Gibson late 70's

Zo ik maak er gewoon een nieuw topic voor aan.
Wat is er eigenlijk aan de hand met de tweedehands Gibson markt, en dan met name de late 70's Les Paul (Customs)?

Ik check MP dagelijks en zie steeds meer van deze Gibbys voorbijkomen met vraag prijzen van 3,5-4,5k! Begrijp mij niet verkeerd, een ieder mag vragen wat hij wil natuurlijk, maar het moet toch ergens op gebaseerd zijn? Wat mis ik. Vraag-aanbod is het niet echt lijkt mij? Het is nou niet dat een late 70's zo mega zeldzaam is, sterker nog er staan er veel op MP...

Voor een late 70's LPC zou ikzelf bijvoorbeeld een bod van nou roep eens wat, €2250 in goede staat best acceptabel vinden?

Nog iets. Zag vandaag een 74 LPC Custom op een Facebookgroep voorbij komen voor 5k? :???:

Tsja... de eind jaren 70 stratocasters gingen 15 jaar geleden nog voor rond de €1.000 van de hand.... ze waren toen totaal niet gewild. En nu gaan ze voor veel hogere prijzen weg...

De jaren 70 Gibson gitaren waren wel OK, de jaren 80 een stuk minder. Je genoemde prijzen betaal je niet voor een jaren 80 les paul. Over ca 10 jaar is dit weer anders. De reden? Zeldzaamheid (zoals je zelf aangeeft)


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalkpoeder

Het is vooral dat het gitaren zijn die steeds verder af liggen van 'nu' en daardoor lijkt het gat tussen het 'gouden tijdperk' en dit tijdperk steeds kleiner. Ook speelt mee dat er gewoon steeds minder van die dingen zijn, logisch. Ze sneuvelen door ouderdom, gitaristen houden graag hun gitaren bij zich. Wat nu over is, is de cream of the crop van die tijd. de echte troep is allang gemod of gesloopt.

Dus ja, 2250E voor een 70ies LP is imho aan de lage kant. Vind ik de vraagprijzen de gitaar waard? Hell fucking no. Gewoon puur als gitaar an sich bekeken, is zo'n plank echt inferieur aan wat bijvoorbeeld een Aristides Raw zou kosten of zelfs een beetje prima epiphone, zoals de jared james nichols signature. Maar ja.... dat zijn nieuwe gitaren, zonder 40 jaar aan historie.

Die 70lp’s waren toch berucht om hun giga gewicht en pancake bodies?
En was het ook niet zo dat ze op een gegeven moment ook maple halzen hadden? Ze experimenteerden wel, dat moet je ze bij Gibson nageven.
Ik kan me op onze muziekschool een 70s lp custom herinneren, loeizwaar maar had wel een dikke sound met de bekende les Paul grom. Veel laag had dat ding. Zo’n poep bruine was dat, met pancake body.

Mijn '76 LP custom heeft inderdaad pancake body, maple hals en is erg zwaar. Hadden niet al die Norlin LP's pancake bodies?

Klopt. Mijn 70 en 74'er hebben ook beide een pancake body en loeizwaar

Ik had een CS R6 en een '71 pancake (sandwich mag ook) goldtop en de beste mocht blijven.
Was geen vergelijk, als je een E snaar op de '71 aanslaat resoneert ie je heup uit elkaar. Ook lichter met zijn 4.1 k.
Is geen wet van meden en perzen natuurijk, ongetwijfeld genoeg Norlin dogs te vinden zoals er ook een hoop CBS strats rondslingeren die ik niet eens als kado zou willen hebben.
Maar iedereen die een decade generaliseert... ik zou er geen 2e hands auto van kopen.

Ik vind het ontzettend interessant om te zien hoe de 'les paul tone' veranderd is. Wat Arjan zegt: "loeizwaar maar had wel een dikke sound met de bekende les Paul grom. Veel laag had dat ding.''.

les pauls uit de 50ies, dus zeg de eerste run, hadden helemaal niet zo'n dikke, grommende tone maar een veel lichtere, helderdere tone met twang. Op zich ook logisch want dat was wat de markt wilde: kijk maar naar Gretsch's Penguin of gewoon de Fender strats en tele's. de LP was natuurlijk Gibson's antwoord op de telecaster en iets in de markt zetten dat volledig anders klonk dan waar ze mee willen concurreren is gewoon dom. Pas bij de herintroductie van de Les Paul in '68, gingen de specs langzaam schuiven, wat perfect aansloot bij de groei van hardrock en metal, waardoor we de LP tone als vol, dik, 'romig' en soms zelfs lomp zijn gaan beschouwen. Thin Lizzy: alleen maar norlin era LP's. Zakk Wylde: alleen maar Norlin era. Randy Rhoads, idem. Luister voor de gein maar eens naar Slash op Appetite versus zijn tone nu: zijn tone was toen veel feller, veel meer treble en meer open. Tuurlijk, die specifieke Marshall hielp ontzettend veel maar zijn nieuwste signature Marshall recreert diezelfde tone (die Derrig LP van Slash was een zo getrouw mogelijke kopie van een originele 50er LP). Of vergelijk Bonamassa's tone met een originele jaren 50 LP met een modern exemplaar, zelfs customshop. Die moderne klinkt veel dikker en minder twangy dan zo'n oude.

Leo kreeg de Texas Playboys en al die country bands op bezoek, Les Paul stapte naar Gibson omdat die gericht was op jazz big bands, dat was niet echt twangville.
Niettemin, die oude Gibsons klinken meer twangier, meer full range dan waar nu op gemikt wordt.
Dat is ook de reden waarom ik die '71 op een podium kan gebruiken, tis net een fat tele.
Voor die tele en strat kan je overigens hetzelfde verhaal houden omdat muziek van nu een ander geluid vraagt dan waar de Fenders in de fifties voor bedacht waren.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Pepe

Leo kreeg de Texas Playboys en al die country bands op bezoek, Les Paul stapte naar Gibson omdat die gericht was op jazz big bands, dat was niet echt twangville.
Niettemin, die oude Gibsons klinken meer twangier, meer full range dan waar nu op gemikt wordt.
Dat is ook de reden waarom ik die '71 op een podium kan gebruiken, tis net een fat tele.
Voor die tele en strat kan je overigens hetzelfde verhaal houden omdat muziek van nu een ander geluid vraagt dan waar de Fenders in de fifties voor bedacht waren.

---

Niet volgens zijn biografie, noch volgens de biografie van Ted McCarthy. McCarthy wilde een serieuze solidbody concurrent voor de tele en Les Paul zelf ging naar Gibson omdat zij het meest gerenomeerd waren maar werd dus uitgelachen de eerste keer. Nadat Gibson de eerste prototype af had, hebben zíj weer contact opgenomen met LP. Met de LP gitaar wilden ze júist nieuwe markten aanboren, om mensen weg te halen bij Fender.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Orpheo

Het is vooral dat het gitaren zijn die steeds verder af liggen van 'nu' en daardoor lijkt het gat tussen het 'gouden tijdperk' en dit tijdperk steeds kleiner. Ook speelt mee dat er gewoon steeds minder van die dingen zijn, logisch. Ze sneuvelen door ouderdom, gitaristen houden graag hun gitaren bij zich. Wat nu over is, is de cream of the crop van die tijd. de echte troep is allang gemod of gesloopt.

Dus ja, 2250E voor een 70ies LP is imho aan de lage kant. Vind ik de vraagprijzen de gitaar waard? Hell fucking no. Gewoon puur als gitaar an sich bekeken, is zo'n plank echt inferieur aan wat bijvoorbeeld een Aristides Raw zou kosten of zelfs een beetje prima epiphone, zoals de jared james nichols signature. Maar ja.... dat zijn nieuwe gitaren, zonder 40 jaar aan historie.

---

Ja, ik ben het grotendeels hier wel mee eens. Er is niet zoveel aan de hand met de 2ehands Gibson-markt hoor. En het gaat meestal ook met vlagen. Soms wordt er driekwart jaar vrijwel niks aangeboden en soms 4 in een week. Zo gaat dat gewoon. De prijzen van 70s LPs liggen al heel erg lang boven de 2k. Ben zelf enorm fan van de early 70s LPs. Echt fantastische halzen, dik geluid en een uitstraling die me gewoon erg aanspreekt. Ze hebben gewoon iets speciaals voor mij. Altijd gehad. Heb een '70 Custom, '72 en '73 Deluxe en een 74 Std. Gelukkig de meeste al zo'n 20 jaar in bezig toen het nog wel betaalbaar was.
Ze zijn idd wat zwaar, maar ik kan het nog steeds probleemloos aan. Het is ook een kwestie van gewenning denk ik en een LP moet wel wat gewicht hebben imo. Ook wel lichtgewicht/nieuwere/faded exemplaren etc gehad, maar die misschien vaak toch wat 'body'.

4,5k vind ik ook wel veel geld maar reken zeker voor een custom toch echt wel op zo'n 3,5k. Maar dat is niet echt iets nieuws van de laatste tijd hoor. Zoals Orpheo zegt, ze worden ook gewoon schaarser. Het enige wat er tussen deze periode en de 50s zit zijn '68/'69ers, die nog veel schaarsen en gewilder zijn (geen idee, maar de prijzen daarvan zullen inmiddels ook wel zo rond de 15-20k liggen?), dus dit is voor de meestel gewoon het meest vintage haalbare qua Les Pauls. '61-'68 zit gewoon een gat waar ze niet gemaakt zijn.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Orpheo

McCarthy wilde..

---

Ik heb het niet over Mccarthy maar over Lester Polsfuss.
Die stopte een blok hout in zijn Epi jazzbak en dacht, dat zal die feedback leren!

Ik vraag me dan wel af of Gibson heel bewust de lp’s vanaf 1968 bewust zo dik heeft gemaakt qua klank of dat dit puur toeval was.

Geen toeval, de gitaren uit die periode waren zwaarder omdat de klant er om vroeg. Er was nog geen internet maar op een of andere manier waren we er collectief van overtuigd dat zware gitaren beter en dikker klonken dus iedereen wilde een zware gitaar (en bas!!) dus de fabrikanten maakte ze zwaar in die periode.

Zwaarder = meer sustain was zeker eind 70 een mantra.
Een mogelijke verklaring waarom Gibson ging sandwichen is dat het lastiger werd met de hout voorraad en met kleinere stukken kwam je nog een eind. Het was sowieso een tijd van broekriem aanhalen met die olie en emissie druk.

Begin jaren 90 was het mantra lichte swamp ash (voor strats) en na 2K homegrown pine (voor tele's)
Zo gaan die dingen.
Ik zet mijn geld nu op nato, de poor man's mahonie. En die was al de poor man's honduras.:crazyhappy:

Had waarschijnlijk weinig met de houtvoorraad te maken maar vooral met centen. Twee dunne plakken mahonie kosten minder en kunnen de kostprijs van een gitaar een stuk lager maken, vooral in de tijd dat een arbeider rond niks kostte. Die werklui mochten lekker plakken. Als ik in mijn burst nerd boek kijk dan wogen die tussen de 3,6 en 4,2 kg.
Trouwens LP Customs hebben geen maple top maar zijn vol mahonie..... worden ze ook niet lichter van. Ik heb op van alles gespeeld uit die tijd maar nooit die vette sustain van een Custom kunnen ontdekken. Wel het relatief dunne en akoestische van een echte burst.

Die "pancake" body's, die met het maple-laagje ertussen dus waren vooral uit de vroege jaren 70. In de jaren 80 hebben we ook nog de 2-delige body's gehad dus zonder tussenlaag maar mijn 78'er Standard heeft gewoon een massieve body en weegt ruim 4,3 kilo. Ik ken overigens iemand die een 70's Custom heeft van 5,2kg, net zoveel als mijn eigen bootanker uit die periode: de Peavey T40!

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door kwispelhond

Die "pancake" body's, die met het maple-laagje ertussen dus waren vooral uit de vroege jaren 70.

---

1969 - eind 1976 idd

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Erik de Perik

Had waarschijnlijk weinig met de houtvoorraad te maken maar vooral met centen. Twee dunne plakken mahonie kosten minder en kunnen de kostprijs van een gitaar een stuk lager maken, vooral in de tijd dat een arbeider rond niks kostte. Die werklui mochten lekker plakken. Als ik in mijn burst nerd boek kijk dan wogen die tussen de 3,6 en 4,2 kg.
Trouwens LP Customs hebben geen maple top maar zijn vol mahonie..... worden ze ook niet lichter van. Ik heb op van alles gespeeld uit die tijd maar nooit die vette sustain van een Custom kunnen ontdekken. Wel het relatief dunne en akoestische van een echte burst.

---

de customs uit de 70ies hebben echt zeker wel een maple top. De 50ies varianten hebben mahonie top, true.

jaren 70 customs zijn echt rare dingen hoor. maple laag tussen mahonie, 3 delige maple neck, volute.... de purist kotste ervan maar tegenwoordig worden ze zelfs ge-reissued. Het kan verkeren.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Pepe

Ik zet mijn geld nu op nato, de poor man's mahonie. En die was al de poor man's honduras.:crazyhappy:

---

Ben benieuwd! Dan wordt mijn Richwood straks serieus geld waard :crazyhappy:

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Erik de Perik

Trouwens LP Customs hebben geen maple top maar zijn vol mahonie..... worden ze ook niet lichter van. .

---

Waar komen die verhalen toch vandaan dat mahonie zwaar zou zijn?. Mahonie is niet zwaar. Honduras zeker niet. Afrikaans is wat zwaarder maar maple is gewoon veel zwaarder. Een solid body maple gitaar is niet te tillen vandaar dat je ze zelden ziet. Ik een hohner steinberger kloon gehad van solid maple. zo’n gitaar lijkt licht maar is niet.

Een les paul is gewoon behoorlijk dik en dat maakt m zwaar. Weleens een oude junior met 2 pickups opgepakt? Die wegen geen drol. Solid mahonie.

Klopt ook, ik zat er naast. Ik heb een SG en die weegt ook niet veel. Anyhoo ik heb het gewicht van een LP altijd wel een nadeel gevonden. Gekke is dat het gewicht ook nog wel eens als een soort kwaliteitsnorm gezien wordt.

Customs hebben toch ook gewoon een maple top?:???:

Vroegah niet.

Ook niet perse hoor. Ik vind jaren '60 customs met maple top op Reverb. Om eerlijk te zijn, ik vind er niet één zonder maple top. Daarom verbaasde het me ook.

LPC na 1968...

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Brum

Ook niet perse hoor. Ik vind jaren '60 customs met maple top op Reverb. Om eerlijk te zijn, ik vind er niet één zonder maple top. Daarom verbaasde het me ook.

---

Ah, oké. Helder. Dat wist ik niet.:)

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Napoje

Weleens een oude junior met 2 pickups opgepakt? Die wegen geen drol. Solid mahonie.

---

Afgezien dat een junior altijd een 1 pickup was
De juniors van Keith Richard en GE Smith zijn 5+kg dus blijkbaar zit er, net zoals bij de Les Pauls, variatie in.
Mijn (CS) junior is trouwens ook niet echt superlicht (4.2)

Degene die ik op diverse vintage beurzen vasthield kwamen uit de 60ies en wogen rond de drie kilo. En er zijn er zat met 2 p90’s.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Napoje

En er zijn er zat met 2 p90’s.

---

Nope, dat heet een Special.
LP Junior = 1x P90

Ondanks dat heb ik er nog nooit een vast gehad van 5 kilo. Zelfs niet van 4 kilo. Ga er op de vintage beurs in veenendaal toch eens naar op zoek.

Aangezien er geen juniors met 2 pickups zijn en ze ook niet uit de sixties te vinden zijn (1958 laatste productiejaar) vermoed ik dat je een geheel andere gitaar voor ogen hebt?
De SG en Melodymakers waren een stuk lichter wegens de helft minder bodyhout, daarvan plenty onder de 3kg en bovendien ook 2 pickups en sixties made.

Niettemin zijn er zeker lichtgewicht Lp juniors te vinden en ik zei ook dat er zware uitzonderingen zijn dus ik snap niet helemaal waar je nu naar toe wil....

Mijn '57 LP jr, de '60's SG JR en '65 Melody maker.


https://i.pinimg.com/originals/45/65...638cce5e84.jpg

Mijn eigen Special DC (met 2 P90's dus) weegt nog net geen 3.1 kg, een vlieggewicht dus. Ik moet zeggen dat de lak er van deze wel heel snel afslijt, vooral de hals is inmiddels bijna ongelakt geworden dus hij word steeds lichter! :ok:

Ben je lekker aan het rellicen toch! ;)

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door kwispelhond

Mijn eigen Special DC (met 2 P90's dus) weegt nog net geen 3.1 kg, een vlieggewicht dus. Ik moet zeggen dat de lak er van deze wel heel snel afslijt, vooral de hals is inmiddels bijna ongelakt geworden dus hij word steeds lichter! :ok:

---

Ik had destijds zo een faded moeten kopen; fijne gitaar.