-
Herkenbaar. Aan de andere kant, voor dat typische jaren 80 geluidje, waar wij allemaal misschien tóen al, of anders zeker vanaf de jaren 90 zo'n hekel hadden, merk je dat er de laatste tijd een soort herwaardering aan het ontstaan is. Zelfs de transistorbak. De Roland Jazzchorus is weliswaar nooit helemaal weggeweest, maar nu begint het er al op te gaan lijken dat die versterker gewoon bij het arsenaal hoort dat iedere zichzelf serieus nemende studio- of sessiegitarist dient te hebben. Gewoon naast de bekende buizenbakken. En daar valt best iets voor te zeggen.
Voor het hierbovengenoemde gitaristentype valt ook iets te zeggen voor een Kempertje, maar dat is weer een heel ander verhaal. :D
-
Het zijn cycli. Na de seventies was het wachten op de back to the eighties. De eerste back to the nineties zijn trouwens al geweest.
En het is ook weer het wiel opnieuw uitvinden, het recht van elke generatie.
Die generatie zegt nu, wat is er mis met transistor? Klinkt wel lekker en je hoeft geen buizen meer te wisselen!
Komt allemaal goed, de transistor/digitaal predikers zijn de fanatiekste buizen bekeerders van de toekomst.
Ik merk trouwens in de Amerikaanse pers al weer een lichte tendens naar de less is more pedalenbakken.
Die Joe Bonamassa flamed die shoegazaer tegenwoordig zelfs, krijgt uitslag alleen al van het woord soundscape.
Beetje flauw van hem, heeft van elk pedaal wel iets met zijn naam er op.
Ik heb een Bonamassa cry baby. Nou, DIE naam klopt in ieder geval.:D
-
Jimi Hendrix met een Hello Kitty dat kan niet, dat moet dan een Hello Tiger zijn.