Ik zou hier graag nog wat overwegingen toevoegen die maar door mijn hoofd blijven spelen, niet in het minst omdat Yoshida de oorspronkelijke gedachte in z'n sig heeft gezet:
Voor mij het meest nieuwe daarin dat het menselijk lichaam een 'capaciteit ten opzichte van de omgeving' vormt. Misschien dat dat me doet begrijpen waarom je plug bromt als je de tip aanraakt en stiller wordt als je de sleeve vastpakt.
Als je 'n capaciteit tov de omgeving vormt, kun je lading opnemen, dragen en afstaan. Wij zijn geleiders. Als er elektro-magnetische velden om ons heen zijn, vertalen die zich in (wissel-)spanningen en stromen in ons lichaam. En vervolgens zijn we ook zenders van die opgevangen golven.
Een gitaarelement is gevoelig genoeg om die op te kunnen vangen en via de versterker hoorbaar te maken.
Het verklaart een verschijnsel dat voor mij heel lang een mysterie is geweest. Ik heb me eigenlijk tot voor kort niet gerealiseerd dat we zulke elektrische eigenschappen hebben. Maar het klopt allemaal: de brom als je in de buurt van de tip van de plug komt, het stoppen van het brommen als je de snaren aanraakt omdat je jezelf aardt en daardoor weliswaar nog steeds een ontvanger maar geen zender meer bent.
Ik zat vandaag buiten in de zon toen een van onze katten met een oor lichtjes langs mijn rechter pink streek en er een behoorlijke vonk oversloeg. Kat even in de stress, maar ik gesterkt in mijn opvatting omdat die ontlading niet plaats had kunnen vinden als zowel mijn kat als ik niet een zekere capaciteit hadden gehad.
Favorieten/bladwijzers