitten, en van de Custom 5 en Air Norton weet ik dat. Daarnaast wil ik redelijk wat laag (in de bridge positie) hebben, wat ook strak klinkt, en dat doet de Custom 5 in m'n Les Paul Custom wel, maar ik vraag me af of de balans qua output niet te scheef wordt als je Custom 5 bridge-Duncan Distortion neck doet?
Reeds gehad van Seymour Duncan:
SH-11 Custom Custom=mooie mids en hoog, maar te mager en sponzig laag. Miste 'duw'.
SH-4/TB-4 JB=lekker crunchy, maar iets te piekerig in de meeste gitaren, laag vond ik te los.
SH-6/TB-6 bridge=super strak en modern, maar mag misschien iets meer laag.
SH-1n '59 (neck)=vond ik een ramp in de neck-pos. van een Les Paul Custom. Veel te zompig, dik.
SH-2n Jazz (neck)=te hifi/klinisch. Ik wil wel meer PAF achtige tones, maar dan wat meer hot-rodded.
Ideeën? Orph?
Favorieten/bladwijzers