je favoriete opnames

[hansli]

Als je op hi fi beurzen komt hoor je overal Diana Krall, welke als referentie wordt gebruikt en het grappige is dat het helemaal niet zo goed klinkt. Norah Jones zit een beetje in dezelfde hoek met haar piano en jazzy begeleiding en dat klinkt (zeker haar eerste CD) een stuk beter. Goed, af en toe gaat ze zo hard dat de boel in de stress gaat, maar het was haar eerste CD en niemand kon vermoeden dat hij zo succesvol zou worden. Maar haar stem klinkt beter, haar piano klinkt beter, de upright bas klinkt beter en de gitaren klinken beter. En de piano stemt in tegenstelling met die van vrouw Krall, want die is niet zuiver.

Oh, dat is ook zo'n vreselijke ergernis, dat demonstreren op beurzen: ze gebruiken allemaal dezelfde plaatjes, want veel kennis van muziek hebben die verkopers vaak niet, en dan gaan ze allemaal met hetzelfde setje van een paar plaatjes demonsteren, walgelijk.
In de jaren 80, toen de cd net kwam, leek het wel alsof er maar 1 cd bestond, brothers in arms van dire straits, een heel nare scherp klinkende rotopname, waar vooral de heel goede en lineaire luidspekers problemen mee hadden, omdat ze als veel te scherp werden beoordeeld.
op speakers als een canton of bowers and wilkins werd je er helemaal gek van, terwijl de slome ellipson speakers uit die tijd er veel beter uit leken te komen.
steely dan was er ook zo een: the nightfly van donald fagen, zo'n zielloos computerplaatje, brrrrrrr.

Mijn vader demonstreerde vroeger vaak met lp's van een amerikaanse dixielandband uit begin jaren 60: the firehouse five plus two: Han S zou ze moeten kennen: gruwelijk goed en simpel opgenomen, enorme dynamiek, en als je die plaat draaide op een fijne thorens, met bv. een shurre V15, over een fijne luxman versterker en een stel IMF tls 80 dan hoorde je iets wat imo nu niet meer geproduceerd wordt qua opnames, en dat terwijl de apparatuur fors verbeterd is sinds de jaren 70.....

Maar die zielige figuren op die beurzen, ik heb bijna nooit iets fatsoenlijks gehoord bij zulke gelegenheden: op een bepaald moment kreeg ik zelfs bijna ruzie bij een demonstratie van Cabasse......
De verkoper ging een sub-woofer/ satelliet set demonstreren, duidelijk gemaakt voor kleinere ruimte, maar wilde alleen maar laten horen dat het ding heel erg hard kon.
Toen ik daar een opmerking over maakte, iets in de trant van "daar zijn deze speakers niet voor gemaakt" werd meneer de verkoper heel pissig, en trok mijn deskundigheid in dezen ernstig in twijfel....
Nou heb ik in mijn leven nogal al wat luidsprekers gebouwd, vooral het filtertechnische gedeelte, dus ik weet nogal goed waar ik over praat, en dat liet ik hem even weten, waarop meneer de verkoper zei dat ik dan maar lekker niet moest luisteren.
Gelukkig was er bijval van de andere aanwezigen op het volume, zodat verkoper lekker op zijn bek ging met zijn schijtdemonstratie.
Heel domme demonstratie trouwens, want het ging hier om een heel leuk setje

Hifi beurzen moet je heel ver van je laten is mijn mening, maar soms kan ik het niet laten, want wat is er nou leuker dan je op te geilen aan een plm. 1 meter hoge, honderden kilo's zwaar, 80.000 eurootjes kostende platenspeler van Transrotor

[Kakihara]

Qua sfeer : Fire and Water van Free. Zomers zwoel, als het dat moet zijn, rauw als het rauw moet zijn en ingetogen als het ingetogen moet zijn.
Qua hitgevoeligheid : All Right Now van datzelfde album. Was een poging om een 'meezinger' te hebben. Is wel gelukt, denk ik. De bas komt pas binnen aan het begin van de gitaarsolo, geen hond die het opvalt dat ze er daarvoor niet was. Geweldig !
Qua opnamekwaliteit : ik vind dat Songs in the Key of Life van Stevie Wonder destijds zijn tijd ver vooruit was en het klinkt nog altijd hedendaags.

[Solidkick]

Qua sfeer : Fire and Water van Free.

I second that. Klinkt als een klok.

[hansli]

Dit weekeinde heb ik eindelijk eens de tijd genomen om van bad en thriller van michael jackson de lp- en cd- versies te vergelijken.

En wat ik al vermoedde blijkt waar: de lp wint op alle fronten; sterker nog: als ik alleen de cd-versie had gekend had ik niet geweten dat het hier om de misschien wel beste pop-opnames aller tijden zou gaan: de dynamiek is veel minder, het sprankelende hoog is weg, de diepe bassen zijn rommelig en opgeblazen........

het blijft een raar fenomeen, de lp, en raar dat uiteindelijk de cd toch een stukje minder is.....