De 3S is intussen verleden tijd, ook al liet ik ze niet graag gaan. Maar het klikte goed met de koper, dus ik was er gerust in dat ze in goede handen kwam.
Waarom vertrok de Suzuki wel en zal de Hashimoto nooit vertrekken?
Hoogst persoonlijke voorkeur. Pfff lastige vraag.
De Suzuki was héél licht gebouwd, een pluimgewicht tav de Hashimoto. Laminaat rondom, maar weer eens: in die periode pasten de Jappen hun precisie laktechniek toe voor verlijming; ze slaagden er in om laminaat licht te maken, toch sterk, en met een aangepaste bebalking binnenin klinkt dat heel sprankelend.
Ik heb keuzes gemaakt om de Hash met vrij massieve top toch wat sprankel mee te geven. Wellicht zal de top verder openbloeien. Initieel klonk de gitaar ( na 15 jaar leven in een gitaarkist) als een doos: goede balans, maar de bassen kwamen niet open, de sustain in de mids kon beter; toch geloofde ik erin dat ze zo opleven. En dat lukt.
De Hash is ook binnenin aangepast om nekstabiliteit in de hand te werken. Ook netjes afgewerkt, met grote zorg ( in lijm gedrenkt textiel over de kruisingen van de klankbalkjes bvb). Hier is een pak traditioneel vakmanschap toegepast - en ik vind dat tof.
De Suzuki was doorleefd en open toen ik ze kocht. Nam ik telkens weer ter hand. Dus die was in orde.
En toch de Suzuki laten gaan, de Hashimoto bleef.
Is een gevoelskwestie denk ik, buikgevoel. Het is een betere boom - chuck dread dan de Suzuki was. Die was veel beter voor fingerpicking (balans, sprankel) - maar daar heb ik een andere voor in gebruik (A&M). Daar komt het voor mij op neer.
(ik ben aan psychanalyse toe nu...)
Favorieten/bladwijzers