Solo New Born: wel live en het het gaafste zijn de latere versies....
http://www.youtube.com/watch?v=IRso1jFBivY
Eentje van een gitarist die nou niet bepaald te boek staat als (technisch) hoogstaand solo-gitarist: Bruce Springsteen.
Sowieso vind ik dit concert een hele verademing omdat hij in deze periode eens niet met de E-street band werkte . Begrijp me niet verkeerd, ik heb veel cd's uit The Boss' oeuvre, maar dit vind ik een interessante periode. En dan snijd tijdens "I wish I were blind" ineens vanaf 2.17 letterlijk deze solo door je ziel. Zo'n mooi moment...
"Meten is weten, gissen is missen"
Ik vind de Alchemy Live versie van Sultans of Swing de beste solo bevatten. Alleen is het de vraag of het nog een solo is aangezien het halve nummer daar binnen valt
Dit is een draadje wat al honderd + keer opgestart is.. Hier kom je niet uit.. Er is simpelweg geen enkel antwoord..
WAT is nou DE BESTE?.. techniek? emotie?.. Dan speelt een Steve vai of een Bonamassa meneer Gilmour omver.. maar Gilmour is nou juist de meester in het 'weglaten'.. Daarom is hij mijn favoriet.. Het is smaak gebonden en mijn optiek is dat de beste solo'S.. zijn die je raakt.. En dan zeg ik toch Gilmour!
Maar ik kan net zo makkelijk genieten van een Zakk Wylde, Vai.. Walter Trout, Mike McCready of Adam Jones.. Maar ook wat dichter bij is er veel moois te vinden.. zo kan ik ook erg genieten van onze eigen Timo Somers.. Het is maar net hoe mn pet staat..
overigens vind ik Han Solo ook erg goed!
Bands: Cicero (Progrock in de stijl van Marillion en Pink Floyd).
Af en toe moet je weer even terug naar de bron, waarom je eigenlijk gitaar bent gaan spelen. Dan zet ik Hurt by Love op. Classic intro, mooie droge bas... alright..
Twist my arm behind my back
Burn me with a lighted match
Bind me with ropes and chains
None of these things can cause me pain
I can be hurt by love.
Geen rare fratsen, ergens tussen bubblegum en rock in. Het doet denken aan My Sharona maar predates het met een paar jaar. Een dameskoortje dat per woord betaald wordt, een take it down & take it up, allemaal binnen de 2eneenhalve minuut. Aan het einde nog een nasty solo, een toefje slagroom op de taart. Mooi werk Chris.
Laatst gewijzigd door Pepe; 9 maart 2013 om 12:16
Die Hard is geen Kerstfilm!
En daar wil ik wel op inhaken. Laat nou Joe bonamassa ook een meester zijn in het weglaten en emotie. David gilmour heeft mooie dingen gedaan maar muziek is geëvolueerd en luister maar eens naar de live dvd van bonamassa in ny of The Albert hall. Vooral het werk met beth hart is geniaal en lyrisch tot en met. Er wordt me toch te vaak gezegd dat oudere gitaristen meer emotie hebben dan bonamassa Mayer of een andere jonge gitaarheld.
... over Bruce S. gesproken... het mag dan misschien niet zo Berklee approved zijn wat ie allemaal doet maar effectief is het wel. Die oude tele op Adam raised a Cain sneed op de plaat al groeven in de speakers...
Die Hard is geen Kerstfilm!
Geweldig he?! altijd komen dezelfde discussies boven over wie de goeiste is.. Ik zeg niet dat oudere gitaristen meer emotie hebben dan jonge honden.. dat is net zoiets als roepen dat een fender uit '57 beter is dan een reissue.. Niet per definitie beter.. maar anders.. dan is het maar net waar je naar kijkt.. mojo of emo in tegenstelling tot kwaliteit en geschoold zijn.. Bonamassa is geschoold en speelt over grotendeels vintage spullen.. Gilmour is daarentegen al ruim een halve eeuw zijn spel en sound aan het schaven.. en klinkt denk ik dus anders.. hoewel ik me afvraag of je leeftijd in muziek kunt horen.. hetzelfde gelul als een oude ziel zien in een pasgeboren baby.. Ik noem zelfs een Timo Somers.. Het gaat erom wie je raakt.. Bonamassa raakt me veel minder (nou ja.. 59 euro in mn portomonnee voor volgende week) dan een Gilmour.. die man kan me serieus emotioneel raken.. en ik ken geen tweede die dat met me doet.. Muziek is gevoel...
Bands: Cicero (Progrock in de stijl van Marillion en Pink Floyd).
Favorieten/bladwijzers