Ik denk dat ik er maar mee stop

[stratestic]

Ik denk altijd maar gitaarspelen is geen sport. Er zijn geen betere gitaristen of winnaars enkel gitaristen die zich ergens op richten omdat ze dat heel leuk vinden en daar dan vanzelf goed in worden. Ik zou ook alles wel willen kunnen spelen (fingerstyle, funk, rock, jazz) maar als je ouder bent heb je daar gewoon de tijd niet meer voor. Nu richt ik mij op een bepaalde soort en dat helpt.

[Dippides]

Ik kloot al 35 jaar maar een beetje aan. En ik word steeds beter in dat aankloten.

[aaronstonebeat]

Volgens mij is de truc gebruik te maken van wat je kunt en weten wat je niet kunt. Eenvoud kenmerkt de meester, zoals men zegt. Niemand kan alles en veel succesvolle muzikanten zijn virtuoos in de beheersing van instrument noch stem; maar ze zijn heel creatief met hetgeen ze wèl beheersen.

Probeer eens muzikanten te vinden om een band rond jou te vormen in plaats van proberen toe te treden tot bestaande bands.

[Luke-wannabe]

Het is jammer dat je je gitaar aan de wilgen wil hangen. Zoals je al aangeeft lijkt het echter niet echt aan jezelf te liggen, maar aan je leraar. Dus zou ik zeggen zoek een andere leraar. Daarnaast kan het natuurlijk ook zijn dat je verkeerd oefent. Het is belangrijk om te oefenen, maar het is zeker zo belangrijk hoe je oefent en wat je oefent.

Zou je eens een concreet onderwerp/nummer kunnen noemen en hoe je dan te werk gaat om het te leren? Misschien kan ik je helpen in je aanpak.

HUH. Hoe kan het falen van een student met een leraar te maken hebben?! Het is zeker van invloed hoe goed een leraar is, maar het is echt té makkelijk om het gemeende gebrek aan talent van de topicstarter op de leraar af te schuiven..

[rufus]

In feite is het heel simpel, heb je nog plezier in het spelen of niet?
Is je doel om in een band te spelen, blijven proberen zou ik zeggen. Is dat niet je doel, dan is er toch geen probleem als je nog van je hobby geniet.
Ik kan redelijk overweg met akkoorden en riffs, soleren is niks voor mij. Ik verdiep me er ook niet in omdat het me gewoon niet ligt.
Ik ben zelf een erg matige gitarist na 9 jaar, wanneer ik speel kan ik wel m'n hoofd leeg maken van alle dagelijkse beslommeringen die er zijn in het leven. Alsof m'n omgeving even op pauze staat.
Zal ik nog in een groep spelen, denk het niet.
Heb ik er nog plezier in? Ik zou huilen als een klein kind moesten ze me die hobby afnemen.

[HouseMetalJazz]

Vlgs mij ook een typisch generatieprobleem: de volgende generatie is vaak beter dan de voorgaande. Dat zie je ook met internet, games en computers. Dat wordt ze met de paplepel ingegoten. Onze generatie (rond de 35 - 45) heeft soloos moeten uitzoeken door bandjes steeds heen en weer te spoelen. De huidige haalt alle tabs van het internet. Die slaan zo een zeer bewerkelijk (maar voor de oren uiterst leerzaam!) stukje werk over.

Je ziet het ook door de geschiedenis heen gaan: het begint (qua rock) met Jimi, dan evolueert dat naar de behendigheid van Van Halen, en het resulteert in de duivelskunstenarij van Vai. Daar ben ik gestopt, maar ik kan me voorstellen dat er nu lui rondlopen die om Vai lachen...

[driftkop]

Zolang je jezelf blijft vergelijken met 'jonge gasten van 18, met vier jaar ervaring, die op een niveau spelen waar ik maar van kan dromen', zul je je negatief blijven voelen.

[Pepe]

Nou, dan ben je niet meer ambities en speel je af en toe voor jezelf. What's the big deal?

[fhuppel]

zelfde probleem hier. Ik heb al zekers 10 jaar een gitaar. Ik bak er niets van, heb niet het doorzettingsvermogen om elke dag een uur te spelen, zelfs niet elke week. bovendien heb ik essentiële tremors waardoor m'n handen altijd bibberen en ik dus nooit goed ga worden, zelfs met uren training. Ik heb soms al moeite met een bord soep leeg te lepelen, laat staan de juiste snaren te fretten of aan te slaan.
En elke maand denk ik bij m'n eigen laat ik de kap over de haag gooien, maar dan pak ik dat ding vast en tokkel er weer eens op. En eigenlijk heb ik er dan wel plezier mee. Ondanks dat ik nog altijd niet die intro van Popcorn of Still have the blues kan spelen.
Het blijft getokkel en wat loopjes binnen box 1 en 2 van de bluespatroontjes. Maar ik heb wel leute ermee en dat is wat telt.

Oh en ondertussen staan er eigenlijk drie gitaren (en een halve), 2 versterkers en een tiental pedaaltjes stof te happen. GAS, daar ben ik namelijk wel goed in.

[aaronstonebeat]

Vlgs mij ook een typisch generatieprobleem: de volgende generatie is vaak beter dan de voorgaande. Dat zie je ook met internet, games en computers. Dat wordt ze met de paplepel ingegoten. Onze generatie (rond de 35 - 45) heeft soloos moeten uitzoeken door bandjes steeds heen en weer te spoelen. De huidige haalt alle tabs van het internet. Die slaan zo een zeer bewerkelijk (maar voor de oren uiterst leerzaam!) stukje werk over.

Je ziet het ook door de geschiedenis heen gaan: het begint (qua rock) met Jimi, dan evolueert dat naar de behendigheid van Van Halen, en het resulteert in de duivelskunstenarij van Vai. Daar ben ik gestopt, maar ik kan me voorstellen dat er nu lui rondlopen die om Vai lachen...

Ik ben het er niet mee eens. Vai is in eerste instantie door Zappa ingehuurd omdat hij een duivelskunstenaar was in het maken van transcripties, het noteren van bestaande muziek; allemaal in de tijd voor de tabs op internet, door zijn oren te gebruiken. Net als Eddie Van Halen, net als Jimi Hendrix en velen die hen voorgingen. Eerst hoorden ze hun voorgangers en vervolgens wilden ze er een schep bovenop doen.

Met je handen een muziekinstrument bespelen is iets anders dan een computer bedienen. Je moet de samenhang tussen klanken leren begrijpen en daar heb je vooral je oren voor nodig; ook als je motorisch minder begaafd bent dan Hendrix, Van Halen of Vai. Daar helpt geen tab een moer aan, dat is alleen maar een notatiesysteem, een manier om een aap te leren welke knoppen hij moet indrukken.