Ik was bij youtube op zoek naar een vrij obscure versie van Dazed and Confused, een live/studio exploot van Led Zeppelin uit 1969 dat ik destijds –halfweg jaren’90- ooit ergens bij MTV of Lola da Musica gezien moet hebben. Ik vond wat ik zocht (http://www.youtube.com/watch?v=T12wRBAhcTY ) en plaatste het terstond bij mijn favorieten. Bij de related videos trok een andere favoriet van Zeppelin mijn aandacht. Een video die de stepping stone was naar alweer ander filmmateriaal en die me steeds verder wegbracht van mijn oorspronkelijke zoektocht, een fenomeen dat wel vaker bij youtube optreedt. Die nieuwe prikkelende video diende zich aan met een foto van een man in bruin kostuum met een ouwe Stella gitaar op schoot. Nobody’s Fault But Mine by Blind Willie Johnson, stond er naast geschreven. Led Zeppelin haalde de mosterd inderdaad onder andere bij B.W. Johnson, maar hier wordt het uitgevoerd door Keni Lee Burgiss (http://www.youtube.com/watch?v=D9M37qeA_oM ). Keni Lee is muziekleraar in New York en heeft mijn inziens een stevige boon voor het Amerika uit de jaren dertig van de vorige eeuw. Hij zingt als een yankee en lijkt zo uit een Coen-Brothers-film weggelopen. Hij woont echter in het noorden van het Amerikaanse continent en mijn hoofd eraf mocht ie geen Joodse wortels hebben.
Keni’s persoonlijke pagina op youtube verklapt dat ie meer dan honderd video’s in de aanbieding heeft. Daarop ontdek ik dat ie cd’s en video’s verkoopt (o.a. op eBay) waarop hij de bottleneck aanleert. Er zijn ook video’s waarop de leraar een cigar box guitar presenteert (http://www.youtube.com/watch?v=t_63xbx2ank ).
Ik heb anderhalve gitaar in huis en speel ongeveer dubbel zoveel akkoorden, ik wil maar zeggen: een gitaar zelf gaan bouwen was niet direct een bezigheid die op mijn verlanglijstje stond. Maar zo’n cigar box wist me toch wel te prikkelen, merkte ik. Ik bekeek een groot aantal video’s van de heer Burgiss en ging verder op zoek naar de cigar box guitar.
De meeste van die cigar boxen worden gebouwd met sigaarkisten uit Cuba, die zijn ferm groter en steviger dan onze Europese varianten. Is dat de reden dat er weinig bouwers zijn op ons continent? Het lijkt me immers vooral een Amerikaans verschijnsel. Google levert me althans heel weinig Europese resultaten.
Intussen scherpte de zoektocht naar de achtergrond van zo’n instrument mijn bouwzin alleen maar aan en begon ik een speurtocht naar een grote sigaarkist. Die eerste stap leek moeilijker dan gedacht, behalve wanneer ik er wat geld zou tegenaangooien, en dat lijkt me nu net niet de bedoeling bij zo’n cigar box. Ik wil de filosofie achter zo’n gitaar toch enigszins volgen: het gebruik van recuperatiemateriaal of van wat je vindt onderweg. Op eBay Duitsland vind je van die lege sigaarkisten uit Cuba, maar ook de aard van die aanbiedingen lijken me net iets te ver verwijderd van het spontane sigaarkist-idee. Misschien moest ik maar een Europese variant gaan bouwen met een Franse wijnkist? Wine box guitar. Klinkt een gitaar naar de naam? Wellicht wel.
Reden temeer om met een wijnkist aan de slag te gaan was mijn bezoek aan de plaatselijke Kringwinkel. Ik hoopte er een ouwe kist te vinden, maar vond er een metalen dienschaaltje. Een resonator voor een halve euro! Deze vondst besliste plots wat mijn eerste boxgitaar zou gaan worden. Het schaaltje leek me echter net iets te groot om in een sigaarkist te bouwen, vandaar dat de zoektocht naar een wijnkist officieel werd. (Wordt vervolgd)
Keni Lee Burgiss heeft gelijk: deze gekkigheid is inderdaad allemaal his fault.
Favorieten/bladwijzers