Eigenschappen van beroemde electrische gitaren die je niet prettig vindt.
We hebben het als gitarist allemaal wel, die verwachtting van iets grandeurs als onze eerste gitaar van een groot merk en van een bekend model aanschaffen, want dat was tenslote waar onze grote voorbeelden ook op speelden.
En als je hem dan eenmaal hebt dan kom je er achter dat het toch wel even anders zit dan je denkt. Laten we het eens hebben over die dingen aan een beroemd model van een beroemd merk dat je tegen de schenen aanschopt.
Hier is mijn eigen lijst.
De Fender Stratocaster.
Mijn reden om op Strats te gaan spelen was Jan Hendrix van Doe Maar, toen ik hem een paar maanden geleden sprak na een optreden van CCC Inc. zei hij lachened tegen me: "Dus ik ben de reden geweest dat jij gitaar bent gaan spelen, speel je nu nog steeds dan?"
Ik hou van van strats omdat je er zoveel kanten mee uit kan gaan en omdat ik al zolang mijn 1989'er Squier "De Veteraan" in mijn bezit heb weet ik wat ik kan verwachtten, ik weet waar alle knoppen zitten, alles.
Maar wat ik HAAT aan strats is dat single coil geluid, begrijp me niet verkeerd hier; ik haat dat geluid als ik er zelf mee moet spelen, om een of andere reden lukt het me nooit om dat echte strat geluid tot mijn voordeel te gebruiken. Het klinkt allemaal te fel, veel te bloed armoedig. Mijn strats hebben Humbuckers in de brug positie om dat tegen te gaan maar ik blijf toch met jalouzie kijken en luisteren naar zo iemand zoals John Mayer of Doyle Bramhall Junior die de prachtigste geluiden uit de doodnormale strat elementen kunnen halen.
De Fender Telecaster
Mijn reden om Telecaster te gaan spelen was Bruce Springsteen. Wat ik van een tele erg waardeer is hoe stevig zo'n gitaar aanvoelt: alles zit rots vast maar ook hoe simpel het allemaal is.
Maar alweer als met een strat haat ik het feit dat ik zelf niets kan doen met het single coil geluid van een tele, als gevolg daarvan is het vervangen van de elementen door humbuckers het eerste wat ik doe als ik een Telecaster aanschaf of gelijk voor een tele gaan die al standaard met humbuckers komt. Ik heb voormalig Herman Brood gitarist David Hollestelle eens in Amsterdam bij de Plug ontmoet en met hem over gitaren gesproken, hij vertelde me wat ik ook van andere hoorde: dat tele brug element is heilig. Maar tot nu toe is het mij niet gelukt om mezelf te kunnen vinden in dat geluid.
De Gibson Les Paul
Mijn Reden om Les Paul te gaan spelen was Slash. Van Les Pauls kan ik die enorme sustain, ook als je ze zonder versterker speelt, waarderen. Komt ook nog bij dat je dat iconishe geluid krijgt, je neemt een goede buizen versterker en sluit een Les Paul er op aan en dat is een 100% garantie voor een goed geluid.
Maar wat ik haat aan Les Pauls is die body binding, vooral bij de Les Paul Custom waar de binding aan beide kanten van de body zit want dan snijdt de top binding in je onder arm en de achter binding prikt je in je maag. Les Paul zelf tradt altijd op in pak, nooit in T-shirt dus de mouw van zijn colbert bespaarde hem de klachten die ik hier omschrijf.
De Gibson Flying V
Mijn Reden om een Flying V te gaan spelen waren er verschillende: ik was me toen al voor metal gaan interesseren en kerels zoals KK Downing van Judas Priest zagen er zo cool uit met Flying V's. De andere reden was de Koning: Albert King, die man speelde menig hedendaagse gitarist voorbij met zijn versterker op standby.
Maar waar ik algauw achter kwam was dat de ergononie van die gitaar mij gewoonweg niet ligt, de V voelt voor mij niet aan als een gitaar, hij hangt niet prettig om, alles voelt raar aan, het werkt niet voor mij.
De Gretsch Sparkle Jet
Reden voor aanshaf: Brian Setzer.
Schitterende gitaar, zonder twijfel de mooiste die ik ooit bezat, ik moest mezelf wel vier keer knijpen om me te overtuigen dat ik hem werkelijk in mijn bezit had, Gold Sparkle, inclusief zwarte koffer met witte bekleding en echtheid's certificaat. En als je hem inplugde dan was "That great Gretsch sound" meteen daar, ik heb menig uurtje op deze gitaar gespeelt over een cleane versterker om aleen van dat geluid te kunnen genieten want ik wist toen al dat ik die gitaar niet lang zou houden.
Want mijn klachten over body binding bij een Les Paul golden ook voor die Gretsch maar het stopte niet daar. Ik heb flinke handen en de hals van die Gretsch voelde aan als een ijslollie stokje, profiel te plat, snaren te dicht op elkaar, spelen op deze prachtige gitaar was te lastig. En dan was er die rollerbrug die los op de body stond, intonatie? Laat me niet lachen! Snaren vervangen met die Bisgby? dat laat snaren vervangen op een Floyd Rose nog gemakkelijk lijken. Het was zowel een intens verdriet als een opluchting toen ik deze Gretsch van de hand deed, ze was ongelofelijk mooi maar duidelijk niet de ware.
