Wat heb je aan theorie?

[Guitarmania]

Mijn ouwe pa speelt cello. Leek hem leuk voor zijn pensioen. Dus ik had het effe met hem over theorie. Hij zegt: "Wat moet ik daarmee? Het staat toch allemaal op papier uitgeschreven? Wat kan mij het schelen dat na die b een c volgt, als ze een c# hadden geschreven, had ik die gespeeld!"

Volgens mij denken heel veel gitaristen ook zo: Ik speel wat ik hoor.

Theorie is voor mij echter een noodzaak om te kunnen improviseren. Dat kan ik wel doen zonder theorie en vervolgens op gehoor wat keuzes maken tussen die 12 tonen, maar ik heb liever een toonladder tot mijn beschikking waar ik enkel goede tonen uit kan kiezen. Dat scheelt in ieder geval al 5 potentiele uitglijders tijdens mijn spel.

Dus ik heb me verdiept in al die ladders. Volgens mij zijn er duizenden. Heb ik een heel verhaal over geschreven van lokrisch tot oktatonisch, en kom bij mijn leraar. Die zegt: "Wat doe je nou moeilijk!" Hij zegt: "Er zijn twee ladders: jongetjes (majeur) en meisjes (mineur). En je moet effe letten op de 7. Maar verder mag je alles doen dat god verboden heeft. Denk je nou echt dat ik de hele tijd loop na te denken of de 13 een b13 of een 13 moet zijn?"

Kortom: vraag: wie heeft de meest simpele benadering van theorie?

[Guitarmania]

Om even een voorzetje te geven: Wat ik nu aan het doen ben is pentaatjes. Ik wil niks meer te maken hebben met kerktoonladders en denk enkel nog in penta+. Er zijn 2 penta's: jongetjes en meisjes. Mineur en majeur. Ik noem het penta+ omdat ik er 2 dingen mee doe:
1. ik heb een b5-penta geleerd (in 5 posities over de hals);
2. ik heb bij alle penta's de niet-penta-tonen geleerd: ik weet waar ze tussen de penta-tonen liggen (in majeur de 4 en de 7, en in mineur de 2 en de 6). Mocht ik een chord tegenkomen met 13-extensie, dan weet ik wat te doen. Maar ik hoef niet langer te weten welke trap het is.

Dit geeft ontzettend veel vrijheid!

[Ibanez666]

Ik kan nog steeds geen noten lezen, weet nog steeds niet wat een pentatonische ladder is, maar speel de sterren van de hemel joh!

[terrasbeest]

@ Guitarmania. Jij bent een jojo :

http://www.hsg-relatiegeschenken.com/images/az/jojo.jpg

Soms volle goeie moed : nu ga ik er eindelijk tegen aan, soms (waarschijnlijk ) ontgoocheld : nu heb ik er even geen zin meer in, allemaal gelul.

Heb ik ook hoor.

Dat duurt tot je merkt dat er geen simpele oplossing/formule bestaat.
Maar ook dat theorie geen antwoord biedt op al jouw problemen.
Zal zo doorgaan tot de dag dat ofwel jij , ofwel de muziek sterft.

Eén ding is zeker : wie liefhebber is van muziek èn slim , koopt een CDtje en gaat naar een concert.
Wie dom is leert een instrument bespelen.

[terrasbeest]

Mijn ouwe pa speelt cello. Leek hem leuk voor zijn pensioen. Dus ik had het effe met hem over theorie. Hij zegt: "Wat moet ik daarmee? Het staat toch allemaal op papier uitgeschreven? Wat kan mij het schelen dat na die b een c volgt, als ze een c# hadden geschreven, had ik die gespeeld!"

Volgens mij denken heel veel gitaristen ook zo: Ik speel wat ik hoor.

Theorie is voor mij echter een noodzaak om te kunnen improviseren. Dat kan ik wel doen zonder theorie en vervolgens op gehoor wat keuzes maken tussen die 12 tonen, maar ik heb liever een toonladder tot mijn beschikking waar ik enkel goede tonen uit kan kiezen. Dat scheelt in ieder geval al 5 potentiele uitglijders tijdens mijn spel.

Dus ik heb me verdiept in al die ladders. Volgens mij zijn er duizenden. Heb ik een heel verhaal over geschreven van lokrisch tot oktatonisch, en kom bij mijn leraar. Die zegt: "Wat doe je nou moeilijk!" Hij zegt: "Er zijn twee ladders: jongetjes (majeur) en meisjes (mineur). En je moet effe letten op de 7. Maar verder mag je alles doen dat god verboden heeft. Denk je nou echt dat ik de hele tijd loop na te denken of de 13 een b13 of een 13 moet zijn?"

Kortom: vraag: wie heeft de meest simpele benadering van theorie?

Ik denk dat jouw leraar goed heeft ingeschat ' wat jij de laatste tijd allemaal hebt meegemaakt '. Een leraar die zegt dat je het simpel moet houden, die bedoelt heel waarschijnlijk : simpel beginnen, je moet ' ergens' mee starten.

[EuroCinema]

Theorie is voor mij onontbeerlijk, maar ik zie het absoluut niet als een leidraad voor wat wel of niet "mag". Theorie is voor mij eerder iets dat me helpt om beter te worden, door muzikale ideeën te vertalen naar mijn eigen muziek (zonder 1 op 1 licks of riffs te kopieren).
Voorbeeldje: Ik zat zaterdag met onze bassist wat ideeën uit te wisselen. We kwamen op een dingetje dat ik van Grant Green heb opgepikt dat supersimpel klinkt maar theoretisch best complex is: je speelt een mineur II-V-I lick op de vijfde trap van een niet-functionele dominant en impliceert daarmee lydian dominant. Met andere woorden: over E7 speel je alsof je speelt over C#m7b5-F#7b9-Bm7. In principe is het recycling van bebop-ideeen in een funkcontext. Zoiets zou ik never nooit kunnen leren zonder het theoretisch te analyseren. Dankzij theorie heb ik het me eigen kunnen maken, ik speel Green niet na maar bedenk mijn eigen dingen op basis van zijn benadering. Maar nu speel ik het zonder aan de theorie te denken. Zoals Miles zei: learn all that stuff, then forget about it.

[-=JEROEN=-]

Daarom luister ik nooit naar wat andere zeggen. Ik doe het op mijn manier en dat is de beste, voor mij.

Er is maar 1 ladder, de chromatische ladder, die kan altijd en overal, op (bijna) alle instrumenten en past bij alle soorten muziek. Klinkt een noot net effe niet lekker, schuif em dan 1 vakje op. Tadaa!

[EuroCinema]

Ja tadaa! maar dan heb je dus wel eerst een noot gespeeld die niet klinkt he vriend?

[grayfink]

Daarom repeteren we eerst.

[-=JEROEN=-]

Ja tadaa! maar dan heb je dus wel eerst een noot gespeeld die niet klinkt he vriend?

Ja en?

Dan doe je net alsof je dat expres deed. Doen jazzmuzikanten constant. Ze doen ook net alsof die enorm valse noot de bedoeling is, "ja want dat is de #11 van de bVII",