Vorige week is Macwilliams langs gekomen, en hebben we samen nagenoeg al mijn gitaren uit het rek gepakt, om ze eens aan een grondige test te onderwerpen. De pickups waren vooral interessant. qua hout was het allemaal wel gelijk. Ik heb net gekeken, maar nee, ik had nog geen topic hierover geopend, wat ik dus wel dacht :P
Er waren een hoop verrassingen tussen, moet ik zeggen.
JB/jazz set:
verdraaid, niet eens zo'n heel erg slechte set! Helemaal niet zelfs! De jazz is heel erg open, gearticuleerd, smooth, en reageert heel precies op je spel. de JB idem. Scheurt heel lekker, en clean is ie ook heel veelzijdig. het enige dat ik wenste was dat de JB iets meer output en agressie had, zonder verlies van de tone, iets meer laag mag, niet perse nodig.
Dimarzio bluesbucker
heel lang hebben ze in mijn main axe gezeten, en voor heel veel, heel bruikbaar, maar niet voor wat ik wil spelen. Niet strak genoeg. simpel. Ze zitten nu in een andere gitaar, en dat bevalt in die gitaar, heel erg goed. Veel meer 'vettigheid', ondanks dat de andere gitaar qua hout 'vettiger' had moeten klinken (maar t vergelijk is niet eerlijk; bij de eerste zat de grootste spoel naar de brug gericht, bij deze naar de hals). maar het 'klikt' beter zeg maar. Op de hals is het een p90-achtig geluid, maar met iets minder ballen, en vooral: STILLER! op de brug is het een overwonden p90, absoluut. perfect voor, jaja. blues. Coiltaps klinkt walgelijk slecht eigenlijk.
Dimarzio Air norton
Jarenlang mijn favo pickup geweest, en eigenlijk helemaal zo slecht nog niet, na al mijn omzwervingen. Lekker strak, veelzijdig, gromt lekker, niet superveel output, net genoeg. Qua voicing is ie 'perfect', alleen hij duikt niet echt de diepte in. Hij is niet zo complex en direct in tone als ik zou willen. De mids grommen echt geweldig, precies goed voor blues en alle bluesbased muziek. De bassen zijn strak genoeg voor metal, maar warm en los genoeg voor jazz, en het hoog zingt gewoon. In hals EN brug.
Prails: heb ik al zoveel over gezegd, het blijven geweldige elementen.
rio grande TX/BBQ:
fijne elementen, maar pasten totaal niet in de gitaar, noch bij mijn speelstijl, veel te vintage! Echt pafjes, met iets meer power. Niet superhot ofzo, gewoon net iets meer knal erin zeg maar. Niet mijn ding, helaas...
Gibson Iommi:
warm, vet, brullend, stuwend. in een sg: TE GEK! in een LP: veel te vet en te veel power. past gewoon niet.
Goedkope dean pickups, made in china:
eigenlijk zo slecht nog niet! beetje ala de TX/BBQ set, maar iets smoother. Heel fijn voor ouwe rock. De amp gaat flink open, en deze pups geven precies wat je nodig hebt. Leuk om even pups in de gitaar te hebben, maar niet op permanente basis, daar zijn ze dan weer wat te vlak voor. Passen vooral lekker in een basswood body, want voor de LP zijn ze ok, maar iets te wollig.
Met deze ervaringen op zak ben ik alles gaan verkopen wat ik niet fijn vind, om nieuwe sets te kopen.
Nieuwe aanwinsten:
duncan distortion+jazz
duncan prails
duncan custom + duncan screamin demon
de custom + SD moeten nog komen, de andere 2 liggen al in de gitaar. en DAMN, wat een sounds.
Distortion/jazz:
wat een crime om dit goed af te stellen, maar als het eenmaal zit, dan zit het! De balans in hoogte tussen jazz en JB/distortion is heel gevoelig. Iets te hoog van de een of de ander, en je bent je tone kwijt. De distortion IS de JB, maar dan met een ceramische magneet ipv alnico5. Geeft dus meer knauw, rauwheid, agressie, output (sterker magnetisch veld), maar qua voicing is ie hetzelfde eigenlijk, idem qua pinches. De truc was om beiden heel laag erin te zetten. ze hebben zoveel output dat het gewoon vrij weinig uitmaakt voor je stuwkracht zeg maar. De distortion laag geeft een heel erg tele-achtig gevoel clean of met lichte OD, ook gesplit. De jazz gesplit is heel erg stratty, klinkt enorm glasachtig helder, maar goed, die ervaring had ik al met de vorige jazz. De combi pakt echt lekker uit!
De distortion/jazz zijn zo mogelijk nog gevoeliger en precieser dan de jb/jazz. de jazz reageert ook op de brugpup namelijk, gek genoeg de air norton bijvoorbeeld is veel makkelijker in pinches, maar de pinches zijn veel vlakker. de distortion gooit pinches er geweldig uit, maar pak je 'm verkeerd, dan doet ie 't echt niet. De positie van je hand is bij de distortion ook veel crucialer voor je tone dan bij de JB of air norton. de prails hebben dat ook btw.
Prails:
in deze gitaar klinken de prails eigenlijk als prails, weer, maar met het karakter van de gitaar natuurlijk. licht uitgeholde LP met trem. in serie zijn ze iets minder strak, maar de p90 en strat kant excelleren. Clean en met lichte OD spelen is echt een genot. De serie-versie is ook heel prettig, maar je moet er geen slayer-trashzooi op verwachten. Op mijn andere gitaar met prails gaat dat weer veel beter, gek genoeg.
Als de andere 2 pups binnen zijn, maak ik de review af
Samenvattend:
beste pups voor mij? Prails als set, Jazz in hals, en JB5/8/C in brug
edit: JB5/8/C=jb met alnico 5, 8 of ceramische magneet.
Favorieten/bladwijzers