Duncan Distortion neck (SH6N) getest!

[Speeddemon]

Aangezien ik m'n Cort Viva Gold II nog steeds niet gesleten heb, ging ik er eens mee experimenteren.
Heel lang hebben in deze gitaar (HSH) de volgende elementen gezeten:
Duncan TB-4 (JB) bridge.
Duncan SSL-2 Vintage Flat middle.
Duncan SH-2 Jazz neck.

Maar hoe meer ik op m'n Les Paul Customs speelde (GFS Vintage '59 Alnico PAF neck, GFS Crunchy PAF bridge), hoe meer ik me stoorde aan het zielloze van die SH-2 Jazz neck. Ik zocht een volle, ronde, maar helder zingende tone, waarbij het Sweet Child O' Mine intro enigzins overtuigend moest klinken. Toegegeven, die Cort is een HEEL ander soort gitaar dan een Les Paul, maar de SH-2N was gewoon niet geschikt daarvoor.

Die TB-4 is naar een andere gitaar gegaan en de SSL-2 en SH-2n zijn ondertussen verkocht. In de brug ligt nu een nieuwe GFS Crunchy PAF, welke heerlijk scheurt met openheid en qua klankkarakter wel in de lijn van de JB ligt. In de middenpositie ligt nu de originele Cort (Mighty Mite) singlecoil en nu dan maar eens de SH-6n Duncan Distortion neck geinstalleerd.

Na heel wat gedoe rond de bedrading -ik kreeg er maar geen geluid uit, ding doorgemeten en mat netjes 12.44 kOhm en tig verschillende HSH wiring diagrams vergeleken te hebben- viel me ineens een stukje tekst op bij het Duncan wiring diagram; "If the middle pickup is a Fender pickup, switch green and black wires". AARGH! Toen werkte ie i.i.g. wel!

En wat een sound! Scheuren, sustain, maar helder en vol/rond, zonder zompig te worden. Voor legato-achtig Satriani/Vai werk ideaal vanwege de gain en sustain. Hij stond nog ietsje te hoog aan de 'dunne snaren-zijde', en na dat aangepast te hebben, klonk ie wat gebalanceerder.

De split-mode klinkt ook heerlijk en die maakt standje 2 (hals-hb gesplit parallel met midden-sc) helemaal een feest voor 80's rock/metal cleane stukken. Beetje compressie, chorus en verb/delay en klaar!

Anyway, ik heb zo ondertussen een stel favoriete Duncan en DiMarzio elementen gevonden:
Duncan:
brug: SH-6 Distortion / SH-4 JB
neck: SH-6n Distortion

DiMarzio:
brug: Super Distortion (en in mindere mate de Evolution. Iets te schel.)
neck: Super Distortion / Air Norton

[budje]

*kuch* spam *kuch*

[Speeddemon]

Nee vriend, want ik verkoop die gitaar niet MET de SH-6n.

[Orpheo]

*kuch* spam *kuch*

nee, hij verkoopt niks. hij deelt zijn ervaringen, heel wat anders. hij post genoeg om duidelijk te maken dat z'n cort in de verkoop zit.

[budje]

inderdaad, my bad... niet goed gelezen! (nieuwe bril is al in bestelling)

[Speeddemon]

meer mensen ervaring met de Duncan Distortion neck?

Ook ben ik trouwens benieuwd wat men vindt van het verschil tussen de Distortion (brug) en JB.

Ik heb beide in nagenoeg dezelfde gitaren en de JB schreeuwt/bijt iets meer, heb ik het idee. Op het 3e kanaal van m'n Engl Invader 100 klinkt het loeistrak!

[Orpheo]

de JB heeft veel meer hoog dan de distortion.

JB bass: 5
JB mid: 7
JB hoog: 9

Distortion bass: 6
distortion mid: 8
distortion hoog: 7

en de distortion is strakker, meer grit, meer power, meer brul, versus scheur van de JB. k vind de distortion lekkerder

[Speeddemon]

de JB heeft veel meer hoog dan de distortion.

JB bass: 5
JB mid: 7
JB hoog: 9

Distortion bass: 6
distortion mid: 8
distortion hoog: 7

en de distortion is strakker, meer grit, meer power, meer brul, versus scheur van de JB. k vind de distortion lekkerder

Meer brul en grit ben ik met je eens. Maar vooralsnog lijkt bij mij de JB degene die iets strakker klinkt. Wat te verklaren zou zijn door meer laag en mid in de Distortion. Meer of te veel laag is meestal funest voor je strakheid; die kan je er later beter bijdraaien met EQ.

Ik heb 2 Hamer Californians
zulke:

(foto komt van een lekkere USA biased Ed Roman-rant page:
http://www.edroman.com/rants/brand_loyalty.htm )

allebei Koreanen, maar eentje met een dot-inlay ipv boomerangs, een iets donkerder en meer afgeronde body, een iets plattere hals en een ander type Floyd Rose imitatie.
Degene met dot-inlay heeft een Duncan JB (TB) brug en een DiMarzio Air Norton S hals pickup; splitbaar via de volume pot (push/pull).
Degene met de boomerang-inlay heeft een Duncan Distortion (TB) brug en een DiMarzio Super Distortion S hals pickup, ook splitbaar.

Het verschil tussen die Air Norton S en Super Distortion S is best klein; SD heeft iets meer hoog en 'duw', maar beiden halen net niet de volle body/warmte van hun fullsized broertjes.
Het verschil tussen de Duncan JB en Distortion is duidelijker; JB heeft idd meer hoog, maar klinkt strakker en lijkt iets meer geschikt voor thrash metal, terwijl de Distortion meer neigt naar wat lomper beukwerk.
Het is heel goed mogelijk dat de dikkere hals (21mm ipv 19mm bij topkam en 12e fret) van degene met de boomerang inlay meespeelt, alsmede de halsconstructie (1 piece neck, met los aangezette kop), terwijl de dot-inlay versie een 3-piece neck heeft.

In andere gitaren vond ik de JB soms nog zelfs ietsje te tam, maar in deze gitaar komt ie echt goed tot z'n recht.