een shortlist voor fingerpicking gitaren :)

[Berti]

na wat research van de laatste dagen, (en een seagull S6 CW te leen te hebben gekregen van een vriend met cedar top en figured maple zij en rug die al flink wat jaren oud is)lezen van reviews, kwam ik tot de volgende shortlist.
wat ik wel grappig vond is de opmerking van velen dat blueridge gitaren iets weg hebben van martins en guild gitaren van taylor. (ze lijken er zelfs op)
is dat zo? ik ga niet beweren dat ze hetzelfde zouden zijn maar het viel op.

taylor baby, big baby of 114
martin 000x1
blueridge BR 143, 163 of 183
guild GAD 40C, GAD F40P of GAD F20
epiphone masterbilt EF 500m of EF 500RA, eventueel AJ 500RC

toch nog een handvol.
ben benieuwd naar de meningen hier op het forum.
deze week ga ik eens naar de muziekwinkel om te luisteren.

groet
berti

[Godfather]

Op eigenlijk elke akoestische gitaar kan je fingerpicken. Wat voor jou de ultieme klank daarvoor moet zijn is nogal persoonlijk. Ik kan je wel vertellen wat ik uit mijn eigen ervaring weet en dat is praktisch gezien veel, vooral op het gebied van fingerpicking/fingerstyle. Ik vertel het niet om iemand de les te lezen, maar als raadgeving/tips om je wellicht vooruit te kunnen helpen. Als volgt:

Een Blueridge is goed, een Taylor is goed, een Guild is goed, een Epiphone is goed. Ik heb zelf een Blueridge BR-160 gehad en daarnaast vele andere nieuwe gitaren intensief bespeeld met een hoger prijskaartje, van Martins, Gibsons, L'arrivees, Taylors tot aan Lowdens.

Het hout en de bouw van een gitaar zijn van dermate belang dat zij uiteindelijk bepalen wat de 'beste fingerpicker' is, met natuurlijk je gehoor als uitgangspunt. Het is niet de naam of het prijskaartje wat
een gitaar de betere fingerpicker maakt.

Een gitaar uitsluitend bedoeld voor fingerpicking moet naar mijn mening al gebouwd zijn uit lichte houtsoorten met een massief bovenblad ( als voorbeeld sommige Blueridge modellen). Licht hout klinkt gecombineerd met
een massief bovenblad over het algemeen opener, resoneert beter en heeft meer kans om zich door de jaren heen te 'openen'. Hoe dunner een bovenblad, hoe beter en sneller de trillingen van de snaren in de klankkast kunnen worden overgebracht. Hoe meer een gitaar trilt, hoe meer hij zich gaat openen naarmate het spelen. Natuurlijk klinkt niet elke lichte gitaar hetzelfde en kan de kwaliteit enorm verschillen. Er is een hoop crap en
er is kwaliteit, dat onderscheid moet duidelijk gemaakt worden.

(High-end) gitaren die wat zwaarder van bouw zijn en een iets dikker bovenblad hebben, klinken over het algemeen vaak wat donkerder, iets minder open en hebben ook iets meer tijd nodig om zich door de jaren
heen te ontwikkelen. Ik heb als voorbeeld zelf een AN46 00-model van Takamine (volledig massief), maar
die is vrij zwaar van gewicht en klinkt eigenlijk niet echt ultiem. Hij mist iets zoals veel gitaren van nu iets
missen naar mijn mening...wat de prijs ook mag zijn.

Een ultieme fingerpicking-gitaar moet naar mijn mening een uitstekende aanslaggevoeligheid
hebben gecombineerd met een 'zingende toon', zonder dat je er veel voor hoeft te 'werken'.
De noten moeten vanzelf in elkaar overvloeien tijdens het fingerpicken, al met een lichte aanraking.

Deze eigenschappen heb ik gevonden in een oude Yamaha FG-180 uit 1969 -> gerijpte klank, weegt zo licht als een veertje, noten vloeien in elkaar over tijdens het fingerpicken, geweldig volume. Dit was 4 jr. geleden al mijn favoriete fingerpicker, nu nog steeds. Tegenwoordig krijg je absoluut geen nieuwe gitaar met zo'n klank; hoeveel Martins, Taylors je ook gaat testen, dat kan ik je nu al verzekeren.

Echte, ultieme fingerpickings-kwaliteiten zijn naar mijn mening juist terug te vinden in goed doorleefde oude gitaren vanwege de rijping en het feit dat er toen nog vaak andere methodes/lichtere houtsoorten werden toegepast voor de bouw van zo'n gitaar, wat ze 40 jaar later tot de 'ultieme fingerpicker' hebben gemaakt.
Zoals toen worden ze nu niet meer gemaakt. Ook hiervoor geldt: er was echte crap en er was kwaliteit (Ni-
ppon Gakki, Japan) en dat laatste is ook vooral de laatste jaren steeds meer ontdekt door gitaristen, kenners
en liefhebbers.

Je kan zoals de meesten natuurlijk altijd een kwalitatief goede, nieuwe gitaar kopen als je als doel hebt om de gitaar levenslang in je bezit te houden. Dan zul je over 30/40 jaar wellicht een fantastische gitaar hebben die nog beter is gaan klinken door de jaren heen, maar ik koop zelf liever een goede en doorleefde 'oude' gitaar die
al is bespeeld. Scheelt me een hoop geld, ik krijg er een droom-sound voor terug en er is altijd wel een luthier
die gespecialiseerd is in het respectvol behandelen van vintage gitaren.

[Berti]

Godfather, ik snap wel wat je wil zeggen, maar jij weet evengoed als ik dat een goeie vintage ook niet voor het oprapen ligt.
En mocht dat wel zo zijn, dan betaal je er vaak een kapitaal voor omdat ze zo gewild zijn (bekende bouwers).

Wat bedoel je trouwens met lichte houtsoorten, noem eens wat?
Wat ik begrepen heb is dat afhankelijk van de klank die je zoekt, je de houtsoort van de gitaar kiest en hoe komt het dan dat men zo vaak lijkt te gaan voor de rosewood of mahogany ipv van bijv maple (welke laatste ik zie als een lichte houtsoort en die andere twee juist niet).

Maar de vraag was dus of iemand met de genoemde gitaren ervaring had.
Ik weet ook wel dat het heel persoonlijk is, maar het helpt wel om eens van anderen te horen of zij ook eens zoiets hebben bespeeld en hoe dat dan beviel.

Zelf zoek ik in een gitaar een warm vol geluid met goeie definitie en een balans tussen bas, midden en hoog.

groet
berti

[Godfather]

Godfather, ik snap wel wat je wil zeggen, maar jij weet evengoed als ik dat een goeie vintage ook niet voor het oprapen ligt.
En mocht dat wel zo zijn, dan betaal je er vaak een kapitaal voor omdat ze zo gewild zijn (bekende bouwers).

Wat bedoel je trouwens met lichte houtsoorten, noem eens wat?
Wat ik begrepen heb is dat afhankelijk van de klank die je zoekt, je de houtsoort van de gitaar kiest en hoe komt het dan dat men zo vaak lijkt te gaan voor de rosewood of mahogany ipv van bijv maple (welke laatste ik zie als een lichte houtsoort en die andere twee juist niet).

Maar de vraag was dus of iemand met de genoemde gitaren ervaring had.
Ik weet ook wel dat het heel persoonlijk is, maar het helpt wel om eens van anderen te horen of zij ook eens zoiets hebben bespeeld en hoe dat dan beviel.

Zelf zoek ik in een gitaar een warm vol geluid met goeie definitie en een balans tussen bas, midden en hoog. groet
berti

Je hebt gelijk, maar ik doel hier vooral op oude Yamaha's uit de jaren 60/begin jaren 70 Japan, vooral de modellen FG 140, FG 150, FG 180 en FG 300. Die werden o.a door professionele gitaristen toendertijd verkozen boven Martins, vanwege de klank. Dat zet je toch aan het denken, gezien 60's/70's Martins nog steeds een heleboel schijnen op brengen. De Japanse Yamaha FG-180 is het meest legendarische model van Yamaha (red label). Je kan ze soms op ebay vinden voor al rond de 300-400 euro, maar belangrijk daarbij is dat het een exemplaar is die geen neck-reset nodig heeft. Dan heb je een van de meest geweldige klinkende dreadnoughts
in handen. Extreem volume, bijzonder goede balans tussen laag en hoog en een overall heldere en diepe klank waarbij de noten in elkaar overvloeien tijdens het fingerpicken. De houtsoorten die werden toegepast voor dit model:
Bovenblad: spruce
Zij/achterblad: tigathis
Toets: nato/pallisander

Pallisander en mahonie zijn erg populair en blijkbaar ook het makkelijkst/goedkoopst om een gitaar daarmee te bewerken + gitaristen klagen er niet bepaald over. Vroeger werd er nog gebruikt gemaakt van 'seasoned wood' dat al jaren van te voren gedroogd was en mede daardoor ook de gitaren op een natuurlijke manier lichter van gewicht maakten.

*Yamaha FG-180:
http://www.youtube.com/watch?v=cBGkhPx529g

2 FG 180's:
http://www.youtube.com/watch?v=QzE43...eature=related

*Yamaha FG-150:
http://www.youtube.com/watch?v=B2PLlHGKXXc

Beiden zijn dit uitstekende, duidelijke en eerlijke voorbeelden van hoe een goede, oude FG behoort te klinken....
In beiden voorbeelden wordt de rechterhand gesteund op de brug en de klank die daarmee wordt voortgebracht tijdens het fingerpicken is uniek en typisch voor een oude Yamaha, gepaard met veel 'body' en helderheid in de klank.

Als je je rechterhand dichter bij het klankgat zou houden, krijg je een heeeel warme, diepe en ronde klank bij deze Yamaha's. Veel opties qua geluid en altijd gepaard met veel volume en een uitstekende, gebalanceerde fingerpicking/flatpicking-klank. Een van de gitaar-geheimen die ik en meerdere gitaristen over de hele wereld hebben ontdekt. Ze zijn erg gewild en worden steeds moeilijker om te vinden, met name de 'red labels' uit Ja-
pan van de bouwer 'Nippon Gakki' (1969-1971).

[Otje]

Wat ik persoonlijk belangrijk vind in een gitaar waarop je veel gaat fingerpicken is een beetje brede hals. Mijn Epi, bijvoorbeeld, heeft een smalle hals. Bij de topkam is de hals echt heel smal en dat levert me soms problemen op (aanlopen van snaren bij complexe accoorden). En dan heb ik nog dunne vingers.....

Een ander punt is intonatie. De kunst van het fingerpicken (voor mij, althans) bestaat uit het zoveel mogelijk gebruiken van open snaren. Komt vaak voor dat je hoger op de hals de gefrette noten speelt en daartussendoor open snaren. Intonatie is dan heel erg belangrijk.

Over geluid: dat is heel persoonlijk, zowel qua smaak als qua manier van spelen. Ook je snaren spelen daar een grote rol in. Wat voor de een werkt, werkt voor de ander niet. Mensen die bijv. fingerpicks en/of duimplectrums gebruiken (dus niet hun nagels) halen meer volume uit een gitaar dan mensen die dat niet doen.

Naast hals en intonatie geldt qua geluid voor mij maar 1 criterium: koop een gitaar alleen als je bij jezelf denkt Yessss!!! Dit is 'm!!! Koop 'm niet tenzij je laaiend enthousiast bent. En dat hoeft helemaal geen hele dure gitaar te zijn....

[Godfather]

Daar hoef ik verder niets aan toe te voegen

[Berti]

bedankt jongens!

maar wat halsbreedte betreft: de seagull die ik nu te leen heb heeft een hals (bovenaan gemeten) van 46 mm en dat vind ik nog te veel.
heb niet van die grote handen hoor en ben door het fluitspelen toch wat gewend.
dus iets met een wat smallere hals zou fijner zijn....

dus die epi van jou otje, heeft een smalle hals. wat noem jij smal? in mm?
en wat betreft kiezen en enthousiasme, geen zorg daarover, dat is me wel toevertrouwd........vertrouw daar altijd wel op mijn gut-feelings dat iets me ligt.

donderdag ga ik eens op onderzoek uit.....ben benieuwd.
groetjes
berti

[Otje]

dus die epi van jou otje, heeft een smalle hals. wat noem jij smal? in mm?

40 mm bij de topkam, net als mijn Gibson Les Paul. Maar de snaren zijn wel veel dikker natuurlijk, dus de ruimte tussen de snaren is kleiner dan bij de Les Paul - en bij het neerzetten van je vingertoppen is die tussenruimte de bepalende factor. Ter vergelijking: mijn Hagstrom Super Swede is 44 mm. Lijkt weinig, maar is toch 10%. Puur en alleen vanuit speelgemak gezien vind ik een klassieke gitaar ideaal voor fingerpicking - die halzen zijn breder dan de A12 .

[Godfather]

Persoonlijk vond ik de Blueridge BR-1060 (Carter Stanley model) als nieuw verkrijgbare gitaar heel erg goed en die is het proberen ook absoluut waard.

Op ebay staat momenteel een heel goede, oude Japanse Yamaha FG-300 (red label) aangeboden waar ik het onder andere over heb gehad, maar die wordt alleen verzonden binnen de USA.

Hier is de link:

http://cgi.ebay.com/60-70s-YAMAHA-FG...QQcmdZViewItem

[Berti]

godfather, ik zoek GEEN dread model maar iets kleiners zoals een 000 type.
valt me op dat je me al een paar dreads hebt aangeraden.
vind de dreads veeeeel te groot voor mij om comfortabel vast te houden.

dus een 000 type (auditorium) of grand concert.

otje, dat klinkt als een geschikte voor mijn knuistjes.
een klassieker is voor mij veeeeeel te breed om sommige dingen goed te kunnen pakken.
dus ik denk dat het ook een kwestie is van handen.
mannen hebben nou eenmaal grotere handen dan vrouwen

groet
berti