waarom beginnen op acoustisch??

[Kim Wilson]

Ik heb diverse gitaren aan de muur hangen, waaronder ook een goeie klassieke, maar mijn dochter wilde toch graag elektrisch spelen. Dus hebben we haar een Jackson Minion RR gekocht in het knalroze (€90 of zoiets) en tweedehands een Cube30 op de kop getikt. Ik ben ervan overtuigd dat ze nu meer speelt dan wanneer ik haar eerst die akoestische in de vingers had geduwd. Lekker scheuren, dat vindt ze mooi. Nou, laat maar lekker gaan.

[Buxtra]

Zelfs als leek durf ik wel te stellen dat de barrières vele malen lager zijn om überhaupt aan te gaan klojen op een instrument als gitaar. Goedkopere speelbare instrumenten voorhanden itt tot vroegah, (betaalbare) stemapparaten om het enigszins muzikaal te bewaken en onderschat de beschikbare kennis en kunde mbt bespelen niet zoals het nu aangereikt en opgezocht kan worden dmv the internet of things, letterlijk priceless. En hierbij heb je ook nog eens niemand anders nodig. Kortom je hoeft niet muzikaal te zijn, geen ouder over te halen een leraar te charteren en een duur instrument te laten aanschaffen. Of het nou akoestisch, elektrisch is western, je gaat in je eigen tempo zonder confrontatie met een leraar mbv internet je eigen voorkeuren en hulpmiddelen opzoeken. Voor bijna na niks. En daarna is er marktplaats om eventueel gelden schade te compenseren. Kortom/lang verhaal kort: andere tijden...

[kwispelhond]

Toen ik begon met gitaarspelen, dat was zo rond 1970 dus internet bestond nog niet, was de belangrijkste manier om verder te komen juist samen spelen: Wij hingen als jonge ventjes met onze gitaren altijd in groepjes rond om van elkaar te leren en beter te worden door samen bezig te zijn. Of dat beter was dan via internet leren weet ik niet maar het was wel zeer gezellig en je bouwde automatisch een flink netwerk op.

[Kim Wilson]

Oh, netwerken kan tegenwoordig ook prima. Sterker nog, dankzij Facebook is je netwerk potentieel groter dan ooit. Ik heb met mensen mogen spelen die ik waarschijnlijk zonder Facebook nooit had bereikt.

[Brad]

Toen ik begon met gitaarspelen, dat was zo rond 1970 dus internet bestond nog niet, was de belangrijkste manier om verder te komen juist samen spelen: Wij hingen als jonge ventjes met onze gitaren altijd in groepjes rond om van elkaar te leren en beter te worden door samen bezig te zijn. Of dat beter was dan via internet leren weet ik niet maar het was wel zeer gezellig en je bouwde automatisch een flink netwerk op.

Je had wel boeken maar die waren niet zo goed en volledig als de boeken van meer recente jaren. Tab boeken had je nauwelijks. Ik heb wel veel gehad aan het boek Lead Guitar van Steve Tarshis.

[Plant]

Tab boeken had je nauwelijks.

Nee, nu zitten wel met hele generaties die geen noten kunnen lezen. Een hele verbetering
Blij dat ik dat nog wel ouderwetsch heb geleerd. Kon ik al voordat ik een gitaar kreeg, maar dit terzijde. Heb er wel veel profijt van.

[Brad]

Dat is een nadeel ja. Maar ook songboeken met gewoon notenschrift met de werkelijke gitaarpartijen zoals op de plaat had je niet of nauwelijks. Daar leer je ook veel van, partijen naspelen van je favoriete gitaristen. Je kan het wel zelf uitzoeken, maar om dingen werkelijk goed uit te zoeken moet je als gitarist toch al een zekere ontwikkeling hebben doorgemaakt.

Met die boeken kun je als beginnend gitarist gelijk zien wat je favoriete gitaristen spelen. Dat scheelt enorm veel tijd.

[Brad]

Je onderschat het verschil in moeilijkheidsgraad tussen een klassiek gitaarstuk dat de moeite van het spelen waard is, en de gemiddelde 'pittige' elektrische gitaarpartij. Snelle jazz(rock) thema's speel ik net zo makkelijk op mijn Maton als op mijn elektrische. En op mijn klassieke gitaar kan ik het ook, maar die heeft een tik gehad, en heeft een iets te hoge aktie. Zolang het maar niet boven de 12e of 14e fret gaat ivm klankkast.

Sterker nog, sommige dingen doe ik zelfs makkelijker op mijn Maton dan op elektrische, omdat ik op de Maton dikkere snaren heb. Voor sommige partijen is de extra weerstand bij het aanslaan juist fijn. Net als het feit dat je een snaar minder makkelijk net een beetje vals trekt bij lastige grepen of strekkingen.

Toon maken vind ik op een akoestische gitaar ook veel makkelijker trouwens. Geen gedoe met versterkers en instellingen, gewoon oppikken en spelen.

Nou Andy Summers is na zijn klassieke studie weer elektrisch gaan spelen omdat hij er erg tegenop zag met klassiek zijn brood te verdienen. En hij zegt ook nog van zichzelf dat hij erg sterke handen heeft. Wanneer zo iemand al een dergelijke beslissing neemt... Klassiek gitaar en zeker flamencogitaar spelen, dat is gewoon topsport.

[Powderfinger]

Ik vind dat er best wat voor valt te zeggen om op een elektrische gitaar te beginnen. De halzen zijn vaak smaller, de actie is lager. Voor de beginner die nog helemaal geen kracht in zijn vingers heeft, kan dat uitkomst bieden en ervoor zorgen dat deze niet opgeeft. Speelt comfortabeler en is daardoor eenvoudiger. Nylon kan ook, maar ik had zelf moeite met de brede hals toen ik net begon. En als je meer richting pop/rock gaat, gaat een nylongitaar je waarschijnlijk niet het geluid geven dat je zoekt. Na een maand of twee was ik zelf overgegaan op een Squier strat.

Als je op voorhand weet dat je niet elektrisch wil gaan spelen, is het een ander verhaal. Zelf was ik in ieder geval niet graag op een western begonnen, terwijl ik nu veruit de meeste tijd op westerns speel. Westerns hebben uit de fabriek bovendien bijna altijd een te hoge actie. Makkelijk te verhelpen, maar dat weet je als beginner niet, dus ploeter je maar door.

[Harald]

Dat is een nadeel ja. Maar ook songboeken met gewoon notenschrift met de werkelijke gitaarpartijen zoals op de plaat had je niet of nauwelijks. Daar leer je ook veel van, partijen naspelen van je favoriete gitaristen. Je kan het wel zelf uitzoeken, maar om dingen werkelijk goed uit te zoeken moet je als gitarist toch al een zekere ontwikkeling hebben doorgemaakt.

Met die boeken kun je als beginnend gitarist gelijk zien wat je favoriete gitaristen spelen. Dat scheelt enorm veel tijd.

Groot voordeel is ook dat je oren totaal niet getraind worden. Hoef je daar geen tijd aan te verspillen. En een eigen stijl ontwikkelen is ook een veel kleiner risico op die manier. Die arme van Halen, die allemaal dingen speelde die nergens op leken, omdat hij het allemaal verkeerd had uitgezocht...

Nou Andy Summers is na zijn klassieke studie weer elektrisch gaan spelen omdat hij er erg tegenop zag met klassiek zijn brood te verdienen. En hij zegt ook nog van zichzelf dat hij erg sterke handen heeft. Wanneer zo iemand al een dergelijke beslissing neemt... Klassiek gitaar en zeker flamencogitaar spelen, dat is gewoon topsport.

Was het vanwege de slecht bespeelbare gitaar? Voor zover ik weet heeft hij toch 5 jaar alleen klassiek gespeeld. John Williams ging in Sky elektrisch spelen omdat hij het zat was steeds alleen de wereld rond te reizen. Kan me voorstellen dat het voor Andy Summers een vergelijkbare overweging was. En een avondje klassiek spelen op niveau John Williams/Julian Bream is ook wel heel iets anders dan een avondje Police qua concentratie en spontaniteit. Je fanbase is ook wat anders. Dat kan natuurlijk ook nog een rol spelen.