Eergisteren is, 88 jaar oud, Earl Scruggs overleden.
Zonder overdrijven kan worden gesteld dat hij voor zijn instrument, de 5-snarige banjo, dezelfde betekenis heeft gehad als bijv. Segovia voor de klassieke gitaar of Les Paul en Jimi Hendrix voor de electrische.
Toen hij, eind 1945, als banjospeler bij Bill Monroe's Bluegrass Boys voor het eerst optrad, ging er een schok door de wereld van de lichte muziek.
Zo virtuoos als hij speelde, dat was nog nooit vertoond. Er waren wel spelers voor hem die ook met twee vingers en een duim tokkelden, maar dat was hoogstens als een bescheiden soort begeleiding.
Scruggs komt de eer toe, de banjo van een comedians rekwisiet tot een volwaardig solo instrument te hebben gemaakt.
Hij kwam niet alleen met een volledig nieuwe techniek, hij bracht ook nog even een compleet repertoire mee. Veel van zijn honderden stijlfiguren zijn verplicht studiemateriaal voor iedereen die echt banjo wil leren spelen. Het houdt mij al bijna 40 jaar van de straat en het verveelt nog steeds niet...
Een video van de tijd dat zijn stijl was uitgekristalliseerd, Earl's Breakdown:
Na het horen van het nieuws moest ik wel wat van mij af spelen, ik had niet gedacht dat het mij zo zou raken.
Al spelende bedacht ik dit: Earl's Last Breakdown.
Kostte wel wat moeite om het idee in een klinkend resultaat om te zetten.
Open Gmineur speelt heel anders dan open G van het origineel. En dan nog de gitaar, uiteindelijk gekozen voor capo3 en spelen uit Em formatie. Maar goed, na wat pogingen en wat rommelen met Audacity is het toch gelukt.
Favorieten/bladwijzers