Consonantie in een solo

Als jullie een solo spelen over een bepaald stuk, zoeken jullie dan eerst de meest consonante tonen op? Spelen jullie zo veel mogelijk de meest consonante tonen, met af en toe een outside-note?

Stel je speelt een solo over een E11 (022232), welke tonen klinken dan het meest consonant? En als je dissonanten tonen speelt, hoe los je die dan op?

Als ik dit puur theoretisch bekijk, dan zit er in die E11 een e, fis, a, b en d. Dus kwa consonantie zou ik dan al snel een solo in E dorisch (g en cis) of mixolydisch (gis en cis) spelen. Maar E maj of min klinken ook niet verkeerd, mits ik voorzichtig ben met de dis (in E maj) en de c (in E min) wringt ook een beetje met de fis, maar kan wel.

Dus hoe belangrijk is consonantie? En hoe ga je om met dissonantie?

ps. het gaat er niet zo zeer om of het kan, in principe kan alles, maar het gaat puur om de consonantie en hoe bepalend dit is...

Poeh jeroen, dat is nogal een brede vraag. Ik benader het ongeveer als volgt. Ik denk meestal niet in consant en dissonant, maar in:

a) akkoordtonen (vierklank). Dit zijn allemaal min of meer rustpunten, niks aan de hand.

b) overige tonen en arpegio's uit de ladder. Deze geven wat spanning en frisheid.

c) tonen die noch in de ladder, noch in het akkoord zitten. Deze geven meer spanning.

Als het dan gaat om b) en c), denk ik vaak in "het geluid van X over Y". Dus Em over Am bijvoorbeeld. Of Bb min melodisch over A7. Zo'n E11-akkoord klinkt voor mij als D over E, dus ik zou dan ook vanuit die invalshoek. soleren.

Verder heeft elke combi zo z'n eigen sfeer. Bb melodisch over een (niet functionele) A7 klinkt in mijn oren op een andere manier outside dan A half heel of Cmin penta daarover. Dit is deels te verklaren uit analyse van de noten, maar heeft ook te maken met de patronen waarin je denkt als je het benadert vanuit "X over Y".

Timing is voor mij zeer belangrijk in de mate van dissonantie. Een 6 of 9 op een sterke tel geeft in mijn oren vaak meer spanning dan een b5 of #5 op een zwakke tel. Dat is ook de kracht van het "x-over-y" denken. In G7-over-Dm7 benadruk je andere noten dan in D dorisch-over-Dm7, zeker als je arpegio's gebruikt.

Een simpel voorbeeld is de solo van Ernest Ranglin op Montego Bay Spleen van St Germain. Hij speelt basic blueslicks in Em over Am (of een dergelijke relatie in elk geval) en het resultaat is heerlijk fris en jazzy. Wes Montgomery was hierin natuurlijk de meester. Heel Cariba is bijvoorbeeld 1 grote excercitie in mineur-over-dominant denken.

Nou ja, een lang antwoord, misschien zit er iets in waar je wat aan hebt.

Btw. de voicing die je geeft is een E9sus4...zonder terts kun je inderdaad meerdere kanten op. Wat ook belangrijk is is of het een statische vamp is waar je over speelt, of een cadans...

Goeie vraag. En breed inderdaad.

Ik merk aan mezelf dat ik steeds simpeler ga denken. En dat doe ik steeds meer vanuit penta. Ik vind dat nog steeds een gouden greep: alle muziek verdelen in majeur en mineur.

Ik merk dat als je over een mineur-akkoord een mineur-penta speelt, er op zich niet veel meer fout gaat als je de tussentonen invult. Of je nu per toeval een b13 of een 13 speelt. Tenzij het natuurlijk een belangrijke melodische noot is.

Ik veroorloof me daar wel veel vrijheid bij. En zal vaak "foute" noten spelen. Maar die "foute" noten beperken zich dan tot idd 11 of 13.

Wat dat betreft laat ik theorie ook steeds meer los. Er zijn slechts 4 heilige huisjes die je met een mineur-penta hebt gedekt en die met bestudering van de majeur-penta (effe de b7 of 7 invoegen) kunnen worden gedekt: 1-3-5-7. Als je die goed in de gaten hebt, mankeert er verder niet veel aan je solo en verwprdt het tot een kwestie van smaak.

Ik heb alle penta's voor mezelf uitgeschreven op papier. Overal over de hals. Die zitten nu in mijn systeem.

Misschien leuk om te weten: Robben Ford - de bluesgitarist - heeft over het Yellowjacketsnummer "Pass it On" slechts in 2 penta's gesoleerd: mineur en majeur. Terwijl die compositie barst van de ingewikkelde akkoorden. Ford was er snel klaar mee: ze zijn mineur of majeur, en de rest kan me een worst wezen. En luister: fabeltastische solo's!

Gehoor doet de rest maar is ongrijpbaar.

Heerlijk die uitgebreide antwoorden. Hier heb ik veel aan!!!

http://www.gitaarnet.nl/forum/images/icons/icon14.gif



Je hebt gelijk Erik. Grappig hè, hoe 1 toon zo'n groot verschil kan maken:
025232 of 022232 of 022222, wereld van verschil...

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Guitarmania

Goeie vraag. En breed inderdaad.

Ik merk aan mezelf dat ik steeds simpeler ga denken. En dat doe ik steeds meer vanuit penta. Ik vind dat nog steeds een gouden greep: alle muziek verdelen in majeur en mineur.

Ik merk dat als je over een mineur-akkoord een mineur-penta speelt, er op zich niet veel meer fout gaat als je de tussentonen invult. Of je nu per toeval een b13 of een 13 speelt. Tenzij het natuurlijk een belangrijke melodische noot is.

Ik veroorloof me daar wel veel vrijheid bij. En zal vaak "foute" noten spelen. Maar die "foute" noten beperken zich dan tot idd 11 of 13.

Wat dat betreft laat ik theorie ook steeds meer los. Er zijn slechts 4 heilige huisjes die je met een mineur-penta hebt gedekt en die met bestudering van de majeur-penta (effe de b7 of 7 invoegen) kunnen worden gedekt: 1-3-5-7. Als je die goed in de gaten hebt, mankeert er verder niet veel aan je solo en verwprdt het tot een kwestie van smaak.

Ik heb alle penta's voor mezelf uitgeschreven op papier. Overal over de hals. Die zitten nu in mijn systeem.

Misschien leuk om te weten: Robben Ford - de bluesgitarist - heeft over het Yellowjacketsnummer "Pass it On" slechts in 2 penta's gesoleerd: mineur en majeur. Terwijl die compositie barst van de ingewikkelde akkoorden. Ford was er snel klaar mee: ze zijn mineur of majeur, en de rest kan me een worst wezen. En luister: fabeltastische solo's!

Gehoor doet de rest maar is ongrijpbaar.

---

haha dit doet me echt extreem veel denken aan mijn eigen aanpak. Penta als veilig skelet voor het geheel, en verder kijken hoe je het bv modaal invult of met outside arpeggios of w/e

Ik begin meestal ook met een penta ladder te soleren, en kleur die dan geleidelijk in, afhangende van de positie. Maar met pentatonisch heb je weer het verschijnsel dat je heel goed dissonante tonen kan laten klinken alsof ze consonant zijn, of anders gezegd, omdat je maar 5 tonen speelt, valt die ene dissonant minder op. Zo kan je gerust A pent.min soleren over een A7 akkoord. Die 'valse' c valt nauwelijks op, tenzij je hem echt heel erg gaat benadrukken.

Het bepalen van dissonant of consonant hangt ook helemaal van het stuk af. Daarom koos ik als voorbeeld één akkoord, en express een akkoord met wat meer tonen dan een standaard 3-klank. Dus in het geval van die E11 zoals ik hem pakte (022232), bepaalt voor mij de fis dat er een cis in mn solo moet (ook omdat die fis bovenin zit (leadvoicing)) en dan is de keus aan mij of ik er dorisch (g) of mixolydisch (gis) van maak. Tuurlijk kan eolisch ook, zelfs ionisch kan, maar die dis klinkt dan toch wel heel erg dissonant.

Laat ik de vraag anders stellen: Hoe bepaal je welke tonen (volkomen) consonant of dissonant zijn over één akkoord, in dit geval E11 (022232)?

edit:
ik vind dat toch een E11, omdat men over het algemeen geen terts speelt in een (maj) 11 akkoord
1 3 5 (b)7 9 11 kom je zelden tegen in de gitaar wereld.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door -=JEROEN=-

Ik begin meestal ook met een penta ladder te soleren, en kleur die dan geleidelijk in, afhangende van de positie. Maar met pentatonisch heb je weer het verschijnsel dat je heel goed dissonante tonen kan laten klinken alsof ze consonant zijn, of anders gezegd, omdat je maar 5 tonen speelt, valt die ene dissonant minder op. Zo kan je gerust A pent.min soleren over een A7 akkoord. Die 'valse' c valt nauwelijks op, tenzij je hem echt heel erg gaat benadrukken.

Het bepalen van dissonant of consonant hangt ook helemaal van het stuk af. Daarom koos ik als voorbeeld één akkoord, en express een akkoord met wat meer tonen dan een standaard 3-klank. Dus in het geval van die E11 zoals ik hem pakte (022232), bepaalt voor mij de fis dat er een cis in mn solo moet (ook omdat die fis bovenin zit (leadvoicing)) en dan is de keus aan mij of ik er dorisch (g) of mixolydisch (gis) van maak. Tuurlijk kan eolisch ook, zelfs ionisch kan, maar die dis klinkt dan toch wel heel erg dissonant.

Laat ik de vraag anders stellen: Hoe bepaal je welke tonen (volkomen) consonant of dissonant zijn over één akkoord, in dit geval E11 (022232)?

edit: ik vind dat toch een E11, omdat men over het algemeen geen terts speelt in een (maj) 11 akkoord, 1 3 5 (b)7 9 11 kom je zelden tegen in de gitaar wereld.

---

Om met dat laatste te beginnen: Bij akkoorden met 11 of 13 in de extentie, denk ik meteen aan dominant septiem. En daar heb ik twee oplossingen voor Mixo of blues-penta.

Bij die blues-penta ga ik wel steeds omzichtiger om met de b3/3. Ik pak weliswaar de mineur-penta figuur, maar zal altijd (als een pianist) de reine 3 pakken. Bij Am-penta dus even op de hoge e-snaar met de pink van fret 8 naar 9 glijden. Bij dit soort extensie-akkoorden is het namelijk niet steeds zo dat het een typische bluessound hoort te zijn. De keuze tussen b3 en 3 wil ik dan wel duidelijk maken.

Ik heb ook een eigen penta-+ uitgeschreven voor mezelf: de majeur-penta met b7. Dat is eigenlijk een "sexta", maar ja, je moet wat.

De vraag gaat over consonantie, niet over welke ladders jij over welk akkoord speelt http://www.gitaarnet.nl/forum/images/icons/icon12.gif

En als je de eerstvolgende bent die reageert, hoef je echt niet te quoten. En als je alleen op een deel reageert, hoef je ook niet alle tekst te quoten. Maar dit even terzijde.

PS, vergis je ook niet in de penta over een dom spetiem akkoord: die heeft maar 2 tonen minder dan de gangbare ladder. En dat verschil zit hem (qua mineur-penta) in de 9 en de 13. Plus dat je natuurlijk met die b3/3 moet kunnen omgaan. Maar dat is een kwestie van gewenning (even die b3 naar 3 opschuiven; dat gaat al goed op gehoor).

Die 9 en 13 worden hoogstens gemoduleerd naar b9 of b13. En dan hebben ze meteen een gigantische betekenis: Met een b9 wil je vanuit V7 naar een mineur-I. Dan heb je al vaak met harmonisch mineur te maken. En datzelfde geldt volgens mij ook voor b13: dat is vaak ook onderdeel van het harm. mineur-verhaal.

Voor de rest zijn b9 en b13 hoogstens spannende tonen. Ook als het dom spetiem akkoord geen harm mineur functie heeft, laat ik die graag horen.

Hoewel ik het dan weer vervelend vind dat mijn publiek niet begrijpend de zaal uit loopt... ;-)

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door -=JEROEN=-

De vraag gaat over consonantie, niet over welke ladders jij over welk akkoord speelt http://www.gitaarnet.nl/forum/images/icons/icon12.gif

---

De vraag was breed gesteld. Maar goed, ik heb even om me heen gevraagd, en wat blijkt:

44% is het eens met consonantie;
42% is het ermee oneens;
en 23% heeft geen mening maar blijkt ook niet te kunnen tellen.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door -=JEROEN=-

Dus kwa consonantie zou ik dan al snel een solo in E dorisch (g en cis) of mixolydisch (gis en cis) spelen. Maar E maj of min klinken ook niet verkeerd, mits ik voorzichtig ben met de dis (in E maj) en de c (in E min) wringt ook een beetje met de fis, maar kan wel.

Dus hoe belangrijk is consonantie? En hoe ga je om met dissonantie?

---

Of ging het toch wel over wat je over een akkoord speelt? Ik ben nu even de weg kwijt... ;-)

Laat ik em nog eens anders stellen, speciaal voor jou ;)

Als je een solo speelt over E11 (022232), welke tonen zijn dan (volkomen of onvolkomen) consonant en dissonant?

Nou Jeroen, de lol van zulke harmonie is dat dat een beetje onduidelijk is, je oor weet het niet precies. Net als een film met een open einde: als je je gaat afvragen of het nou goed of slecht afliep, mis je het punt.

als je over 1 akkoord speelt vind ik altijd wel mooi om die ook duidelijk te maken.
of t ook allemaal theoretisch correct is wat je dan speel hou ik mij niet mee bezig ik gebruik gewoon mij oren dus denk in klankkleur zeg maar..

Maar gasten, het is toch veel logischer om het door JEROEN gegeven akkoord als een Emi11 te horen, juist omdat er een 11 inzit?
Ik ga bijna automatisch (Dorisch) mineur spelen als ik het akkoord hoor...

Pentatonisch vind ik waardeloos om echt een solo op te bouwen, omdat die melodisch voor mij te weinig betekenis heeft, je kan er melodisch niet echt mee uit de voeten omdat de noten onderling te ver van elkaar afliggen...
Is wel leuk soms als effect, ook als je juist de verkeerde pakt of als je er ritmische of intervallische patronen op loslaat...

Omdat ik dus nogal een melodisch voelend en denkend mens/muzikant ben deel ik mijn outside dingen vaak ook in in ladders, een goede ladder om mee te beginnen is hierbij de Melodisch Mineur ladder...
Probeer hiervan ook eens juist precies de verkeerde op een bepaald akkoord te spelen, werkt vaak heel gaaf! :D

Afhangende van mn bui komt er bij mij ook Dorisch uit rollen, of Mixolydisch dus.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Tristan

Omdat ik dus nogal een melodisch voelend en denkend mens/muzikant ben deel ik mijn outside dingen vaak ook in in ladders, een goede ladder om mee te beginnen is hierbij de Melodisch Mineur ladder...
Probeer hiervan ook eens juist precies de verkeerde op een bepaald akkoord te spelen, werkt vaak heel gaaf! :D

---

bijvoorbeeld?

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Tristan

Pentatonisch vind ik waardeloos om echt een solo op te bouwen, omdat die melodisch voor mij te weinig betekenis heeft, je kan er melodisch niet echt mee uit de voeten omdat de noten onderling te ver van elkaar afliggen...
Is wel leuk soms als effect, ook als je juist de verkeerde pakt of als je er ritmische of intervallische patronen op loslaat...

---

je kan pentatonisch toch gewoon als basis gebruiken en er al solerende noten bvij gooien, een 6 of een 9tje om mee te beginne of w/e afhankelijk van wat er allemaal gebeurt in het nummer. Het is indd saai om puur pentatonisch te blijven maar wel handig als aanzetje

Ik vind het allemaal erg interessant. Heeft, wat hier besproken wordt, ook te maken met "stemvoering" of "voicing"? Ik las hier over, en vind het erg interessant.

Hoe oefen je zoiets het beste? Ik probeer het nu zelf een beetje te oefenen over zelfgebakken accoordenschematjes, maar ik vind het tamelijk lastig...

Vooral omdat ik uit het keurslijf van de doremi wil, probeer nu ahw op het gehoor per akkoord te moduleren. Dus bijvoorbeeld over een dergelijk simpel schemaatje: D7/G7/C7/F7 maar dat vind ik al knap lastig om hierover een mooie doorlopende melodielijn te improviseren...

Bij een schema als jij noemt is het handig een bepaalde lijn uit de voicings te pikken:


X X X X
X X X X
5 4 3 2
4 3 2 1
5 X 3 X
X 3 X 1

Je ziet hier bijvoorbeeld op de G-snaar keurig een lijntje chromatisch aflopen van C naar A.

In triolen zou je dan bijvoorbeeld op deze manier binnen de akkoordtonen kunnen blijven:


X X X X X X X X X X
X X X X X X X X X 3
X 5 X X 4 X X 3 X 2
4 X 4 3 X 3 2 X 2 1
X X X X X X X X X X
X X X X X X X X X X

Of iets spannender:


X X 5 8 7 X X X X X 3 6 5 X X X
6 7 X X X 8 6 X 4 5 X X X 6 4 X
X X X X X X X 7 X X X X X X X 5
X X X X X X X X X X X X X X X X
X X X X X X X X X X X X X X X X
X X X X X X X X X X X X X X X X

Als je een vraag hebt over voicing, stel die dan in een nieuw topic.

Ik word een beetje vervelend van het telkens off-topic gaan hier.

Neem me niet kwalijk, hoor. Ik ga hem vanavond wel als apart topic posten. Erik E bedankt :)

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door -=JEROEN=-

Laat ik em nog eens anders stellen, speciaal voor jou ;)

Als je een solo speelt over E11 (022232), welke tonen zijn dan (volkomen of onvolkomen) consonant en dissonant?

---

Ik heb altijd begrepen dat er 2 doodzondes zijn: een 3 over b3 en een 7 over b7.

Verder kan alles, en is dus niet dissonant.

Die 022232 zie ik in principe als een E dominant septiem. Maar met b3/3 kun je niet fout gaan omdat er een 4 (2 op snaar g) wordt gespeeld. Uit het akkoord blijkt dus weinig. Ik zou hier zeggen: de es is dissonant omdat je al een d speelt (3 op b-snaar) en je duidelijk in e loopt te wroeten.

Maar hier blijkt dus dat veel afhangt van de functie van het akkoord. Voor hetzelfde geldt speel je hier namelijk een B-akkoord met E in de bas. Of een raar omgekeerd D-akkoord. Maar ook daarover lijkt mij de es behoorlijk dissonant.

Wat vindt jij?

Die majeur septiem vind ik over een dominant akkoord soms juist supergeil klinken... :D

nah, dan geef je toch blijk van een eigenaardige voorkeur op het gebied van geilheid...;-)

Maar ik geloof dat Beethoven (of zoiets) wel eens een paar maten voor een wending een vage foute toon bleef aanhouden totdat ie opging in een eigen ladder. Er ging een zucht van verlichting op in het publiek toen die toon eindelijk "thuis kwam"...

Over 022232 vind ik de f, bes en dis dissonant, de akkoordtonen (e fis a b d) volkomen consonant, en de rest onvolkomen consonant. Maar mn boek zegt iets heel anders. Die zegt dat standaard b2 (f), #4 (of b5 (bes) en 7 (dis) dissonant zijn (dat vind ik dus ook), maar zegt ook dat de 2 en b7 dissonant zijn, en dat vind ik dus niet.

Komt dit omdat deze tonen in het akkoord zelf gespeeld worden?
Dus in het akkoord zelf zijn ze dissonant, maar omdat ze in het akkoord zitten, klinkt het niet 'verkeerd' (dissonant?) als je dezelfde tonen in je solo speelt?

Je moet niet naar boeken luisteren, die lees je. Muziek luister je of maak je. En als je muziek wilt maken, dan zijn luisteren en spelen naar mijn mening de beste manieren van leren. Theorie en naamgeving zijn slechts hulpmiddelen ter communicatie, niets meer en niets minder.

Of iets wel of niet klinkt ligt volkomen aan de context, die altijd op het verleden gebaseerd is wil het goed in het gehoor liggen. Compleet nieuwe dingen kunnen eng, vals en/of dissonant klinken. Spelen met overtuiging en het publiek laten wennen aan vernieuwing is een lastige kunst om te beheersen. (zie ook het laatste bericht van Guitarmania met het voorbeeld van Beethoven (ofzo) )

Consonant en dissonant zijn gewoon te brede begrippen. Elke noot heeft tegen een harmonie zijn eigen mate van neiging om op te lossen, het vertroebelt de boel alleen maar als je ze in twee hokjes probeert te duwen.
En context is alles inderdaad. Een statische Ab tegen een G7 klinkt zo dissonant als de pest, maar als-ie oplost naar een G in in Cmaj7, is het geheel heel toegankelijk. Een F zit gewoon als 4 in de cmajeur-ladder, maar klinkt in mijn oren vaak foeilelijk tegen een C-akkoord.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door -=JEROEN=-

Over 022232 vind ik de f, bes en dis dissonant, de akkoordtonen (e fis a b d) volkomen consonant, en de rest onvolkomen consonant. Maar mn boek zegt iets heel anders. Die zegt dat standaard b2 (f), #4 (of b5 (bes) en 7 (dis) dissonant zijn (dat vind ik dus ook), maar zegt ook dat de 2 en b7 dissonant zijn, en dat vind ik dus niet.

Komt dit omdat deze tonen in het akkoord zelf gespeeld worden?
Dus in het akkoord zelf zijn ze dissonant, maar omdat ze in het akkoord zitten, klinkt het niet 'verkeerd' (dissonant?) als je dezelfde tonen in je solo speelt?

---

2 en b7 zijn niet dissonant. Weet je zeker dat je het boek goed hebt gelezen?

volkomen consonant
-reine prime
-reine kwart
-reine kwint
-reine octaaf

onvolkomen consonant
-kleine en grote terts
-kleine en grote sext

dissonant
-kleine en grote secunde
-overmatige kwart
-verminderde kwint
-kleine en grote septiem

ik zou zelf volkomen (b2 en 7) en onvolkomen (2 en b7) dissonant zeggen
vreemd vind ik ook dat ze wel verminderde kwint noemen maar niet overmatige
maar ze hebben het wel over reine prime en oktaaf (zijn die wel eens onrein dan???)
regeltjes: who needs em, really

Zie ook nl.wikipedia.org/wiki/Dissonantie_(muziek) ;

Citaat:

---

"De opvattingen over consonantie en dissonantie verschuiven enigszins gedurende de westerse muziekgeschiedenis. Maar in heel grote lijnen valt een emancipatie van de dissonant waar te nemen."

"Aan het einde van de Honderdjarige Oorlog (rond 1450) (renaissance) beginnen tertsen en sexten ook op het continent als samenklank gewaardeerd te worden."

"Later in de muziekgeschiedenis echter wordt de kwart vanwege harmonische redenen dissonant, (doorgangsdissonant tussen terts en kwint). Nog weer later worden ook septiemen niet meer als dissonant ervaren."

"Als algemene overeenkomst van deze verschillende genre die ontstonen in de Klassieke muziek uit de 20e eeuw is het toenemende gebruik van dissonantie in de compositie. Om deze reden wordt de 20e eeuw soms ook wel de dissonante periode genoemd. De ontwikkeling van de experimentele en alternatieve muziek volgt diezelfde tendens."

---

Het zal mij dus een worst wezen welke combinaties in oude boeken bekend staan als dissonant. Maar consonantie en dissonantie zijn gevoelsmatig wel degelijk belangrijk in mijn (solo) spel. Ik baseer mijn gevoel van consonant/dissonant echter meer op muziek die ik hoor. Als ik een solo speel, probeer ik niet teveel na te denken, maar vooral bewust luisteren. Dit laatste hou ik meestal niet erg lang vol, waarop ik snel verval in aangeleerde loopjes en grepen in een of andere passende toonsoort.

Probeer niet zo zwart-wit te denken als consonant/dissonant of inside/outside. Elke combinatie van tonen heeft een ander gevoel, en wil binnen een context een bepaalde richting uit. Die kun je zonder je druk te maken over verklarende theorie gewoon horen of zelfs zelf bepalen. De ervaring van de luisteraar is doorslaggevend.

Vroeger speelde ik op de piano vrijwel alleen maar improvisatie in A-mineur (alle witte toetsen, beginnend bij A). Dat kwam waarschijnlijk omdat ik veel trance luisterde, waar mineurladders vaak gebruikt worden. En omdat het lekker makkelijk was. Het klonk in mijn eigen oren bijna altijd "goed". Toen ik eens de opmerking kreeg "speel eens iets vrolijks ofzo!" ben ik dat gaan veranderen. Al speel ik nog steeds weinig vrolijke liedjes ... :hippie:

Hehehe, je hebt wel gelijk over dat zwart-wit denken van mij. Ik plaats dingen graag in hokjes, dan lijkt het duidelijker. Dat boek houdt zich dus aan oude regels. Ik heb het ook eerst op gehoor gedaan, daarna gekeken wat het boek zei en ik was het er niet mee eens. En nu begrijp ik uit jouw verhaal dat consonantie ook zeer aan smaak onderheven is, wat ik zelf ook al min of meer ontdekt had tijdens het lesgeven. Sommige leerlingen kijken heel zuur als ik een 9 over een mineur akkoord speel, wat ik juist een prachtige toon vind, vinden zij soms helemaal nix. Een andere leerling is helemaal verliefd op maj7 akkoorden. Grappig heh, al die meningen. :hippie:

Overigens, op piano kan je ook prima majeur spelen met de witte toetsen http://www.gitaarnet.nl/forum/images/icons/icon12.gif

Ja, maar jeroen ... je weet toch .. FUCK de centrale C ! :rockon: :hippie:

Speel je vanuit F (lydian) of G (mixo) ;)

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door -=JEROEN=-

Sommige leerlingen kijken heel zuur als ik een 9 over een mineur akkoord speel.

---

:angry: ERUIT DIE MET BARBAREN!
* buigt nog eens voor Wes Montgomery-altaar *

Ik denk dat hier sprake is van begripsverwarring. Dissonant betekent kennelijk niet hetzelfde als "vals" of (in hedendaagse termen) "tricky".

De triade sonant - half dissonant - dissonant lijken hier meer op de wiskunde te zijn geschoeid.

Met de muziekwiskunde (algoritmes en Fibonacci) kom je idd tot de conclusie dat er sprake is van dissonantie: de diverse Herzen zijn niet in evenwicht, maar dat betekent nog niet dat er sprake is van "vals" of "tricky".

Sinds de gelijkzwevende toonsstemming (of hoe heet dat toch) lijkt me dit ook geen probleem meer.

Er zijn 3 lagen (van onderlegger naar daadwerkelijke concretisering):

1) de muziekwiskunde: de mensen die nadenken over de wiskunde van de muziek);
2) de muziektheorie: zoals wij die geloof ik wel begrijpen hier;
3) het daadwerkelijke spel: "Ik vind een b9 vaak gewoon sonant klinken".

Jeroen is nu aan het morrelen in sub 1. En zij die het niet met hem eens zijn spreken vanuit sub 3. Dat leidt tot spraakverwarring.

Ik gebruik vooral mn gehoor, wat dit soort dingen betreft. Maar kom dan in de knoop te zitten, als ik het theoretisch probeert te verklaren of benoemen.