It's a Zen thing. Of niet?

[Eko]

Ik heb vrijwel hetzelfde. Ik klink het beste op een strat, hoe ik ook aanklooi op zo`n ding , ze blijven het leuk vinden. Ik heb altijd tele`s , gretsches , hollows en andere zaken bij me , maar het blijft hetzelfde verhaal.
Nu denk ik ook dat na ongveveer 35+ jaren stratspelen ik er wel mee overweg kan. Op een of andere manier heb ik dat niet met andere axes , hoe graag ik het ook zou willen.
Dat straal je natuurlijk ook uit. Je hebt een aura alsof zo`n ding bij je hoort. Ook de leden uit de band zeggen het regelmatig : je hoeft geen andere gitaren meer te kopen voor op het podium. Neem 2 strats mee en je kunt de hele avond alles aan en iedereen vindt het mooi. Ik gebruik zo`n ding ook gewoon als ijkpunt voor pedalen , amps , kabels en zelfs plectra. Het is een vloek.............. maar het kon minder.

[barno]

Zen is geen onzin voor jezelf en voor een ander is jouw zen niet relevant.

Die situatie van Barno, wel of niet die gitaar, die komt bij mij een paar keer per optreden voor. Dan denk je, ik pak voor de tweede set die andere want anders krijgen we scheve gezichten. Of, volgend nummer een wissel want anders heb ik hem voor niks meegesleept. Op zichzelf al onzinnig want door er niet op te spelen sleep je er niet minder door.

Paar weken geleden, auto een eind van podium geparkeerd, lopen met amp en gitaren. Dus ik dacht, ik neem 1 gitaar mee wegens minder gezeul. Maar welke blijft in de kofferbak? Die keuze baseer ik dan op een aantal motieven die niet gebaseerd zijn op noodzakelijkheid en logica

zeer herkenbaar

ik zit nu alweer te piekeren wat morgen mee moet Een Gutt (mandatory), een cabro en de 135 zijn de voorlopige chosen ones. De dobro zou eigenlijk ook meemoeten, en een strat is toch ook leuk voor dat ene nummer. dju, de 335 klinkt toch eingelijk ook geweldig ... damn, heb de bobkat nog niet meegenomen naar een gig... stressss
dat wordt elimineren: de 335 is easy, we spelen op een boot dus dat is wat risky. de strat mist een A snaar... enz.

[Einzeln]

zeer herkenbaar

ik zit nu alweer te piekeren wat morgen mee moet Een Gutt (mandatory), een cabro en de 135 zijn de voorlopige chosen ones. De dobro zou eigenlijk ook meemoeten, en een strat is toch ook leuk voor dat ene nummer. dju, de 335 klinkt toch eingelijk ook geweldig ... damn, heb de bobkat nog niet meegenomen naar een gig... stressss
dat wordt elimineren: de 335 is easy, we spelen op een boot dus dat is wat risky. de strat mist een A snaar... enz.

Supergrappig topic dit.
Een vriend van mij heeft zo'n beetje alle klasieke modellen. Tele strat SG les Paul en een dikke orange Gretsch. En dan repeteren we, en zegt ie heel verdrietig, tja deze klinkt ook goed! Zijn verdriet heeft denk ik met zijn monogame inborst te maken. Ik denk dan, man sleep alles mee, en grijp wat je wilt.

[aaronstonebeat]

Weer zo'n semi filosofisch Zen onderwerp van meneer Pepe.
Afijn.
Ik heb meer dan een paar gitaren maar slechts een handvol gebruik ik wisselend, naar gelang de pet, op een podium.
Het is opvallend, als je er bij stil staat, dat wanneer ik complimenten krijg over mij spel ik altijd op gitaar A heb gespeeld. En wanneer ik complimenten krijg over mijn geluid het altijd Gitaar B is geweest die dienst had.
Het is waar, gitaar A heb ik het langste en voelt het meest vertrouwd en gitaar B vind ik het beste klinken. Maar straalt zoiets van je af? Kan het publiek zoiets oppikken? Of speel je daadwerkelijk beter op gitaar A dan B of C?

Ik ontken het effect, alle gitaren spelen even goed, ook C en D zijn prachtige gitaren waar je overheen fietst. Onzin dus. Maar toch? Je zou er paranoia van worden.
Het is wat anders dan een lievelings gitaar he. Mijn lievelings gitaar neem ik nooit mee een podium op.

Maar kent u dat verschijnsel?

Dit is wel diep hoor!
Als ik aan Zen denk, denk ik onder andere aan het volledig loslaten van alle hoop op succes terwijl ik tegelijkertijd mijn uiterste allerbest doe om de taak voorhanden te volbrengen.
Dat zou eigenlijk het specifieke gereedschap dat ik gebruik moeten overstijgen. Maar de ene gitaar klinkt anders dan de andere; de ene gitaar ziet er anders uit dan de andere; daar komt nog bij dat ik al een jaar of twee uitsluitend met zelfgebouwde gitaren optreed.

Ik ben wat dat betreft niet vrij van ijdelheid; dat staat mijn Zen nog in de weg. Maar het streelt mijn ego wel dat er elke keer minstens één iemand uit het publiek ziet dat ik niet op een fabrieksgitaar speel, een praatje komt maken en mijn instrument van dichtbij wil bekijken.

Heel iets anders in deze, ik las eens een interview met een medewerker van Lace over hun Alumitone pickups over de impedantie van de secundaire spoel in die dingen; hij had een meningsverschil met zijn baas over de specificaties en verklaarde in het interview dat er specifieke geluiden zijn die gitaristen aanspreken en andere die het grote publiek aanspreken.
Mij is opgevallen in het jaar dat ik vooral mijn zelfgebouwde telecaster live ging gebruiken dat het single coil geluid goed viel bij het publiek hoewel ik zelf van oudsher meer een man van de brullende humbuckers ben.
Maar ik ben door die ervaring wel wat opgeschoven in mijn eigen perceptie van gitaargeluid.

[rijsberman]

...hij had een meningsverschil met zijn baas over de specificaties en verklaarde in het interview dat er specifieke geluiden zijn die gitaristen aanspreken en andere die het grote publiek aanspreken.

Herkenbaar! Dan zit ik lekker te spelen thuis en dan vinden de aanwezige huisgenoten het zwaar kut. Meestal wel, eigenlijk. Boeie.

[Einzeln]

Boeie.

Boeie = zen.

[Pepe]

Hey Nico de Roode...

de rest doe ik wel met een PM.

[Mitch]

Ik ben niet zo goed op de hoogte van Zen, maar laat ik in ieder geval een verhaal opbiechten wat voor de één onzinnig klinkt, voor de ander misschien herkenbaar. Mijn custom De Gier, door bandleden meestal aangeduid als 'die oranje', heeft de laatste jaren uitsluitend dienst gedaan bij één band, domweg omdat er een goed piëzo op zit en ik in die band zowel elektrisch als akoestisch moest kunnen klinken. So far, so rational
Voor een andere band wordt het dan al vrij logisch om andere gitaren in te zetten, gewoon omdat ze fijn spelen, goed klinken en puur voor de afwisseling. Maar goed, de band waar Orangina voor wordt gebruikt krijgt wat negatieve randjes en er komt zelfs een zweem van nare emotie omheen en er zitten wat herinneringen aan die niet allemaal even prettig smaken. Misschien suf, maar uiteindelijk projecteer ik dat op de gitaar en raak het ding eigenlijk niet meer aan.
Het besef volgt en de aktie ook: dit slaat nergens op en ik moet er wat aan doen. Ik had 't ding ooit ontworpen met P90 bij de hals en humbucker bij de brug. Om cleaner te zijn werden dat TV Jonesjes in humbuckerformaat. Ik ben terug gegaan naar de oervorm, dus pickups gescoord op ebay, de gitaar weer even bij de bouwer gezet, heb het hele topic van het bouwproces weer eens teruggelezen en verdomd...hij staat hier nu naast me en het voelt weer helemaal goed.

[Tristan]

Ja, uiteindelijk moet je de gitaar ook kunnen gebruiken in de muziek die je op dat moment speelt.
Deze periode speel ik eigenlijk bijna alleen nog maar op mijn Strat, mijn nieuwe project zit zo vol met synths dat ik er met die gitaar simpelweg beter doorheen prik dan met mijn ES335.

Ik heb echt een soort haat/liefde verhouding met mijn ES335, ik kan niet zonder die gitaar en ik denk dat ze uiteindelijk wel dat belichaamt wat het meeste bij me past, maar op sommige dagen werkt het gewoon niet.
Een tijd geleden associeerde ook eigenlijk iedereen mij met mijn ES335, het kwam in ieder geval best geregeld voor dat men mij vroeg wanneer ik de Gibson weer eens meenam als ik met mijn Strat kwam aanzetten, maar misschien komt dat gewoon omdat een ES335 nou eenmaal wat meer opvalt dan een Strat?

Ik kan ook een mooi verhaal vertellen over mijn andere Strat, de lichtblauwe handgebouwde Patrick Koopman Strat.
Die gitaar heb ik echt een aantal jaar bijna met geen vinger aangeraakt, gewoon omdat ik het gevoel had dat het niet mijn gitaar was.
Tot op het moment dat zowel mijn ES335 als mijn main Strat bij de gitaarbouwer waren voor een afstelbeurt en ik noodgedwongen dus de lichtblauwe Strat naar een opnamesessie meenam.
Enfin, ik luister het stuk en het staat in C# of iets dergelijks dus ik begin de gitaar om te stemmen en ze klinkt ineens beestachtig goed.
Uiteindelijk heb ik een behoorlijk gedeelte van de heavy stukken die we tot nu toe voor die plaat hebben opgenomen ingespeeld met die lichtblauwe Strat, zo kwam het dus uiteindelijk toch nog goed.