"Wanneer zijn wij begonnen 'metronoom' muziek te maken?

[Duhsjaak]

Hi
Een beetje in het verlengde van een lopende discussie over 6/8 maatsoorten, kreeg ik een paar dagen geleden deze vraag voorgelegd. En onder metronoommuziek te verstaan: muziek, die hardnekkig in een maatsoort wordt gespeeld. En niet individuele liedjes, maar het muziekbeeld als geheel. Is het uniformer?

Vroeger was nartuurlijk niet alles beter; vast staat wel dat vroeger betrekkelijk vaak binnen een lied van maatsoort werd gewisseld. Ook in de periode van The Beatles en muziek uit de hippie tijd werd het als volwassen gezien om van maatsoort te wisselen. Het tempo (BPM's) ligt nu ook aanzienlijk hoger dan in pakweg 1972.

Het stond mij bij dat Child (een Engelsman die notaties heeft gemaakt over traditionele 'rural' muziek) daar wat over heeft geschreven.

Hij komt tot de conclusie dat in 1905, bijna niemand onder de 60 enig benul heeft van ethnic (dekt nu een heel ander begrip) music. En dacht hij verwachtte dat die kunst op korte termijn uitgestorven zou raken.

Hij maakt notitie van een lied, dat in het eerste couplet 8 keer van maatsoort wisselt:
- 5/8; 3/8; 5/8; 6/8; 7/8; 3/16; 7/7 naar 4/4
en het eerstvolgende couplet opent met 9/8.

Hij schrijft 6 keer, omdat hij klaarblijkelijk 2x 5/8 en 3/8 en 6/8 als hetzelfde stramien aanmerkt. Het is maar hoe je het ziet.

Persoonlijk lijkt mij hierin de verklaring te liggen waarom het is uitgestorven.

Wie het lied "Byker Hill" van Martin Carthy en Dave Swarbick kent, snapt de problemen van dit soort complexe maatschema's. Of muziek met valse accenten, waardoor meetappen met je voet een illusie is.

Martin C. is in mijn ogen trouwens een echte held op de acoustische. En vreselijk ondergewaardeerd. Maar dit terzijde.

De vraag is dus niet zo zeer of het is veranderd, maar meer wanneer.

Heeft iemand zijn of haar licht hier al eens over laten schijnen?

Met vriendelijke groet, Gus

Misschien ga ik ook het topic openen:
Zeikerige vragen van 2011.
Heeft iemand een idee waarom er wel linkse liederen zijn (het socialisme staat bol van de strijdliederen) maar waarom rechts zich die moeite niet neemt?
Zou het zijn omdat zij niet snappen dat feest en bubbels verbroedert? Willen ze wel verbroederen?
Voer voor afstudeerscriptie?

[Rutger]

Om maar een voorzet te geven... ik vermoed dat alles te maken heeft met het feit dat de "gewone burger" doorbrak in de muziekwereld en "gewone popmuziek" de maatstaf is geworden.
Voorheen schreef een selecte groep componisten/songwriters de muziek waarnaar werd geluisterd, vanaf de jaren 60 kon bij wijze van spreken iedereen het.

[Madcow]

Gewoon spelen.

[EuroCinema]

In elk geval kun je stellen dat ergens tussen nu en het begin van de 20e eeuw het "metronomische" ritme in de populaire westerse muziek echt de hoofdrol heeft gekregen. Beginnend met de smeltkroes van midden-amerikaans, afrikaans en europees in New Orleans, de vroege jazzvoorlopers als cakewalk en ragtime, via swing, rock'n'roll, rhythm'n'blues,funk,disco naar hedendaagse stromingen als house en drum n bass, waarbij de muziek soms letterlijk alleen maar uit ritme bestaat. Als je in die hele ontwikkeling hét kenterpunt moet aanwijzen, komen de geleerden meestal uit bij de New Breed periode van James Brown. Papa's Got A Brand New Bag wordt vaak genoemd. Overigens moeten we ook weer niet doen alsof e dance scene een recente uitvinding is. In het boek "How The Beatles Destroyed Rock N Roll" kun je lezen hoe er al in de 1920s exclusieve dansclubs in New York waren waar jongeren in de hipste kleding de nieuwste dansen kwam doen op de nieuwste muziek van zwarte dansorkesten. En dat gaat natuurlijk nog veel verder terug. Ga er gerust vanuit dat er altijd meer functionele (dans-, feest-)muziek is geweest dan concertzalenmuziek. De wals is van +/- 1770, maar ongetwijfeld werd er lang voor die tijd al gedanst op daartoe geschikte muziek. De laatste 100 jaar staan wel sterk in het teken van de vervaging tussen hoge en lage cultuur, waardoor dansmuziek in een heel ander licht is komen te staan.

[EuroCinema]

Oh ja, en rechtse muziek is er te over, helaas veelal extreem rechts en dat ligt tot wat minder lekker. Naziliederen zijn nog altijd verboden, sommige Oi! bands gingen ook nogal ver (eufemisme). Je hebt twee schatige meisjes in de VS die de verschrikkelijkste dingen zingen, google maar eens. Maar da's dus extreem rechts. Je kan ook zeggen dat 90% van de mainstream pop/rock "rechts"/liberaal is, met teksten over Don't stop till you get enough, Money Money Money, I want it all, It's my life, Money For Nothing, Independent Women (I bought it!),No Scrubs, Golddigas en alle bling-bling rappers...

[Remork1970]

Lijkt me dat hier de metronoom even zoek was:

http://www.youtube.com/watch?v=ZH-eB...yer_detailpage

[terrasbeest]

Lijkt me dat hier de metronoom even zoek was:

http://www.youtube.com/watch?v=ZH-eB...yer_detailpage

Een kenner!!!!!

[Duhsjaak]

Hi
Nee, inderdaad. Extreem rechts (maar ook de extreem linkse aanvalsliederen) had ik niet op het oog en het was waarschijnlijk wel zo handig geweest als ik dat had vermeld.

Het was eigenlijk een afterthought/een nagekomen bericht toen ik mijn post over maatsoorten al bijna afhad.

Het ging mij om de socialistische/idealistische liederen. Mijn ouwelui zongen die rond het kampvuur. Ja, zo oud dus. Een typische kant van de arbeidersbeweging. In die zin heeft de hippie beweging daar wel wat van weg. Het geloof dat je door zingen de wereld kunt vertbeteren.

Dat is vrij lang doorgegaan. In een ander kader had ik al The New St. George van Richard Thompson gememoreerd.

http://www.youtube.com/watch?v=XVOxCqaHwRs

Een lied uit 1972. Maar ook in NL had je Drukwerk en Bots met geëngageerde teksten. Ook het cabaret niet te vergeten.

En niet in de laatste plaats een helaas volledig vergeten band: The Dutch. De knuffelband van Radio 3/VARA gedurende een zeer lange tijd en de eerste band ter wereld uit 'het westen' die toestemming kreeg om door China te touren. In Amsterdam nog steeds aanwezig op viaducten. Maar dan ook echt alleen daar.

Uitgerekend leden van de Dutch en van de Hazel Band had ik rond 1986 over de vloer. Toen merkten zij op dat ik leuke liedjes had, maar wel traag.

Toen was het verval dus al ingetreden. Ik heb net een lied gemaakt op 110 BPM. Normaal let ik daar nooit op, maar nu ben ik mij daarvan bewust.

Ik realiseer mij dat de Duffy's en Amy's ook wel wat langzamer repertoire hebben, maar over het geheel is het 'leuk maar traag' wat de klok slaat.

Vandaar dat ik mij afvraag waanneer dat dan allemaal sneller is gegaan ineens.

Vriendelijke groet,
Gus

[EuroCinema]

Ik denk dat het dan heel genrespecifiek wordt, en dan nog kun je volgens mij eerder fluctuerende bewegingen zien dan een constant stijgende lijn.
In de popmuziek was de jaren 70 een extreem trage periode: als je nu zo'n nummer als Lady Of The Dawn hoort, heb je de neiging om de plaat omhoog te pitchen. Punk gold daarna als fast & furious, maar als je die eerste platen van de Ramones, Sex Pistols of Clash hoort, is dat veel trager dan bijvoorbeeld The Stooges op Funhouse in 1970 of de MC5 op Kick Out The Jams (eind jaren 60 gok ik).
Maar is je vraag nu eigenlijk: waarom zeurt iedereen dat mijn liedjes traag zijn? Elke muzikant heeft tempi waar-ie zich lekker bij voelt. Ik hou niet van ballads en vind nummers fijn als ze eigenlijk net wat te snel gespeeld worden, dat het iets jachtigs krijgt, heerlijk. Elvis Costello live in zijn jonge jaren, naar adem happen om al die tekst erin te krijgen. (Hmmm en dan had-ie ook nummers over amfetamine. Vast toeval!)

[Riste]

Vlugge rocknummers zijn vast en zeker terug te vinden in de jaren 70, net zoals in de jaren 50 en 60 trouwens. Het zou de jaren 70 zomaar niet durven uitroepen als het decennium van de trage rocknummers.