Shit…! Het is écht koud hier.
Shit…! Het is écht koud hier.
Dat was zo’n beetje de eerste gedachte die bij me opkwam toen ik ‘s nachts in 2007, voor het eerst sinds elf jaar in januari rillend van de kou bij Schiphol de Hollandse vorst inliep.
Ik was een kleine dertig uur daarvoor vanuit een zomers Australië, waar op dat moment de temperatuur bijna veertig graden hoger lag in een vliegtuig gestapt en had als zodanig dan ook weinig om het lijf.
Pascale, mijn altijd attente partner was zo slim geweest om wat winterkleren te versieren en tijdens de vlucht als handbagage mee te nemen. Maar koppig en dom als ik nu eenmaal ben had ik vervolgens consequent geweigerd mezelf naar haar zeggen volkomen voor lul te zetten door vóór het verlaten van het warme vliegtuig publiekelijk haar geitenwollen sokken, de heerlijke wollen trui, de sjaal én de lekkere leren jas die ze liefdevol voor me had meegesleept aan te trekken. En eenmaal buiten maakte zelfs haar sombere toekomstvoorspelling “Dat ik zó nog iets op zou lopen” weinig indruk op me en ontlokte dan ook niet meer dan de dampende sneer “Dat ze toch écht wel iets van mijn moeder weg had.“ …Zo die zat. Maar Jezus, wat hád ik het koud. Niks laten merken… Het duurde daarna nog zeker drie onmogelijk lange, Arctische minuten voordat ik eindelijk achter in de warme auto van Marcel kon gaan zitten. Op naar een nieuwe toekomst. Maar nu wel voorafgegaan door een discréte klimaatsaanpassing van mijn kant… Jáhah. Tis wat hè?
Waaróm we overigens terugkwamen laat hier nu maar even liever in het midden.
We spoelen daarom snel door naar halverwege 2008. Ik had me weer ‘s door een paar bro’s from the West-Indies laten overhalen om in hun reggaebandje te komen spelen. En wist na een paar optredens weer precies waarom ik er toen mee gekapt was. No more reggae for this guy. Wat te doen? Wat te doen?
Het internet natuurlijk. Het World Wide Web met zijn Hollandse Fora, vól met enthousiaste en bloedserieuze muzikanten! Narfie, luister man. Je hebt hier in Holland uitsluitend te maken met respectabele, breed ontwikkelde, ruimdenkende, progressieve en veelzijdig creatieve geesten van hoofdzakelijk linkse garnituur. Oh jongen…, dat gaat smúllen worden! Tzjie… Idioot die ik was…
We schrijven begin 2009 en ik werd lid van een nogal dorps geurend en regentesk bestuurd muzikantenforum. Dat laatste begreep ik trouwens pas op het eind toen duidelijk werd dat onze domeinnaam niet, zoals ik verwachtte, eigendom van een rechtspersoon als een vereniging of zo was, maar van een particulier die er geen geheim van maakte verder niet veel op te hebben met deze muziek. Hij is ook opperrechter bij andere fora die geen enkele muzikale relevantie hebben. De belangrijkste passwords houdt hij veilig in het kluisje van zijn fysieke geheugen en ik kan me dan ook niet aan de indruk onttrekken dat hij het best wel lekker vindt om z‘n virtuele spelletje ‘per decreet regerend dictatortje’ te spelen.
Is maar een theorietje hoor… Men had daar in ieder geval geen oor voor concepten zoals een forum dat zich als kennisinstituut voor deze muziekstijl opwerpt. Drong gewoon niet door. Of een plek waar ‘n buitenlandse journalist moet wezen om binnen het NL muziekwereldje hiermee verder te komen voor zijn onderzoek. Zoiets blééf gewoon volkomen onbegrepen.
Op ieder forum heb je volgens mij wel kliekjes. Dat is een goede zaak want de functie van een forum is nou eenmaal om mensen met gelijkaardige interesses elkaar te laten vinden.
Kliekjes kunnen echter ook een nadeel worden wanneer ze geleid worden door mensen die als enige drijfveer het doel hebben om een onbegrepen medelid weg te werken. Zoals een mislukte ondernemer die daarmee één van z’n vele frustraties kan botvieren. Of mensen wiens voornaamste drijfveer is om op dat forum uit verveling als ‘Eerste 10.000 Post’s te Hebben Gepost’. Overbodig te zeggen dat, omdat hier alleen de teller telt er in hun post’s in de zin van zin weinig zinnigs zat. (De zin van deze laatste regel is om de onzin te demonstreren van voornoemde tellers die zo nu en dan zó min, onzin uitkraamde over ‘n één of andere door mij eerder opgeschreven zin.)
Dit vind ik dus humor. Davinnikgewoo leuk. Moekook gewoon om lachen.
“I’m laughing over and over again while insanity keeps my mind sane.”
En zo had ‘Het Kliekje’ mijn zwakke plek gevonden. Ik ging nu mijn kwelgeesten serieus aanschrijven teneinde hun problemen definitief op te lossen. Allemaal. Telkens weer. Maar niet één had kennelijk voldoende ballen om 1 op 1 te schrijven. Never, nooit niet! Men converseerde daar d.m.v. Personal Messages liever uitsluitend met elkáár. En dat was het moment waarop het kwartje naar beneden flikkerde. Deze mensen kúnnen helemaal niet lezen. Zogauw de eerste de beste gedachte opborrelt gaan ze óf direct ‘n reactie schrijven, óf ze vergeten na een paar minuten waar het ook al weer om ging. Wanneer zo iemand aan mijn zorgvuldig-simpel geformuleerde mailtje begint, stoptie gewoon na een regel of vier met lezen, om er verder nooit meer naar om te kijken. Maar wat wil je dán? Het zijn eenvoudige, conservatief opgevoede mensen. Maar het zijn óók mensen die hun invloed aanwendden om mij, als non-conformist lekker onderuit te schoppen. En ik? Ik líet me in m’n naïeve onschuld keer op keer door iedereen vrolijk de benen onder m’n lijf vandaan trappen… Stumpertje, stumpertje.
Mijn basgitaar heeft me uiteindelijk de nek omgedraaid. Tenminste, ik werd eraf getrapt nadat ik trots voor het eerst een stukje bas op het forum had laten horen. Ik was op dat moment nét een jaartje aan het bassen en het ging hartstikke lekker. En dat vonden sommige bassisten niet leuk. De grote baas speelde ook al héél lang bas…
Het gaat om http://lfpol.knarph.nl/ De titel is ‘La Flageoletta Par Ollandas Locos’. Fantasiewoorden die helemaal nergens op slaan. Vreemd genoeg was men tóch buitengewoon verontwaardigd zonder uit te leggen waaróm.
Het is nogal slordig gespeeld maar ja, come òn… Na ’n jaartje…
Ik ben inmiddels wel ’n stuk verder met m’n routines maar heb ‘r dus wél ‘n ‘tennisarm’ aan over gehouden. Leuk hè? Moet eigenlijk iemand gaan vertellen daar…
Ik heb uiteindelijk nooit meer een verklaring gekregen voor mijn verbanning. Maar ik denk dat zo’n beetje alles is samengevat in een toenmalige waarschuwing, quote:
“Iedereen moet altijd, alles kunnen begrijpen van wat jij schrijft, Knarph!”
Snappie?
En zo komen we bij het heden. Het ‘Gitaarnet’.
En ik moet gelijk iets bekennen. Terwijl ik nog trouw aan m’n ex was zocht ik al naar ‘n forum met wat meer cachet zegmaar. En keer op keer hoorde ik de naam ‘Gitaarnet’ vallen. Navraag maakte duidelijk dat het een openbaar net was, MÁÁR… je MOEST wel gitaar kunnen spelen… Mij was verder verzekerd dat de notoir slechte ‘Gitaarnet Inlichtingen Dienst’ (oftewel de gevreesde, wrede GID) ieder nieuw lid genadeloos zou controleren op het wel of niet bespelen van een gitaar. (Van sommige van de mensen die zich hier ten onrechte hadden laten inschrijven is nooit meer iets vernomen werd wel eens gefluisterd.)
Verder onderzoek maakte ook duidelijk dat gitaren zes snaren hebben waardoor ik direct met een probleem zat opgezadeld. Aan één hand zitten maar vijf vingers en vérder kan ik dus gewoon niet tellen.
“Nou,” zei zomaar iemand. ”De makkelijkste oplossing is dan natuurlijk een basgitaar”, “…Oh…”, “Daar zitten maar vier snaren op.” ,“… … …Oohhh!! Jààah…! Ja, tot vier kannik wel!”
En daarom ben ik dus gaan bassen. Om hier zonder slapeloze nachten uit angst voor die afschuwelijke GID in te kunnen loggen.
Hallo! Ik ben Knarph.
Oftewel “Narf”. (http://www.gitaarnet.nl/forum/showth...l-goed-gestemt )