hey mensen!
ongeveer een jaartje geleden kocht ik tijdens de grote P90-hype een Gibson Les paul Studio Gem: een speciale uitgave van de studio, met 2-tone lak, gouden hardware en 2 dikke P90's.
na het een jaartje als main gitaar gebruikt te hebben, kwam ik tot de conclusie een P90 in de halspositie voor mij perfect is: de openheid, warmte en definitie van een single coil, met de output en vettigheid van een humbucker. heerlijk!
in de brugpositie echter, was ik er minder van gecharmeerd. het klonk niet slecht, maar wel erg neuzig, en met een tikje te weinig output. ook werd het met wat meer gain net iets te luidruchtig en rommelig allemaal.
dankzij een topic hier (bedankt Chris W. voor de tip!) kwam ik achter het bestaan van de Dimarzio DP209: in feite simpelweg een Dimarzio superdistortion in een P90 behuizing. perfect voor mij, aangezien de superdistortion een oude bekende was die ik erg prettig vond (eerder al eens in een ibanez rg en in een strat gegooid: heerlijk element!)
resultaat: eindelijk weer een strak bruggeluid, lekker stevig, heet en snoeihard! ideaal in combinatie met de P90 hals sound, die dan lekker viezig en warm klinkt. overigens is de tussenstand ook erg lekker, hoewel ik daar niets van verwachtte!
Meteen maar een hele set nieuwe foto's gemaakt!
Edit: brugpositie inderdaad!
Favorieten/bladwijzers