Dat is best irritant inderdaad.
Ik werkte voor een internationaal bedrijf en mijn collegea hadden jaren lang Engelstalig zakelijk contact en daarbij komt veel jargon kijken. Tegen mij begonnen ze de blauwe maandag dat ik er werkte te zeiken dat mijn Engels niet goed was, terwijl ik tijdens de lunches door dezelfde zakelijke contacten wanneer ze op visite waren voor Engelstalig werd aangezien.
Taaltechnisch heb ik de ballen verstand van de Engelse taal, en jargon (boekhoudtaal bijvoorbeeld), daar moet ik mezelf omheen lullen, maar intuitief in normaal contact merk ik dat ik op de automotische piloot draai, en dat is een copy stand van de Canadezen, Australiers en Engelse mensen die vrij indringend aanwezig zijn geweest in mijn leven.
En dan heb je altijd die Nederlandse lullo's die Engels voor gevorderden hebben gedaan die jou ff komen verstellen hoe het wel moet, terwijl Engelstaligen zelf nauwelijks door hebben hoe het werkt.
'...'
Dat daar is overigens mijn fijnste ontslag ever geweest.
Ik zat tijdens een functioneringsgesprek tegen de zure kop van mijn leidinggevende aan te kijken (absoluut gebrek aan een sociale glimlach, erger nog een volledig onbewust zijn van iets als een sociale glimlach), en ik wist dat ze me niet kon missen (stapels werk), maar ik wist ook dat ze niet tevreden was, en ik wist ook dat ze eenvoudig weg nooit van haar leven tevreden over iemand anders zou kunnen zijn, daardoor zou ze zichzelf van haar voetstuk stoten (om dezelfde reden trok ze werk naar zich toe en liet ze andere mensen met gebrekkige informatie werken), en ik zag dat zij zag dat ik dat wist en dat ze daardoor aarzelde om te beginnen, dus wachtte ik af, en toen ze begon te zuchten en ik haar zure kop nog zuurder zag worden bood ik zelf heel enthousiast en altruïstisch aan een andere betrekking te zoeken zodra de overeengekomen termijn zou aflopen (dat was snel), daarmee had ik haar volledig voor blok gezet, want eigenlijk wou ze alleen maar zeiken en mijn vertrek moet onder die omstandigheden op dat ogenblik desastreus geweest zijn, enfin, de laatste dag ben ik gewoon vertrokken en heb ik haar met haar stapels rotzooi achtergelaten, later hoorde ik van mijn detacheerder dat ze tot op het laatste ogenblik had gedacht dat ik zou blijven.
Een jaar later kwam ik een bruid tegen die gefotografeerd werd.
Van grote afstand huiverde ik al bij de grimas op dat gezicht, ik kon het alleen niet plaatsen omdat het zoals gebruikelijk is voor bruiden, geplamuurd was, en dat was dus het meest akelige ever; de enige keer dat ik haar heb zien lachen was voor die foto, en wanneer iemand een zuur gezicht heeft als zij, en lacht, dan trekt dat plamuur dus in een soort plooi die het heel erg horror maken ! Enfin, kweenie of ik de mooiste dag van haar leven verneukt heb, maar even verderop zit zo een winkel met dildo's enzo, en de fotostoet ging die kant in, nu had ik bij die griet daarbinnen zoiets van, wellicht moet je de bruid die dadelijk langskomt iets uitdelen, ze kijkt zo zuur, eigenlijk meende ik dat niet, maar zij is in de deuropening gaan staan met een dildo zwaaien toen zij voorbij kwam. Toen ik later langs het terras kwam dat kennelijk ingepland was (want de troela zat op het dwangmatig compulsieve, dus 't zal vast tot op de minuut gepland zijn geweest) voor de stoet om vijf minuten te nemen en koffie te drinken zat ze met een donkere zonnebril op en een zakdoek voor haar neus met allemaal mensen om haar heen die boos naar mij zaten te kijken.
Vaag verhaal, waarschijnlijk niet leuk, voor jullie, maar voor mij is zij degene geweest die een einde heeft gemaakt aan mijn kantoorbaantjes, ze was de allerlaatste druppel in een emmer die al lang overliep.
Favorieten/bladwijzers