Wat heb je aan theorie?

[gorgasm]

Stoeien, kan wel, maar in dit geval is het niet echt zoals de componist het nummer bedoeld heeft. Die bedoelde toch echt mineur akkoorden. En als Hancock eerst majeur insinueert, en de blazers vervolgens gelijk mineur haal je de logica uit het schema. Dit gaat me teveel op oude countryblues lijken, toen details als majeur/mineur, en het wel of niet stemmen van de gitaar nog optioneel waren.

Ander nadeel is dat als de begeleider continu van die gealtereerde akkoorden speelt hij feitelijk de solist voorschrijft wat hij wel en niet mag doen. Noem me gerust ouderwets, maar wat mijn betreft luister je als begeleider juist naar de solist, en voorzover je stuurt dan toch iets subtieler dan al die toegevoegde valse noten die Hancock hier in het begin gebruikt. Kijk, als de club dan echt klinkt alsof iedereen op één lijn zit dan kan het best werken, maar dat is bij die eerste solo niet het geval. Hancock klinkt daar alsof hij op een eilandje zit en helemaal niet naar de solist luistert, en de rest van de band zit ergens anders. En het publiek vindt het allemaal geweldig... is dat omdat ze het 'snappen' of denken ze dat het raar klinkt maar toch echt moet kloppen omdat het toch wel de grote hancock is die dit speelt?

allemaal +1

maar misschien is dit de 'evolutie' van muziek?
diegene die xxaantal jaar terug voor t eerst durfde moduleren zorgde voor een wereldschok. Of dat men de V dominant 7 maakte.

toen so what uit kwam was t fantastisch om een herstelde 7 op m7 akkoord te spelen
Nu de tijd speelt bv een scofield een #10 op een mineur.

en end of all, als heel de zaal vol zit keer op keer zal je t waarschijnlijk zo slecht nog niet doen.

[Harald]

ja dûh! Als ene HK uut pietlutjebroek linksom zegt over een jazznummer en Herbie Hancock roept rechtsom geloof ik natuurlijk ook eerder Herbie Hancock Maar goed, als ik die HK zelf ben, wordt het al iets lastiger

Gelukkig verschillen smaken, heeft Herbie tenminste ook nog werk Verderop in het nummer komt het ook best nog goed, maar dat begin, hoeft voor mij niet zo. Zolang ik nog vrij ben om concerten van Frans Bauer, en Herbie Hancock gewoon te mijden vind ik het allemaal best

Met theorie is het net als met techniek, zolang het in dienst van de muziek staat, hoe meer je weet en kunt, hoe beter! Maar als het in plaats van een middel een doel wordt hoeft het voor mij niet en zet ik liever een plaat van JJ Cale of ZZ Top op. Dat geldt voor over the top modulaties, klassieke/serieuze componisten die coute ce coute vernieuwend moeten zijn en met zoiets als atonale muziek op de proppen komen, net zo goed als voor shredders die alleen nog maar zo snel mogelijk proberen te spelen.

[Tristan]

Grappig, ik heb dit topic een hele tijd gevolgd maar wist niet goed wat ik zou kunnen toevoegen, omdat ik weinig kan verzinnen op de vraag wat je aan theorie hebt.
Aan de hand van de geposte video's durf ik wel te zeggen dat ik waarschijnlijk precies van de andere kant kom.
Zoals die eerste video van Sylvain Luc, wow, prachtig, daar krijg ik echt kippenvel van.
Die tweede met Bireli Lagrene is dan waar ik compleet schurft van krijg en precies dat wat me niet aanstaat aan Jazz, het klinkt allemaal zo braaf, ik mis er echt sfeer en diepte in.
Dat wat mensen als Hancock en McCoy Tyner in de geposte video's doen vind ik juist heel interessant omdat ze meer een bepaalde sfeer benadrukken die dan weer op een vreemde (maar voor mij toch mooie) manier weer uitkomt in het stuk.
Die snelle noten vind ik ook niet per se mooi, maar die vind ik ook niet mooi bij de geposte bebop volgelingen als Oberg enzo.
Frisell doet dat heel mooi, soms wel heel abstract, maar hij speelt in ieder geval geen snelle nutteloze noten en is meer bezig met de klank en melodie, dat waardeer ik erg in hem.
Ik weiger te geloven dat je om een complexe harmonische sfeer neer te kunnen zetten door al die bebop shit heen zou moeten.
Mijn benadering van het opzoeken van die complexe harmonische sferen is dan ook niet direct theoretisch, maar meer een van luisteren en dingen uitproberen.
Desalniettemin kan een mooi theoretisch idee ook leiden tot een fantastisch stuk muziek, je moet het alleen om kunnen zetten en er de juiste mate van afstand en vrijheid in vinden.
Maar ja, in principe is dat met elk idee en met elke vorm van een artistieke uiting of kunst zo denk ik.

[terrasbeest]

@ Tristan.

Bireli +Luc braafjes?

Ik voeg je toe aan m'n lijstje met hopeloze gevallen.

[EuroCinema]

Stoeien, kan wel, maar in dit geval is het niet echt zoals de componist het nummer bedoeld heeft. Die bedoelde toch echt mineur akkoorden.[...]
Ander nadeel is dat als de begeleider continu van die gealtereerde akkoorden speelt hij feitelijk de solist voorschrijft wat hij wel en niet mag doen. Noem me gerust ouderwets, maar wat mijn betreft luister je als begeleider juist naar de solist, en voorzover je stuurt dan toch iets subtieler dan al die toegevoegde valse noten die Hancock hier in het begin gebruikt.

Vergeet niet dat Hancock jarenlang met Miles heeft gespeeld - in misschien wel de meest geroemde jazzband in de geschiedenis - en ook veel "extremere" versies van So What met hem heeft gespeeld, zoals op Miles in Berlin. Deze versie ligt duidelijk in het verlengde daarvan, en van Miles' tweede quintet in het algemeen. Het spannende daarvan was juist dat iedereen van rol kon wisselen en dat rollen van begeleider of solist vervaagden: ze speelden (zoals wel meer mensen in die tijd) met de conventies van hun genre. Een schilderij hoeft niet altijd een herkenbaar plaatje te zijn, een gedicht hoeft niet altijd te rijmen, een film hoeft niet altijd te eindigen met een auto-achtervolging en een explosie waarna de held het meisje krijgt. En muziek hoeft niet altijd een melodie te zijn, netjes begeleid door bijpassende akkoorden en een ritme. (Zelfs al vinden veel mensen al die dingen nog steeds het mooiste.) Sowieso vind ik het een mega-prestatie van de jazzvernieuwers van de jaren 40,50 en 60 dat ze in 2009 nog steeds mensen op de zenuwen kunnen werken

[EuroCinema]

Wat Hancock doet... je zult het vast wel allemaal goed kunnen praten achteraf,

En het publiek vindt het allemaal geweldig... is dat omdat ze het 'snappen' of denken ze dat het raar klinkt maar toch echt moet kloppen omdat het toch wel de grote hancock is die dit speelt?

De Beboppers hadden tenminste nog het fatsoen om een nieuwe melodie op het volledig verbouwde akkoordenschema te verzinnen. Maar goed, dat was ook vooral om te voorkomen dat er royalties betaald moesten worden over de radiouitzending of opname

Deze drie heb ik even op een rijtje gezet, omdat er iets inzit wat ik jammer vind. Het idee dat jazz (of andere minder toegankelijke muziek) een soort oplichterij is. Jazz, literatuur, abstracte kunst etc krijgen daar altijd mee te maken en ik vind het eerlijk gezegd een beetje paranoide. Bij mij valt het kwartje nog steeds niet bij U2 - ik hoor het wel maar ik voel niks. Ik wil echter best aannemen dat die band het met hart & ziel doet en dat die uitverkochte ArenA vol zit met mensen die er wel van genieten. Zo moeilijk is dat toch niet?

[terrasbeest]

Wat Hancock doet moet je hiermee eens vergelijken :

http://pablopicasso.skynetblogs.be/


Ook hier is er met compositie enz. rekening gehouden.

Wat is ' overdreven' virtuoos?
De exhibitie van het gratuite meesterschap.

Wat is niet ' overdreven'?
Je laten inspireren door een nummer, en je kennis gebruiken.
Zin of onzin van theorie , of zin of onzin van kennis?

Het blijft iig een ' oren-ding' , je houd er van of je houd er niet van, maar smaak kan evolueren, in verschillende richtingen.

Frissel, Scofield, Stern, Metheny, Rosenwinckel : het doet me dus niks he. Maar ooit veranderd dat misschien wel. Misschien dat er pure rockliefhebbers op één of ander moment geraakt zullen worden door Baden Powell of Paco de Lucia, of door deze meneer :

http://www.youtube.com/watch?v=v_MY6t6QGiI

[Harald]

Picasso was een genie. Als je een zadel en een stuur bij het straatafval wegpakt en er een stier in ziet, en dat zo, zonder extra stukjes, in elkaar zet dat het ook duidelijk is dat je een stier bedoelt, grote klasse!

Muziek hoeft ook niet altijd harmonieus of mooi te zijn. Als je dan toch Picasso erbij haalt, Guernica van Adrian Belew klinkt precies zoals het schilderij Guernica er uit ziet. En daar is niets moois aan. Maar door de link met het schilderij is het als muziekstuk daardoor wel geslaagd. En Zappa kon ook de nodige teringherrie produceren, maar het werd ook gebalanceerd door andere dingen. Dan kom je weer op het stuk spanning en ontspanning.

Dat jazz oplichterij zou zijn, maak jij ervan. Ik heb het heel specifiek over een klein stuk in die uitvoering. (dat stukje over die boppers met de nieuwe themas is trouwens gewoon een stukje geschiedenis. Ze mochten gewoon geen bestaande nummers spelen om de kosten voor de radiostations laag te houden, in die tijd was veel muziek op de radio tenslotte nog live.) Dat hij dat bij Miles misschien ook wel mocht, misschien, maar als ik het me goed herinner heeft Miles zelf wel eens in een interview gezegd dat mensen nu eenmaal belazerd willen worden, in relatie tot zijn eigen muziek. (maar ik dacht dat dat over zijn eerste elektrische bands ging, lang geleden dat ik het las. Maar een nummer als Weasels ripped my flesh van Zappa zit ook een beetje in zo'n hoek vanuit Zappa's optiek vermoed ik) Dus ook maar de vraag hoe dat dan bedoeld was. Toegankelijkheid vind ik ook niet zo'n heel essentieel criterium. Sommige toegankelijke dingen zijn geweldig, sommige ontoegankelijke ook. (The radio is broken is vanuit het perspectief van een standaard muziekluisteraar ook volstrekt ongenietbaar, net als een nummer als Drowning Witch, met een van de gitaarsolos klinkend alsof iemand over de reling van het schip staat over te geven. Maar om the radio is broken kan ik in een deuk van het lachen liggen, en Drowning Witch/Envelopes is een van mijn favoriete Zappa nummers) Abstracte kunst is hetzelfde verhaal. Ik ben bang dat het paranoïde trekje nu toch eerder aan jouw kant zit.

Sommige jazz is geweldig, andere niet. En dat is dan ook nog een smaakverhaal. Kortom, deze uitvoering van So What kan mij totaal niet bekoren door dat geklooi van Hancock in het begin. Daarmee wil ik echt niet roepen dat Hancock een slechte muzikant is, en al helemaal niet dat alle jazz slecht is. Dat had ondertussen toch aardig duidelijk moeten zijn, gezien wat andere dingen die ik gepost heb in deze thread, zou ik denken

[Harald]

En wat betreft dat op de zenuwen werken... je kan er trots op zijn, maar dat lukt Frans Bauer en Marianne Weber een stuk beter bij mij, dan Herbie Hancock

[EuroCinema]

Daag me niet uit of ik ga ook proberen te bewijzen dat die 2 geniaal zijn