Kijk uit, ik had ook al opgemerkt dat 'ie op Dony van xfactor leek. En die post is verdwenen. Verder is men het hier wel met je eens geloof ik, maar hadden we die discussie net afgesloten.
Niet geheel doorgelezen, nu wel heb mn post veranderd
Ach, ik wil best toegeven dat er wat frustratie bijkomt hoor. Je zit je het leplazarus te oefenen op subtiele theoretische dingetjes, op mooie frasering, goeie timing, speelt met dikke snaren en hoge actie omwille van de ultieme tone...
...en ondertussen WEET je dat als je gewoon dunne snaartjes erop gooit, de gain opendraait en zo snel mogelijk speelt met gierende uithalen, het gemiddelde publiek veel meer uit z'n dak gaat. Like it or not, met dit spel heeft de leraar van de TS dus een aantal keren die Clash op z'n kop gezet. Ik heb daar ook weleens met een vroegere band gespeeld, en met mijn kijk-mij-eens-hip-zijn retro jazzfunklickjes behaalde ik dat effect niet. Eerlijk = eerlijk.
Hetzelfde geldt voor veel rock/popgitaristen die gaan voor in dienst van het liedje spelen, of die in een genre spelen waar bombastische solo's not done zijn. Je maakt een keuze waar je muzikaal in gelooft, maar je ego als gitarist krijgt het soms wel zwaar te verduren. Daarom steekt zo'n postje van de TS misschien ook. Omdat veel gitaristen hier dan denken: ja hoor eens, als het zo mag, kan ik het ook (of dat nou terecht is of niet).
Jep, ik begrijp het helemaal. De vraag is alleen of je door zulk soort publiek gevonden wilt worden. Een compliment van bepaalde mensen zegt meer dan al die applausjes van de mensen uit het publiek, is mijn ervaring.
The Guitar Express Podcast! Interviews met Leif de Leeuw, Vedran Mircetic, Arnold van Dongen, Bert Meulendijk... http://gitaarpodcast.nl/
Jep, ik begrijp het helemaal. De vraag is alleen of je door zulk soort publiek gevonden wilt worden. Een compliment van bepaalde mensen zegt meer dan al die applausjes van de mensen uit het publiek, is mijn ervaring.
Favorieten/bladwijzers