Die obsessie met de laagste toon: drop dead

[aaronstonebeat]

Meer en meer kom ik in de lespraktijk jonge garde tegen die naar mijn idee geen idee meer heeft van het verschil tussen de toonaard van een muziekstuk en de stemming van de gitaar. Laatst vroeg ik iemand of hij weet had van de toonaard van het muziekstuk dat hij wilde leren en ik kreeg als antwoordt 'Drop D'. Waarop ik weer: 'Nee, ik vraag niet hoe je gitaar is gestemd, ik vraag of je weet in welke toonaard dat stuk staat'.

Het lijkt, binnen bepaalde genres, synoniem te worden. Men speelt in 'drop', want dan heb je stoere lage tonen; en je kunt ook nog eens powerchords met één vinger spelen, althans op de laagste twee of drie snaren.

Tot mijn leedwezen stel ik aldus vast dat er daar nog maar muziek gemaakt wordt in vier toonaarden: van B t/m D. Hoger dan D is kennelijk niet meer van deze tijd en lager dan B 'kan niet, want je kunt de gitaar niet zo laag stemmen'. En al die stukken worden met dezelfde vingerzettingen gespeeld; in het merendeel van de gevallen bepaalt de 'drop-toon' een aeolische ladder waarmee steeds weer hetzelfde soort liedjes wordt gespeeld, compleet met gespierde teksten over onheil en verderf en poses, kapsel en wat al niet om het geheel te onderstrepen.

Ik heb geen zin om per les mijn gitaren om te moeten stemmen en ook niet om twaalf (gelukkig zijn het er in de praktijk maar vier) gitaren klaar te hebben staan om elk voorkomend liedje te kunnen uitleggen.

Vandaag had ik een helder idee bij een leerling: neem heel dikke snaren, stem je gitaar in drop B en gebruik een capo voor de andere drie toonaarden

Alle gekheid op een stokje, ik vind het een verschraling. Ik leg dan uit dat ik op mijn gewoon gestemde gitaar in elke toonaard kan spelen en dat ik het helemaal niet erg vind dat de 'laagste toon van die toonaard' meestal niet de laagste toon op mijn gitaar is (vroeger hadden we daar een bassist voor). Ik speelde in mijn goede dagen nog stukken van bijvoorbeeld AC/DC in A zonder dat mijn gitaar in drop A te hoefde zijn gestemd; en dan had ik nog geluk, dan was de laagste toon op mijn gitaar de grondtoon van het dominant-akkoord. Maar als ik dat soort dingen zeg, zijn vooral vacante blikken mijn deel
Ik zal de dag prijzen dat er een jongeling binnenkomt die een stuk in G of A speelt op zijn in drop-D gestemde gitaar.

[Pepe]

Je kan ook zeggen dat maar weer eens blijkt hoe flexibel het concept snaarinstrument is. Ik zou het meer zien als een variant zoals een township gitaar ook een pragmatische variant is. Nieuwe klanken maken de muzieksoort breder. Wat mogelijkheden betreft is een 6 snarige gitaar met zijn hele en halve tonen maar een beperkt ding vergeleken een sitar.

Als je te ver van het rock'n roll concept afwijkt maak je iets waar een ander labeltje wel op past. Hoewel ik wel heel raar stond te kijken toen ik een babbeltje maakte met een puber die in een muziekwinkel zomaar Eruption feilloos wegtapte maar geen akkoord kon spelen. Misschien heeft ie veel lol op zijn zolderkamer maar een bandje is dan niet weggelegd, dat weer wel.

[aaronstonebeat]

Ha, da's snel! Dank voor het lezen en reageren.

Flexibel zijn snaarinstrumenten zeker, mede door de vrijheid die je hebt om ze te stemmen. Maar ik krijg bij de alternatieve stemmers bij mij niet bepaald het gevoel dat ze hun vrijheid grijpen, eerder dat ze in een keurslijf zitten dat voorschrijft te stemmen in drop B t/m D (er zal ook nooit iemand eens alle snaren een toon hoger draaien behalve de lage E).

Die onbekendheid met akkoorden is misschien een ander maar volgens mij wel een aanpalend terrein; ik kom ze ook wel tegen, van die gastjes die de sterren van de hemel soleren maar het eerste akkoord niet kunnen benoemen omdat ze zich nu eenmaal op weg achten om sologitarist te worden en nog niet dood met een akkoord willen worden aangetroffen.

Het kan een enorme vrijheid betekenen maar op het moment zit ik beetje met de indruk van een stel apen die elkaar via het internet leren welke 'knoppen' ze moeten indrukken (om uiteindelijk zoveel mogelijk te kunnen neuken); anders dan dat ik het gevoel heb dat die jongelui bezig zijn nieuwe muzikale mogelijkheden te exploreren

[Arvoitus]

Ha, da's snel! Dank voor het lezen en reageren.

Flexibel zijn snaarinstrumenten zeker, mede door de vrijheid die je hebt om ze te stemmen. Maar ik krijg bij de alternatieve stemmers bij mij niet bepaald het gevoel dat ze hun vrijheid grijpen, eerder dat ze in een keurslijf zitten dat voorschrijft te stemmen in drop B t/m D (er zal ook nooit iemand eens alle snaren een toon hoger draaien behalve de lage E).

Die onbekendheid met akkoorden is misschien een ander maar volgens mij wel een aanpalend terrein; ik kom ze ook wel tegen, van die gastjes die de sterren van de hemel soleren maar het eerste akkoord niet kunnen benoemen omdat ze zich nu eenmaal op weg achten om sologitarist te worden en nog niet dood met een akkoord willen worden aangetroffen.

Het kan een enorme vrijheid betekenen maar op het moment zit ik beetje met de indruk van een stel apen die elkaar via het internet leren welke 'knoppen' ze moeten indrukken (om uiteindelijk zoveel mogelijk te kunnen neuken); anders dan dat ik het gevoel heb dat die jongelui bezig zijn nieuwe muzikale mogelijkheden te exploreren

Solo's klinken veel leuker interessanter dan een aantal akkoorden die goed gepakt zijn. Ik denk dat heel veel gitaristen zijn begonnen met spelen door een super gave solo die ze gehoord hebben.
Ik hoor ontzettend vaak dat mensen begonnen zijn met spelen omdat ze zwaar onder de indruk zijn van een gitarist als Van Halen/Slash/Hendrix/Knopfler/Clapton en voor het jongere volk Zakk Wylde/Dimebag/Alexi Laiho/Petrucci.
Voor een ongeoefend oor komt een snelle solo veel gaver/cooler over dan een strak/doorgedacht/gaaf klinkend slagspel.

Als je pas gitaar bent gaan spelen dan wil je die flitsende solos/nummers/riffs spelen, dan boeien die akkoordjes/toonladders/stemmingen niet. Tot dat ...

Enja, het tuning verschijnsel. Dat komt volgensmij omdat de behoefte anders is. Jonge muzikanten (de internet generatie) willen vaak de nummers van hun favoriete bands spelen en ze komen dan al heel vlug op website's met gitaar-tabs uit. Voordeel: Geen noten kennis nodig. Daarnaast missen vele van hun de theorie/akkoorden kennis waardoor ze uberhaupt niet weten hoe je het op een normale stemming kan spelen.

[terrasbeest]

Ach,....

http://www.youtube.com/watch?v=ntf75...eature=related

[Comfortably Daniel]

Ik begin me er zelf ook steeds meer aan te "storen".
Ik kom vaak jonge gitaristjes tegen die eigenlijk alleen maar power chords in drop-D kennen en vreselijk snel (proberen) te soleren....omdat dat stoer is.
Als ik dan vraag hoelang ze spelen en wat ze allemaal "geleerd" hebben zeggen ze vaak...;"Al anderhalf jaar en ik kan alles wel spelen, zo'n beetje!"
Maar dan...een simpele blues uit een A of zo...no way...kan die niet. Kijkt vragen naar mij of de bassist en heeft geen idee waar hij de akkoorden moet pakken. A...D, D9, E, E9....zeg zo maar de wat meer standaard akkoordjes.
In het begin denk ik dan nog, hij ziet het zo vanzelf wel en zo niet vraagt het wel...maar nee.

Ik vind het gewoon erg jammer dat de meesten van de "nieuwe generatie" niet de intentie hebben om "echt" gitaar te leren spelen.

[Terminus]

Dus wat jullie willen zeggen is sommige jongeren kennen weinig theorie > de 'oude/juiste manier van spelen' is in gevaar

De kennis van een E9 is compleet overbodig als je hem nooit speelt, als iemand nooit blues speelt maakt het toch niet uit dat hij het niet kan? Ik speel veel metal en ik ken mijn toonladders en akkoorden wel aardig. Ik gebruik de kennis met grote regelmaat en ben blij dat ik de kennis heb, maar dat omdat mensen op een andere manier een instrument leren ze gelijk fout zitten vind ik een beetje een rare conclusie.

Het idee van 'lage tonen heb je een bassist voor' is al jaren achterhaald, een gitaar kan prima tonen lagere tonen dan E reproduceren zonder de bass in de weg te zitten. Een B5 klinkt nou eenmaal vetter als je het met zowel de bassist als gitarist een octaaf lager speelt.

Dat die mensen geen theorie kunnen is natuurlijk jammer als ze zelf tabs moeten maken, solo's moeten spelen of nummers moeten schrijven. Er is ook zat metal met ingewikkelde akkoorden maar dat is vaak minder toegankelijk. Op YouTube zijn filmpjes waarin een van de gitaristen van Textures uitlegt hoe hun nummers gespeeld worden, daar komen redelijk ingewikkelde akkoorden in voor en passeert het concept 'polyritme' ook de revue.
Maar ook in de wat populairdere hoek is er een filmpje waarin de mannen van Killswitch Engage uitleggen hoe 'My Curse' gespeeld wordt, compleet met 7 en sus 4 akkoorden. Werk daar aan met een paar leerlingen en vroeg of laat zullen ze zich toch afvragen waarom nou net daar voor dat akkoord is gekozen.

(dat lager dan B: onder B raak je definitie in powerchords kwijt (een lage A powerchord klinkt niet als een powerchord).)

[Eric van Esch]

Ieder doet het toch op zijn manier? Daar is toch niets mis mee? De echte geïnteresseerde gitaristen komen vanzelf toch wel zover dat ze hun blik openen. Muziek maken gaat toch om plezier hebben in het maken? Ik verbaas me een beetje over de reacties hier. Neemt niet weg dat het (imo) leuker is om heel breed te leren, maar als anderen alleen een bepaald gerne/bepaalde manier willen leren, dan is daar niets mis mee volgens mij. Dwingen tot iets anders zal alleen maar leiden tot verminderen van plezier en afhaken. In tijd zullen mensen echt wel een keer verder kijken dan hun neus lang is. Leren vanuit interesse levert veel meer resultaat dan leren vanuit dwang

Mijn 2 centen........

[iWishmaster]

Tja, ik speel meestal in E of drop D, maar liefst speel ik zelf in drop C# of C. Terug naar D omdat ik een lage stem heb en de bovenste snaar 'gedropped' omdat ik barré power chords makkelijk vind. Daarbij kan ik dan ook meer 'dissonante' akkoorden pakken, bijv.:
5/6
3
3

Geen idee hoe het heet trouwens. Ik kan me ook niet zo druk maken om toonladders uit mijn hoofd te leren: ik prut net zo lang tot het goed klinkt en als een noot niet past hoor ik het wel. Meer dan een handjevol standaard akkoorden ken ik ook niet: die zoek ik wel op als ik ze nodig heb. Ik ben meer voor een pragmatische aanpak qua muziektheorie.

[terrasbeest]

Hebben die gasten eigenlijk interesse in 'andere muziek', of muziek tout court ?
Zonder als betweterige ouwe zak te willen overkomen, of un-coole schoolmeester,zou het misschien nuttig zijn om dié dingen eerst op een rijtje te zetten.

Ik zou m'n tijd niet verprutsen met gasten die niet luisteren naar wat jij te vertellen hebt,anders kan je beter hèn de leiding geven.
Als ze niet gekomen zijn om 'akkoorden' te leren,dan leer je het ze niet.Ze zullen zelf wel ondervinden dat er ' iets' ontbreekt,indien niet zijn het hopeloos ' dove' gasten, en dan hebben je lessen ook geen zin.