'geluidseffecten die door de voeten bediend worden'

[zoon van Piet]

Hard, harder, het hardst..
ik heb heel wat snoeiharde concerten meegemaakt in mn leven, zeker in de tijd dat we nog geen milieu hadden en dus ook geen regels daaromtrent, of dB-meters om vast te stellen hoeveel het te hard was..
en ik heb Drum 'n' bass, gabbercore,metal, stoner aan den lijve ondervonden.
En mn hardste concert ooit is nog steeds dat van metallica in een klein kroegje in Brunssum.

Maar dit MBV was van een andere orde. het concert zelf was 'gewoon' snoeihard, dat holocaust was nog effe twee trappen (en een complete, extra ingehuurde P.A.) extra. 129,8 dB, volgens de controleurs van de ARBO, die 'toevallig' daar waren. En dat is echt heel anders dan 115 of 120..
Dit was geen muziek meer, vond ik.. en ik ben toch altijd ruim geweest in mn interpretatie..

[Joey Handsome]

Maar het was wel hard.

[Mike McCready]

Heb ooit Kill gezien op State-X. Dat was echt gruwelijk hard en ook nog in combinatie met tientallen lampen en stroboscopen die geen moment rust kregen. Nog nooit zoiets lomps meegemaakt.
Hingen zelfs waarschuwingsbordjes voor mensen met epilepsie dat ze daar maar beter weg konden blijven...
Stond toen naast Snah van Motorpsycho. Die keek mij aan, trok zijn wenkbrauw omhoog en liep toen de zaal uit

[EuroCinema]

In een aantal clubs in Londen heb ik kwa drum n bass echt volstrekte waanzin meegemaakt. Speakers van vloer tot plafond aan beide kanten van de dansvloer, en dan het intro van DJ Krust's Warhead, waar een 60 hz basnoot op z'n dooie akkertje heel langzaam omhoog kruipt, tot het je helemaal duizelt. Geeft wel een adrenalinekick als het nummer dan echt losgaat! Ik heb zelf (in mijn DJ dagen) met die plaat ook weleens een complete houten tribune in de kelder van Nighttown aan het vibreren gekregen, dat hele ding werd 1 grote klankkast. DJ's en producers waar ik mee te maken had, hadden trouwens ook in de DJ booth hun monitors echt krankzinnig hard staan. Zodanig dat het me fsyiek pijn deed (en dat dus na jaren in oefenhokken en bij noise-concerten). Ze mixten in de studio ook op volstrekt idiote volumes. Door de jaren heen hoorde je die muziek ook steeds scheller afgemixt worden, omdat iedereen z'n hoog kwijtraakte.

Een kennis van me heeft trouwens bij de Swans weleens een gescheurd trommelvlies opgelopen. Toen hij dat jaren later (hij is popjournalist) aan Swans zanger Michael Gira vertelde, schrok die laatste zich een hoedje.

Zo dat was de afdeling opa vertelt hoe hard het vroeger was. Al was MBV zo te lezen nog idioter. Vanavond weer lekker braaf jazz spelen op IJazz.

[FruscianteFan]

Ik had trouwens laatst dat ik (helemaal niet zo hard) naar een EP van Aphex Twin luisterde, en dat ik haast hoofdpijn kreeg van een hoge frequentie die erin leek te zitten. EQ'en werkte wel (vreemd genoeg werd de frequentie benadrukt toen ik hem op 'techno' zette), maar niet goed genoeg.

Of ben ik nou gewoon een watje?

[Joey Handsome]

Dat van die monitors wat Eurocinema verteld zag ik een tijdje terug ook bij Venetian Snares live. Die kerel had op één meter van beide oren twee reusachtige monitors staan. Kan me niet voorstellen dat dat aangenaam geweest moet zijn. In de zaal ging het nog wel redelijk. Toch, bij muziekstomingen als breakcore verwacht ik ook wel dat het een beetje hard gaat.

Toch, ik was niet echt heel erg verrast bij MVB door die 130 db. Eigenlijk vond ik het nog wel gaan, ik denk dat ik daar eerder door geschrokken ben. Sowieso, ga maar eens naar Sunn 0))), dat is ook niet mis. Maar de keer dat ik echt een klap gehad heb is toen ik met m'n 16 jarige domme hoofd een keer met twee Twin Reverbs die op clean met een randje stonden in een kamer van 4 bij 4 met een drummer en een bassist gespeeld heb. Ik denk dat dat het hardste geweest is wat ik ooit gehoord heb en dat hoeft ook niet meer.

Een beetje volume mag wel bij bepaalde concerten, maar op momenten dat je er pijn van krijgt aan je oren of kop voegt het niets meer toe, eerder andersom. Toch, ik had graag vroeger The Jesus And Marychain eens goed los willen zien gaan hoor, of Sonic Youth ten tijde van Sister en natuurlijk ook wel Dinosaur Jr. in hun hoogtijdagen. Al spelen laatstgenoemden nog steeds hard.

[Bernardduur]

Yes! Stond laatst bij Jr nogal vooraan..... snel maar even naar achter gegaan........

Hardste concerten hier waren ZzZ in Roosje en Mono in Tokyo...... die laatste was echt de luidste; geniale mensen maar LUID!

[EuroCinema]

Toch, ik had graag vroeger The Jesus And Marychain eens goed los willen zien gaan hoor, of Sonic Youth ten tijde van Sister en natuurlijk ook wel Dinosaur Jr. in hun hoogtijdagen. Al spelen laatstgenoemden nog steeds hard.

Ik heb Sonic Youth net iets na die tijd 2 keer gezien (rond Daydream Nation, Goo). De eerste keer was zo hard dat er niets van de muziek te onderscheiden was. Stond je voor Kim Gordon, dan kwam er zoveel bas van het podium dat je bijna alleen maar bas hoorde. Qua gitaren was het dus kiezen: Renaldo of Moore. Zelfs de stoerste krakers renden weg om wc-papier in hun oren te proppen. Ik had natuurlijk ook wat verder naar achter kunnen gaan bedenk ik nu. Maar daar ben je 17 voor. Een klein jaar later zag ik ze op een festival en daar was het een stuk zachter en hee, opeens hoorde je ook muziek! Dinosaur heb ik destijds ook gezien. Was hard, maar je hoorde wel echte zang/bas/drums/gitaar. Goed hoor. Jesus & Mary Chain speelde destijds dan om 1 uur 'snacht twintig minuten lang in Paradiso op een doordeweekse avond of zulke gekkigheid. Gemist dus.

Overigens was Oasis ten tijde van hun tweede cd live ook bizar hard, deed echt heel weinig onder voor bovengenoemden. En Supergrass (!) in het begin trouwens ook, gek genoeg.

[Swan]

wat een kutartikel.

De groep zaagt graag minutenlang door in één akkoord, en laat haar depri teksten dan wegzakken in een wolk van gitaargerammel. De vocalen zijn amper te horen, laat staan te verstaan

ga dan niet naar een concert van een band waar je totaal niets mee hebt, dat je 132 tubesreamers hebt wil nog niet zeggen dat je verstand van muziek hebt.