Oorspronkelijk geplaatst door
EBOUE
Met je nrs word ik tussen twee kampen verdeeld (jaja, jouw kamp, mijn kamp
geintje
).
Het ene is zwaar onder de indruk van je gemak waarmee en hoe je speelt en de andere kant maakt mij minder enthousiast en dat gooi ik onder een noemertje 'bewijsdrang' (dat hoeft niet zo te zijn, maar het 'kiek-'m'gaan principe is wel een beetje aanwezig). Dat gezegd hebbende, technisch kan je ongetwijfeld nog veel meer, maar dat hoeft niet. Alsof je als gitarist een of andere hogesnelheidslijn op je fretboard hebt aangelegd, maar die live gewoon maar een keer gebruikt: 10 seconden en het publiek slaat achterover. Doe je dat vaker of zelfs continue, dan krijg je moeheid. Zoiets. Ik geloof ook dat ik zoiets gezegd heb bij een andere song. Dit nr heeft dat minder hoor, maar het geeft me wel een stemmetje in mijn achterhoofd 'oh ja..'.
Ik krijg nog steeds een 'knip-en-plak-gevoel' van het nummer, met name in het tweede deel. In het begin hoort het bij elkaar en daarna is het een riff, solo, whaaap, ritme, orgeltje nog even: van de ene kant naar de andere kant wordt de luisteraar geslingerd. 'Oh ja, ik had ook nog een riff en een strak akkoordenschema, nou even een beetje omschrijven en gaan met die banaan!'. De totale samenhang is dan wat weg. Ik had het gitaargeluid iets minder modern laten klinken, dan combineert het wat mooier met de akoestische gitaar. De zang vind ik erg, als je dat draait tijdens een romantisch nachtje, komen er de komende tien jaar geen kinderen meer (op dit adres dan.. haha). De tekst kan ik ook niet zoveel mee.
Over meneer Cor kan ik alleen Zoon van maar citeren: 'dat moest niet mogen'. Ik vind het themaatje /melodietje op 1 minuut heel erg mooi: ik zou die leadsound op het tweede deel weglaten zelfs, het intieme gaat verloren.
Favorieten/bladwijzers